Βράδυ τώρα, αργά.

Χτες πρωί αρρώστησα. Σήμερα πρωί έπρεπε να μείνω σπίτι για να μην επιβαρύνω άλλο τον οργανισμό μου -ρητή εντολή του καλού μου ωτορινολαρυγγολόγου.

Μέσα στο μυαλό μου χάος. Βλέπεις, αν για κάποιο λόγο, αναγκαστείς να βγεις για λίγο απ'την καθημερινότητά σου, τότε αρχίζεις να βλέπεις πράγματα (ή κάποιες πτυχές τους έστω) που σίγουρα θα σου διέφευγαν απ'το απίστευτο τρέξιμο που είχες συνηθίσει.

Λοιπόν, είμαι σπίτι. Βράδυ τώρα, αργά. Όλα γύρω έχουν ησυχάσει. Άνθρωποι, αυτοκίνητα, δέντρα έξω. Όλα σχεδόν ακίνητα. Θεέ μου, δε θέλω άλλο να πολυλογώ. Θέλω οι ανάσες μου, οι κινήσεις μου, η ακινησία μου να'χουν νόημα, ουσία. Λίγα λόγια και καλά. "Όσο πιο τίμιος και ώριμος εισαι τόσο συντομεύεις τα λόγια σου" λέει η αγαπημένη συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη.

Πόσο θα'θελα να βρω μέσα μου το λεπτό φως ανάμεσα στο χάος. Την προσευχή την πιο κρυφή κι αληθινή. Να την κάνω φάρο και αστεράκι να φωτίζει τις νύχτες μου.