χτες βράδυ

Χτες βράδυ κατάφερα κάτι το οποίο ήθελα πάρα πολύ καιρό: να πάω αγρυπνία στο εκκλησάκι του αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη στο λόφο Φιλοπάππου. 

Ήταν κάτι που ήξερα ότι θα μου έδινε χαρά. Όχι μόνο γιατί θα ήταν όμορφα, αλλά γιατί μερικές φορές είναι ωραίο να αναζητάς τον Θεό από πιο ψηλά, μέσα στη γλυκιά ησυχία του σκοταδιού και της νύχτας. Χωρίς άλλους περισπασμούς.

Καθώς ανέβαινα την ανηφόρα, δεξιά κι αριστερά μουσικοί του δρόμου ή παρέες γέμιζαν τη γλυκιά νύχτα με όμορφες, χαλαρές, δυναμικές, περίεργες ή γνωστές μελωδίες. 

Λίγο πιο πάνω, ακουγόταν η όπερα Τροβατόρε από το Ηρώδειο, προσθέτοντας ακόμη μια διαφορετική νότα στο πολύχρωμο νυχτερινό παζλ των μελωδιών. 

Καθώς συνέχιζα να περπατώ, μερικές ευχές παρακάτω -είναι όμορφο να μετράς το χρόνο με το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με"- άρχιζα να ξεχωρίζω τους ψάλτες να σιγοψέλνουν το "Άγιος ο Θεός" σε ήχο πρώτο. Γλυκά, απαλά. 

Μέσα στο μικρό εκκλησάκι απλωμένη μια γλυκιά γαλήνη. Το ένιωθες πως κάτι υπέρλογο συντελείται... Ο ιερέας -μεταρσιωμένος στο μέγα μυστήριο- να προφέρει με σεβασμό, σταθερότητα και ιερότητα τις ευχές της Θείας Λειτουργίας.

................................

Είναι ωραίο κάποιες φορές να ψάχνεις το Θεό ψηλά. Να κοιτάζεις ψηλά. Να είσαι υψιπέτης. Όπως ο προφήτης Ηλίας που σήμερα γιορτάζει. 

Είναι όμορφο ν'αναζητούμε στην αγάπη Του την πυξίδα για τον ουράνιο δρόμο μας. 

Άνω σχώμεν τας καρδίας.