Γράμμα σε σένα

Αδερφέ/ή μου,

  μου είπες πως νιώθεις τη μια πολύ καλός και την άλλη πολύ αδύναμος πνευματικά. Τη μια έχεις ελπίδα, την άλλη εντελώς απογοητευμένος. Και σκέφτομαι πως δεν είσαι ο μόνος. Κι εγώ ακριβώς έτσι νιώθω. Είναι στη φύση μας να νιώθουμε κάποιες φορές δυνατοί και κάποιες άλλες όχι. Δεν είμαστε ρομπότ. Έχουμε συναισθηματική νοημοσύνη, έχουμε ψυχή, έχουμε καρδιά κι ο κόσμος μεταβάλλεται γύρω και μέσα μας.

  Να θυμάσαι επίσης ότι στον κόσμο μας αυτόν όπου όπως προείπαμε, όλα μεταβάλλονται, υπάρχει και κάτι σταθερό: η αγάπη του Χριστού για μας. Η αγάπη εκείνη που έφερε τον Θεό στη γη ώστε να μην είμαστε και να μη νιώθουμε πια σαν ένα 'τίποτα'. Πέθανε κι αναστήθηκε για μας ώστε να είμαστε ικανοί να σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι και να ξέρουμε ότι ο παντοδύναμος Θεός υπάρχει! Και, μάλιστα, είναι και πατέρας μας!

  Και κάτι ακόμη: η δύναμη του σκότους, ο διάβολος, πάντα θα θέλει να διώχνει το φως από μέσα μας. Είναι μυρμηγκολέων, όπως λέει και στο γεροντικό. Δηλαδή, τη μια θα φαντάζει εμπρός μας σαν λιοντάρι (υπενθυμίζοντάς μας τις μεγάλες μας αμαρτίες) και την άλλη σαν μυρμήγκι (του στυλ 'έλα, μωρέ, δεν είναι τίποτα αυτό, σιγά την αμαρτία!'). Εμείς, καλό είναι τότε να θυμόμαστε ότι το σκοτάδι είναι σκοτάδι και ότι δεν αξίζει να ασχολούμαστε μαζί του! Εμείς ας ασχοληθούμε με το Φως! Με το Χριστό! Με την ελπίδα της ανάστασής Του!

  Καμιά αμαρτία δεν είναι ικανή να μας στερήσει από κοντά Του! Όσο πιο αμαρτωλός νιώθεις τόσο πιο πολύ σε αγαπάει ο Χριστός! Τι Θεός θα ήταν άλλωστε αν δε μπορούσε να μας δεχτεί όπως είμαστε; Μας αγαπάει! Μας αγαπάει πάρα πάρα πολύ! 

  Αδερφέ/ή μου, να ζεις με ελπίδα τη ζωή σου! Να τη ζεις κοιτάζοντας προς Εκείνον! Που είναι όλος ΦΩΣ!