Η ιχνογραφία των τέλειων προσωπείων

Απόγευμα. Πριν μερικές ημέρες. Κάπου χαμένος σε μια γλυκιά ορεινή ανηφοριά σ'ένα δάσος της Νορβηγίας. Φιδογυριστά μονοπάτια γεμάτα από το κυρίαρχο πράσινο της φύσης, το υπέροχο θρόισμα των ψηλών δέντρων και τη μελωδία των πουλιών που κελαηδούσαν αμέριμνα. 

Ανέβαινα αργά-αργά, απολαμβάνοντας την ανείπωτη ομορφιά. Πόσο όμορφα είναι όλα γύρω μου. Η φύση έχει αυτή την απλή μεγαλοπρέπεια. Την αφτιασίδωτη. Καθετί έχει την αθωότητα, την απλότητα, την δική του ατελή τελειότητα. Κι εμείς; Εμείς οι άνθρωποι τι κάνουμε;

Σε κάποιο απ΄τα δέντρα του μονοπατιού, είδα μια ταμπελίτσα (βλ. φωτογραφία στο τέλος) που ανέφερε την αλυσίδα την τροφική. Και στο τέλος αναφερόταν στο πώς ο άνθρωπος μπορεί -αν θέλει- αυτή τη αλυσίδα να την καταστρέψει καταστρέφοντας και το είδος του ταυτόχρονα.

Και σκεφτόμουν το πώς εμείς οι άνθρωποι κυνηγούμε την τελειότητα σε άρρωστο βαθμό. Πώς θέλουμε να κάνουμε τα πάντα τόσο γρήγορα. Για να κερδίσουμε δήθεν χρόνο. Πώς πασχίζουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πλαισιωνόμαστε από ένα σωρό υλικά αγαθά φθαρτά. Πώς κυνηγάμε το τέλειο σώμα, το τέλειο επαγγελματικό προφίλ, την τέλεια καλή διάθεση. 

Η ζωή μας κατακλύζεται από μια ιχνογραφία των τέλειων προσωπείων. Μπορεί να πονάμε, να κλαίμε, να ουρλιάζει η μοναξιά κι ο πόνος μέσα μας, μα έχουμε καλύψει το πρόσωπό μας με τη μάσκα του "όλα καλά, όλα τέλεια". 

Μα δεν είμαστε τέλειοι. Κι αυτό είναι οκ. Δεν γίνεται πάντα να χαμογελάμε. Κι αυτό είναι οκ. Δεν γίνεται να λέμε πάντα "ναι". Κι αυτό επίσης είναι οκ. Ας πάρουμε παράδειγμα απ'τα λουλούδια, τα πουλάκια και τη φύση γύρω μας: μάς ψιθυρίζει κάτι για το νόημα. Το νόημα της ύπαρξης, της ζωής.

Η ζωή εδώ είναι κάθε άλλο παρά τέλεια κι εύκολη. Όμως, αν καταφέρουμε να πετάξουμε το "τέλειο" προσωπείο μας, θα δούμε την τελειότητα της Αγάπης του Χριστού που είναι πλούσια ολόγυρά μας. Κι αν Του το ζητήσουμε, η αγάπη Του θα γιομίσει τον μέσα μας κόσμο!