Αυτό μου είπε μια φίλη χτες. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο για μια επαγγελματικής φύσης υπόθεση και το θέμα (σύνθετο γαρ), μεταξύ άλλων αφορούσε τη ρύπανση του περιβάλλοντος και τα σκουπίδια. Και μου είπε χαρακτηριστικά: "όλοι κοιτάζουμε τον εαυτούλη μας και μόνο. Μα πού βγάζει αυτό; Πουθενά; Πόσοι από εμάς κάνουμε ανακύκλωση; Λίγη ανακύκλωση ρε!"
Και στο δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι, σκεφτόμουν αυτή τη φράση. Πόσο σπαταλούμε τα αγαθά που μας χάρισε ο Θεός. Πήραμε έναν Παράδεισο (τη γη μας) και την έχουμε κάνει κόλαση. Πραγματική κόλαση. Παντού σκουπίδια...
Θα μου πεις, είναι αυτό θέμα πνευματικό; Ναι, είναι! Ο άνθρωπος που θέλει να αγαπά τον Θεό, αγαπά και τον άνθρωπο! Η ύπαρξη του 'μαζί', της ένωσης και της κοινωνίας, της αλληλοβοήθειας, της αγάπης, της συμμετοχικότητας, του αγώνα, αφορά και την αγάπη προς την πλάση Του.
Η ανακύκλωση είναι ένας υπέροχος πρακτικός τρόπος και μορφή της αγάπης. Θυμήσου κι εκείνη την ανάρτηση με τον γέροντα που μιλούσε με τα φυτά της μονής του! Η ανακύκλωση είναι αγάπη.
Λίγη ανακύκλωση ρε!
Γειά σου Σεβάχ. Αξίζει για Γόνιμο Προβληματισμό το Κείμενό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.
Καλησπέρα φίλε Κ.!
Διαγραφή