Ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω;

Πόσο βιαστική η ζωή μας... Τα πάντα κυλούν γρήγορα. Είναι ελάχιστες οι στιγμές που ο χρόνος κυλά αργά. Και, δυστυχώς, όπως γρήγορη είναι η ζωή μας, άλλο τόσο γρήγορα είναι (τι πιο πολλές φορές) και τα συμπεράσματά μας. Βιαζόμαστε να κρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Η κατάκριση (ή η κακή κριτική) μάς είναι τόσο εύκολη. Δεν προλαβαίνουμε καν να αντιληφθούμε τι κάνουμε. Ούτε προλαβαίνουμε να φιλτράρουμε αυτά που η γλώσσα μας λέει και που η καρδιά μας γεννά.

Μα, πες μου... Ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω; Ποιος με έχρισε κριτή σου; Ποιος μου δίνει το δικαίωμα να αρχίσω να σκέφτομαι άσχημα για σένα; Πού ξέρω τι πόνο περνάς; Πού ξέρω τα μύχια της σκέψης σου; Πώς γίνεται να γνωρίζω τι έχεις περάσει για να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο;

Πολλές φορές κάτι που για μένα μοιάζει απλό κι εύκολο, ίσως για σένα είναι πολύπλοκο και γεμάτο βάρη ψυχικά. Και το αντίστροφο.

Όχι. Δεν το θέλω. Έχω τόσα βάρη στο δικό μου μαύρο σακίδιο της ψυχής μου. Έχω (αν πράγματι με νοιάζει) να ελαφρώσω την δική μου ψυχή. Αυτό που λέγεται στην εκκλησία μας μετάνοια. Αυτό που από σήμερα (Τριώδιο -Τελώνου και Φαρισαίου) ξεκινά με φρέσκια, γλυκιά δυναμική αρχή.

Όχι. Δεν θέλω πλέον να σε κρίνω. Μονάχα να σε αγαπώ. Αυτό θα'θελα. Γι'αυτό επιθυμώ να προσπαθώ. Έτσι. Για να φωτιστούν οι παγωμένες γωνιές των καρδιών μας απ'το γλυκό Του φως. 

άραγε μετριέται ο πόνος;

Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να παραπονιέται (όσο μεγαλώνω όλο και παραξενεύω) για πράγματα άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε σχετικά ασήμαντα. Και δυσανασχετώ. Χάνεται η ειρήνη μέσα μου. Και ένα αυθόρμητο 'γιατί' εκτοξεύω κατά του Ιησού μας.

Κι όμως, έρχεται η απάντηση εκεί που δεν το περιμένω. Να, σήμερα μιλούσα με μια κοπέλα που η ζωή της είναι πια πραγματικό μαρτύριο. Με δυνατούς πονοκεφάλους απ'τη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια της μέχρι που θα κοιμηθεί. Κι αρκετές φορές ξυπνάει μεσονύχτια από τους πόνους. Και οι γιατροί δεν ξέρουν, δεν μπορούν να βρουν τι έχει.\

Οπότε, αυτόματα, μέσα μου έρχεται η απάντηση: "ο καθένας έχει τον σταυρό του τελικά". Ο καθένας μας κουβαλά πόνο. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Ίσως δεν γίνεται να ανταλλάξουμε ο ένας τον πόνο του άλλου. Άλλωστε, η εκκλησία μας τονίζει τον επανορθωτικό, τον 'εκπαιδευτικό' χαρακτήρα του πόνου και της μετάνοιας που μπορεί να μας φέρει. 

Όμως, μπορώ να αγαπώ περισσότερο τον διπλανό μου. Να μην σπεύδω με ταχύτητα να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Χριστέ μου, υπάρχει τόσος πολύ πόνος εκεί έξω. Αλλά και σε μένα. Έλα στην καρδιά μας και ανάπαυσέ την, γλυκύτατε Ιησού μας. Μόνο εσύ που ξέρεις να μετράς τον πόνο, ξέρεις και να τον θεραπεύεις.  

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Λεπτομέρεια απ'την πλατεία Thiel στο Βερολίνο. Φωτογραφία προχθεσινή :)
Ευχαριστίες στον πολύ καλό φίλο της αόρατης γωνιάς, Π.

Αυτή η τρέλα η ουράνια!

Παντού γύρω μας επικρατεί μίσος. Κακία. Φωνές. Βία.

Κι όμως!

Υπάρχει και τόση πολλή ομορφιά, ελπίδα. Υπάρχει πολλή αγάπη.

