Σελίδες ημερολογίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

  τώρα που το φθινόπωρο ήρθε και σιγά-σιγά επανερχόμαστε στους ρυθμούς που είχαμε κάπως ξεχάσει λόγω καλοκαιριού, θυμήθηκα ένα περιστατικό που είχα δει ένα πρωινό σαν κι αυτό, πριν δυόμιση μήνες περίπου.

  Ήμουν στο μπαλκόνι μου, η ώρα ήταν περίπου 09:15. Είχα ετοιμάσει φραπέ με μπόλικο πάγο κι ένα τοστ και καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου να απολαύσω τις πρώτες πρωινές ηλιαχτίδες που θα έφταναν στο μπαλκόνι. (Λόγω του βουνού, έρχονταν πιο αργά στο χώρο μου οι αχτίδες).

  Στο απέναντι κτίριο, ένα αγαπημένο ζευγαράκι περιστεριών προσπαθούσε με κόπο να χτίσει το δικό του σπιτικό. Πάσχιζαν να βρουν μικρά αγριόχορτα, λεπτά κλαδάκια ώστε να τα χρησιμοποιήσουν. Θυμάμαι πως κάθε μέρα (πρωί κι απόγευμα) δούλευαν με την ίδια μαχητικότητα, ενέργεια κι υπομονή. Ο αρσενικός πετούσε συνεχώς φέρνοντας τις 'πρώτες ύλες' και η θηλυκιά προσπαθούσε να χτίσει τη φωλιά. Τελικά, τα κατάφεραν μια χαρά!

  Τα συμπάθησα πολύ αυτά τα περιστεράκια. Τα βοήθησα κι εγώ. Έσπασα μερικά κλαδάκια ώστε να χωρέσουν στον μικρό χώρο που ετοίμαζαν τη φωλίτσα τους. Τους έριχνα λίγο ψωμάκι. Τα νοιάστηκα. 

  Αυτά τα δύο αγαπημένα πετούμενα με δίδαξαν πολλά. Την υπομονή, την αγάπη, την φροντίδα, την προνοητικότητα. Η φύση είναι κι αυτή πλασμένη απ'τον ίδιο Δημιουργό όπως κι εγώ. Τα φροντίζει κι αυτά. Εμείς γιατί να μην Τον εμπιστευόμαστε από καρδιάς;