Ένα ποίημα-προσευχή

Πόσο εύκολο να ζω μαζί σου, Κύριε!

Πόσο εύκολο να σε πιστεύω!

Όταν το πνεύμα μου ψάχνει απεγνωσμένα

ή ατονεί μέσα στην παραζάλη,

όταν κι ο εξυπνότερος ανάμεσά μας

αδυνατεί πέρα απ'αυτό το βράδυ,

μη ξέροντας επαύριο το τι δει γενέσθαι -

Εσύ μου στέλνεις τη φώτιση να γνωρίζω

ότι υπάρχεις κι ότι θα μεριμνήσεις

να μη χαθούν όλοι οι οδοί της αγαθότητός Σου.

Απ'την κορυφή της κοσμικής δόξας

κοιτάζω με δέος τον δρόμο μου πίσω

- απίστευτος δρόμος, ανέλπιδος,

τον δρόμο που μόνος μου

δε θα μπορούσα να δημιουργήσω, τον δρόμο

απ'όπου μπορούσα να στέλνω στην ανθρωπότητα

ένα καθρέφτισμα των ακτίνων Σου.

Κι όσο χρόνο χρειαστώ ακόμη

θα μου τον δώσεις.

Κι ό,τι δεν καταφέρω

σίγουρα θα το έχεις παραχωρήσει σε άλλους.

Α.Ι.Σολζενίτσιν 

(αντιγραφή απ'το υπέροχο βιβλίο των εκδόσεων εν πλω 

"Σχεδόν άγιοι" του π.Τύχωνος Σεβκούνωφ)