Απομαγνητοφωνώντας...

" (...) Είπαμε ότι η Εκκλησία είναι ένα ιατρείο, ένα νοσηλευτήριο, ένα νοσοκομείο που είμαστε μέσα όλοι μας. Και είμαστε όλοι αδύνατοι άνθρωποι και είμαστε όλοι εμπαθείς και τραυματισμένοι και άρρωστοι, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Άλλος από τη μια αρρώστια και άλλος από την άλλη αρρώστια. (...) Κανείς δεν μπορεί να καταδικάσει τον άλλον γιατί πχ είναι πιο πολύ άρρωστος από τον άλλον ή γιατί δεν έχει την ίδια αρρώστια με σένα. Άρρωστοι είμαστε όλοι.

  Σ'αυτό το νοσοκομείο, σ'αυτό το ιατρείο, πρέπει να γνωρίζουμε και να το καλλιεργήσουμε στην ψυχή μας ότι δεν υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να πεθάνει. Ακόμη και τα πτώματα, αυτοί που έχουν πεθάνει ή που νομίζουν ότι έχουν πεθάνει, ακόμη κι αυτοί έχουν ελπίδα ζωής. Γιατί αυτός ο αρχίατρος του νοσοκομείου έχει τη δύναμη να ζωοποιήσει ακόμη και τα πτώματα σε αποσύνθεση. Κι έτσι κι εμείς που είμαστε πτώματα και πεθαμένοι εδώ και καιρό μέσα στις αμαρτίες μας και μέσα στα πάθη μας και μέσα στα κόμπλεξ και τα συμπλέγματά μας, τις μικρότητες και τα χίλια δυο που συνθέτουν την ταλαιπωρία της ανθρώπινής μας υπόστασης, έχουμε ελπίδα. Και ελπίδα μας είναι ο Χριστός. Δεν έχουμε ελπίδα στα καλά μας έργα. Ούτε έχουμε ελπίδα στον εαυτό μας (...).

απομαγνητοφώνηση της αόρατης γωνιάς από ομιλία του π.Αθανασίου, μητροπολίτη Λεμεσού (βλ. εδώ)