Ο μονόλογος του παλιάτσου

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά...
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου...
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο 
έχω ένα φρέσκο λουλούδι...
Κι ενώ θα'θελα να πω ένα τραγουδάκι
Ωστόσο
Απλά στέκομαι...
Οι άνθρωποι με προσπερνούν 
και έτσι πλανιέμαι ανάμεσα τους...
Μου λένε να αλλάξω, 
να γίνω σαν εσένα κι εγώ... 
Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου 
τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου.
Και τα όνειρά μου δραπέτευσαν 
μια νύχτα 
απ'τα τρύπια παπούτσια μου.
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι
χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια... 
Δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι αυτό σου λέω.
Άφησε με 
να συνεχίσω να βάζω 
το κόκκινο στη μύτη και το στόμα...
ο κόσμος θα γελά, 
μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ, 
πως ότι πω μυρίζει έρωτα..
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου,
γιατί θα βλέπεις από μακριά 
τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου...
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου...

της Ελένης Γιαννέλη

υγ: Ανέκαθεν αυτοί οι στίχοι μου μου προκαλούσαν μια δυνατή γοητεία. Για πολλούς λόγους. Και είπα να τους μοιραστώ μαζί σου. Καλή χρονιά να έχεις.