δυοχιλιαδεσδεκαεπτά ανάσες

Νέα χρονιά.

Βλέπω παντού ανθρώπους. Μοιράζουν ευχές. Μοιράζουν δώρα, χαμόγελα. Βλέπω στολίδια, δέντρα χριστουγεννιάτικα, αυτοκίνητα παρκαρισμένα στους φωτισμένους δρόμους. Βλέπω κίνηση, πυροτεχνήματα. Μέσα στο καταχείμωνο ανθίζουν χαμόγελα. Κάποια αληθινά, κάποια προσποιητά. Έρχονται όλα μαζί στο ίδιο υπαρκτό κομμάτι της ζωής: το χρόνο.

Το 2016 ήταν για μένα μια πολύ αληθινή χρονιά γεμάτη έξοχες αντιθέσεις, γεμάτη απίστευτες ευλογίες και ζωηρές στιγμές πόνου. Όλα μαζί. Ξέρω ότι και το 2017 κάπως έτσι θα κυλήσει. Διότι όλα είναι μέσα στη ζωή. Δε ξέρω πόσο θα ζήσω, πόσο θα χαμογελάσω ή θα κλάψω ή θα πονέσω. Μονάχα ξέρω ότι χωρίς την ολοφάνερη υπαρκτότητά Του, η ζωή μου θα'ταν ένα ξερό πλατανόφυλλο που θα το'παιρνε στη λήθη του ο χρόνος.

Γι'αυτό, θέλω να σου ευχηθώ:

η στιγμή αυτή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είναι η ΠΙΟ σημαντική της ζωής σου. Γιατί; Επειδή είναι το τώρα σου. Είτε είναι εύκολο είτε δύσκολο. Είτε απλό είτε σύνθετο. Είτε σε βρίσκει να χαμογελάς είτε να κλαις. Είναι το δώρο του Θεού σε σένα. Και είναι μυστήριο το πώς και το γιατί.

Είμαστε τόσο μικροί μέσα στο άπειρο του χρόνου που ήρθε, που θα'ρθει: χιλιάδες ανθρώπων πέρασαν απ'αυτή τη γη πριν από μας και χιλιάδες ίσως περάσουν μετά από εμάς. Είμαστε όμως και τόσο σημαντικοί στο τώρα που ζούμε. Στο τώρα που μας χάρισε Εκείνος.

Στο ευλογημένο τώρα μας, σου εύχομαι να'χεις πάντα ανοιχτά τα παράθυρα της καρδιάς σου. Ανοιχτά ώστε να γεμίζει ζωή το μέσα σου με το γαλάζιο άπειρο της θάλασσας και τ'ουρανού.

Καλή χρονιά.