Αγάπη χριστιανική είναι...

Αγάπη χριστιανική είναι να έχεις καρδιά ζεστή, ανοιχτή. Να μπορείς να την κάνεις παράθυρο για να μπαίνει το φως του Χριστού, πόρτα για να περνούν οι κουρασμένοι να ξαποσταίνουν. Θέλει να'χεις καρδιά σαν καράβι, να μπορεί να πλέει στο πέλαγος της ζωής ακόμη κι αν οι άνεμοι είναι ισχυροί.

Αγάπη χριστιανική σημαίνει να μη σκέφτεσαι με τη λογική. Γιατί στην Ορθοδοξία 'ένα κι ένα δεν κάνει δύο αλλά ένα εκατομμύριο' όπως έλεγε κι ο άγιος Παΐσιος. Να αγαπάς το ίδιο τους μετανάστες και τους φασίστες. Τους αντιπαθητικούς γείτονες και τους καλούς φίλους. Ούτως ή άλλως, στο ποτήρι Του, στο ποτήρι της Θείας Κοινωνίας, όλοι μαζί μετέχουμε από κοινού. Παρέα. Απ'τον ίδιο Χριστό. 

Αγάπη είναι να κατεβαίνεις απ'το απαλό συννεφάκι του επίπλαστου κόσμου σου και να βλέπεις την ωμή πραγματικότητα (του πόνου, της θλίψης, του θανάτου) και να μη λιγοστεύει η πίστη σου. Όχι γιατί είσαι δυνατός. Αλλά γιατί είναι Εκείνος δυνατός. Που σταυρώθηκε για σένα. Που αναστήθηκε για σένα. Που σ'αγαπάει δίχως λογική, δίχως όρια, δίχως καμιά προκατάληψη.

Αγάπη είναι να γυρνάω το β' πρόσωπο σε α'. Να κοιτάζω, λοιπόν, τα δικά μου λάθη, πάθη κι αδυναμίες. Να κοιτάζω όλα αυτά που παραπάνω έγραψα και να ρωτάω τον εαυτό μου: Εσύ, Σεβάχ, τι κάνεις; Αγωνίζεσαι; Πόσες φορές μέσα στη μέρα επιδιώκεις να ψάχνεις για τη χριστιανική αγάπη;;;' 

Όλα τα παραπάνω, αν η καρδιά στ'αλήθεια δεν προσπαθήσει, μένουν στο μπαούλο. Αχρησιμοποίητα. Γράμμα κενό, λόγια του αέρα...