Κι αυτό έγινε πραγματικότητα όταν στον κόσμο μας ήρθε και σαρκώθηκε και πέθανε κι αναστήθηκε ο Ιησούς. Ο Πατέρας μας.

Από τότε όλα άλλαξαν! Και πλέον αντί να μισούμε, μπορούμε να αγαπάμε. Αντί να φωνάζουμε, μπορούμε να αγαπάμε. Αντί να δείχνουμε με το δάχτυλο επικριτικά τον άλλον, μπορούμε να τον αγαπάμε. Αυτή η ουράνια "τρέλα" είναι που μεταστοιχειώνει τα πάντα γύρω μας. Η Χάρη Του μπορεί να αλλάξει εμάς, τους γύρω μας, τον κόσμο μας. Τα πάντα γίνονται αν αγκαλιάσεις στην ψυχή σου αυτή την ουράνια τρέλα!

Η αγάπη του πελεκανου

Από το Facebook της «Νότας Χαράς»

Ο πελεκάνος είναι από τα πλέον φιλόστοργα πτηνά. Κτίζει την φωλιά του σε υψηλούς βράχους και εκεί γεννά και εκκολάπτει τους νεοσσούς του. Τρέχει παντού για να εξοικονομήση την τροφήν των. Αλλά ακριβώς την ώραν που απουσιάζει ο πελεκάν, πλησιάζουν οι διάφοροι όφεις οι οποίοι έχουν αφυπνισθή από την χειμερινήν νάρκην και σύρονται πειναλέοι μέχρι τις φωλεές των πελεκάνων και ροφούν το αίμα των μικρών… Επιστρέφων ο πελεκάν ευρίσκει αυτά εις απελπιστικήν κατάστασιν και σχεδόν ετοιμοθάνατα. Δι’ αυτό, λέγεται, ότι με το ράμφος του σχίζει το στέρνον του και κύπτων επάνω από τα μικρά του αφήνει να στάξη το ζεστό του αίμα μέσα στα μισάνοικτα στόματα των μικρών του, τα όποια τότε ανασταίνονται.

Το αίμα του πελεκάνου ως ΑΡΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΦΑΡΜΑΚΟΝ επιδρά και εξουδετερώνει το φαρμάκι των φιδιών…

Αυτή την συμβολικήν συγκινητικήν Εικόνα κάνει ύμνον η Εκκλησία μας για να αισθητοποιήση την Θυσίαν του Κυρίου μας!!

– Ποία είναι τα φαρμακωμένα πουλιά;

– Εμείς ολοι οι Χριστιανοί!

– Γιατί ποιος μπορεί να καυχηθή πως το φοβερώτερον από τα δηλητήρια, η αμαρτία, δεν έφαρμάκωσε την ψυχήν του;

Ω! αυτός ο Εωσφόρος, ο αρχαίος αυτός όφις. Ο μέγας αυτός πλάνος έχει κτυπήσει όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ό κατασκευαστής τοϋ ολεθρίου αυτού δηλητηρίου πουύ λέγεται αμαρτία και το οποίον προσφέρει ο χαιρέκακος για την ψυχοκτονία μας. Και έτσι χιλιάδες χρόνια τώρα απέθνησκον οι άνθρωποι εν μέσω φρικτότατων ψυχικών πόνων.
Αλλά δοξασμένος ο υπερύμνητος Θεός. Μας έστειλε εξ ουρανού τον Υιόν Του!! Ιδού, ο εξ Ουρανού Πελεκάν!!

Μας εύρηκε εις αθλιεστάτην από πάσης πλευράς κατάστασιν, ανικάνους διά κάθε εύγενικήν και ηρωικήν πράξιν, νενεκρωμένους από κακά έργα και αληθινά φαρμακωμένα πουλιά του Πελεκάνου. Αλλά από την στιγμήν πού ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ άφηκε από αγάπην προς τον άνθρωπον να τρέξη το Πανάγιον και Ζωήρρυτον Αίμα Του, ζωογονείται κάθε άνθρωπος και έχει στην ψυχή του το αντιφάρμακον της νεκρώσεως πού δημιουργεί η αμαρτία.

Χαρακτηριστικώς ο Αετός της Πάτμου, Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέγει: «Το αίμα Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, καθαρίζει ημάς από των κακών έργων και από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιω. 1, 7). Αυτή είναι η μεγαλύτερα διδασκαλία της Εκκλησίας μας! Αυτή είναι η Δωρεά της πίστεώς μας!!