Γράμμα σε σένα

Φίλε/η μου καλέ/ή,

  σήμερα θα ήθελα να κάνουμε σπουδή πάνω στον οργή. Πόσο και πόσα λέμε πάνω στην οργή μας. Όταν ο νους θολώνει κι η καρδιά χτυπά γρήγορα, όταν έχουμε ήδη πληγωθεί απ'τα βέλη του πονηρού, όταν η αγάπη ξαφνικά κρύβεται, όταν ο φύλακας-άγγελός μας κάθεται σε μια γωνιά και θρηνεί για την κατάντια μας...

  Θα'θελα, καλέ/ή μου φίλε/η, να έχω περισσότερη υπομονή κι αοργησία. Θα'θελα να μην είναι η αγάπη μου μόνο στα χείλη μου, αλλά και στην καρδιά μου. Θυμάμαι και τον Χριστό μας. Το πώς υπέμενε τα πάντα με την χαρακτηριστική, θεϊκή Του γαλήνη.

  Πάσχουμε, πάσχουμε πολύ. Όμως, στο ιατρείο που λέγεται εκκλησία, όλοι σωζόμαστε αν το ζητήσουμε. Κανείς δεν είναι υπεράνω κανενός. Ταπείνωση χρειάζεται. Μέσα απ'τα μικρά και καθημερινά πράγματα: με ένα 'σ'αγαπώ' μας καρδιακό, με το να πλύνουμε τα πιάτα όταν η γυναίκα μας έχει αποκάμει, με μια αγκαλιά στο παιδί μας, μ'ένα 'Κύριε ελέησέ με'...

  Ο δρόμος προς τη θέωση περνάει απ'αυτή τη γη. Απ'τον διπλανό μας. Με τα μυστήριά Του οδηγό. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος... Να εύχεσαι, ψυχή μου.