Ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω;

Πόσο βιαστική η ζωή μας... Τα πάντα κυλούν γρήγορα. Είναι ελάχιστες οι στιγμές που ο χρόνος κυλά αργά. Και, δυστυχώς, όπως γρήγορη είναι η ζωή μας, άλλο τόσο γρήγορα είναι (τι πιο πολλές φορές) και τα συμπεράσματά μας. Βιαζόμαστε να κρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Η κατάκριση (ή η κακή κριτική) μάς είναι τόσο εύκολη. Δεν προλαβαίνουμε καν να αντιληφθούμε τι κάνουμε. Ούτε προλαβαίνουμε να φιλτράρουμε αυτά που η γλώσσα μας λέει και που η καρδιά μας γεννά.

Μα, πες μου... Ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω; Ποιος με έχρισε κριτή σου; Ποιος μου δίνει το δικαίωμα να αρχίσω να σκέφτομαι άσχημα για σένα; Πού ξέρω τι πόνο περνάς; Πού ξέρω τα μύχια της σκέψης σου; Πώς γίνεται να γνωρίζω τι έχεις περάσει για να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο;

Πολλές φορές κάτι που για μένα μοιάζει απλό κι εύκολο, ίσως για σένα είναι πολύπλοκο και γεμάτο βάρη ψυχικά. Και το αντίστροφο.

Όχι. Δεν το θέλω. Έχω τόσα βάρη στο δικό μου μαύρο σακίδιο της ψυχής μου. Έχω (αν πράγματι με νοιάζει) να ελαφρώσω την δική μου ψυχή. Αυτό που λέγεται στην εκκλησία μας μετάνοια. Αυτό που από σήμερα (Τριώδιο -Τελώνου και Φαρισαίου) ξεκινά με φρέσκια, γλυκιά δυναμική αρχή.

Όχι. Δεν θέλω πλέον να σε κρίνω. Μονάχα να σε αγαπώ. Αυτό θα'θελα. Γι'αυτό επιθυμώ να προσπαθώ. Έτσι. Για να φωτιστούν οι παγωμένες γωνιές των καρδιών μας απ'το γλυκό Του φως.