Θα'θελα μ'αυτή την ανάρτηση να μοιραστώ μαζί σου μερικές μου σκέψεις κάπως ασύνδετες. (Μ'αρέσει πού και πού απλώς να αραδιάζω τις σκέψεις μου, να τις μοιράζομαι μαζί σου. Νιώθω πως αυτό ενισχύει τη μεταξύ μας σύνδεση)
Ξύπνησα σήμερα κάπως καθυστερημένα. Αποφάσισα όμως να πάω στη δουλειά με τα πόδια. Κοντά είναι άλλωστε οπότε δε με πείραζε να αργήσω και λίγο παραπάνω.
Περπατούσα με σταθερό ρυθμό. Ούτε αργά ούτε γρήγορα. Μου άρεσε να συγκεντρώνω την προσοχή μου στους διάφορους ήχους που ακούγονταν γύρω μου. Συνήθως, στα αστικά κέντρα ακούγονται πολλοί διαφορετικοί ήχοι ανακατεμένοι κι είναι δύσκολο να τους απομονώσεις ή να καταλάβεις από πού προέρχονται.
Και σκεφτόμουν πως έτσι συμβαίνει και στη ζωή μας. Προχωρούμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή και λαμβάνουμε ερεθίσματα (γεγονότα, λογισμοί, καταστάσεις διάφορες) που έχουν το δικό τους ήχο (άλλα δυνατά, άλλα σιγανά, άλλα με μεγάλη διάρκεια, άλλα όχι και τόσο). Κάποια ερεθίσματα, μάλιστα, λόγω της σοβαρότητας ή της έντασής τους έχουν μακροχρόνια επίδραση πάνω μας. Κι άρα έχουν όχι μόνο ήχο αλλά και ηχώ.
Ασυναίσθητα, καθώς έφτανα στη δουλειά, μου ήρθε εικόνα στο μυαλό: τα μεγάλα ψηλά δέντρα των βουνών. (Αχ, πόσο λατρεύω το βουνό... Πόσο γαληνεύω όταν περπατώ στα μονοπάτια ανάμεσα στα ψηλά πεύκα και έλατα... Μοναδική εμπειρία...). Οι ανεπανάληπτοι ήχοι απ'το θρόισμα καθώς ο αέρας περνάει ανάμεσά τους. Τα μεγάλα πουλιά που ξεκουράζονται στα μεγάλα τους κλαδιά...
Κι έτσι έφτιαξα αντίθεση: οι δρόμοι της πόλης και τα μονοπάτια των βουνών. Πόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Πόσο διαφορετικοί οι ήχοι που τα ταξιδεύουν. Μα όλα έχουν την αξία τους σ'αυτή τη ζωή. Κι όλα έχουν μια κάποια αφετηρία και κάποια πορεία. Όσο ζούμε, θα προχωράμε. Κρατάμε τις όμορφες στιγμές μέσα μας, μαθαίνουμε απ'τις άσχημες, πορευόμαστε κρατώντας μέσα μας την Αγάπη Του για μας.
Ας ομορφαίνουμε τον δρόμο μας. Τα μονοπάτια μας. Ας γλυκαίνουμε πάντα τους ήχους που ακούμε περνώντας τους μέσα απ'τη θεϊκή Του παρουσία. Έτσι όλα γεμίζουν φως κι Αγάπη...
