Γράμμα σε σένα

Αγαπημένη φίλη, αγαπημένε φίλε,

  Σίγουρα έχεις διαβάσει αρκετά πράγματα για την κρίση, την κατάκριση. Την κριτική που τόσο εύκολα ασκούμε ή μας ασκείται. Και έχουν γίνει τόσες αναλύσεις... Από άποψη επιστημονική, από πολλές διαφορετικές σκοπιές και γωνίες. Οι επιστήμες εκφράζονται, οι άνθρωποι το ίδιο. Όμως, εν τέλει, τι σημασία έχουν όλες αυτές οι...καταθέσεις απόψεων;

  Στην εκκλησία μας, όπου όλοι είμαστε αμαρτωλοί, συγχωρούνται όλα. Με την μετάνοια όλα σβήνονται. Ο άνθρωπος γίνεται δεκτικός της θείας Χάρης όταν νιώσει και συναισθανθεί ότι δεν υπάρχει καμιά αυτοδικαίωση. Καμιά εμπορικότητα "δίνω-παίρνω". Στην εκκλησία, το ιατρείο του Θεού, μπαίνουμε όλοι γιατί όλοι έχουμε πολλά τραύματα και πληγές. Και βγαίνουμε υγιείς μόνο αν (θελήσουμε να) ταπεινωθούμε. Είμαστε όλοι μας αμαρτωλοί και έτσι, καλέ/ή μου φίλε/η, πρέπει να προχωρούμε. Σου παραθέτω και το τι γράφει ο σπουδαίος Ντοστογιέφσκυ περί του θέματος:

  "Να θυμάσαι πως δεν μπορείς να γίνεις κριτής κανενός. Δεν μπορεί να υπάρξει δικαστής για έναν κακούργο, πριν νιώσει πως κι αυτός είναι το ίδιο κακούργος σαν κι αυτόν που έχει μπροστά του. Αυτό φαίνεται παράλογο αλλά είναι αληθινό. Γιατί, αν εγώ ήμουν αναμάρτητος, ίσως να μην υπήρχε αυτός ο εγκληματίας που πρέπει τώρα να δικάσω."

  Καλημέρα. Καλή δύναμη. Να ευχόμαστε όλοι για όλους.