Έλα στη ζωή μου, Θεέ μου

Μου είναι δύσκολο να εμπιστευτώ τον Θεό. Είμαι ένας θεωρητικά πιστός που ηθικιστικά Τον ακολουθώ. Όμως, πώς μπορεί κανείς να λέει ότι εμπιστεύεται αν δεν πιστεύει με όλη του την καρδιά; Πώς μπορεί η καρδιά να είναι δεκτική και ανοιχτή όταν κρύβει μέσα της ιδιοτέλεια, φόβο, σκιές και πάθη; 

Σε όλες τις στιγμές της ζωής προσπαθώ να έχω εγώ τον έλεγχο. Κι όμως. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα. Και πώς τα καλύπτω αυτά τα ψέματα; Με το να προσπαθώ να πείθω τον εαυτό μου ότι είμαι 'του Χριστού'. Ότι είμαι 'καλός χριστιανός. Ότι είμαι 'καλος άνθρωπος'. Μα, τελικά, πόσο μακρυά από Εκείνον βρίσκομαι. Μάλλον έφτιαξα έναν Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου. Έναν Θεό που με βολεύει.

Τον ζητώ μόνο στα δύσκολα. Τον ζητώ σαν έμπορος που κάνει δοσοληψίες. Έχω συμφέρον τότε. 

Κι όμως. Η αγάπη Του δεν ζήτησε ποτέ να Τον ακολουθήσουμε με το ζόρι. Μοίρασε και μοιράζει απλόχερα το Φως Του στα πάντα, σε όλους και σε όλα. 

Υπάρχουν και εκείνες, βέβαια, οι στιγμές που νιώθω πως τελικά υπάρχει! Είναι παρών στη ζωή μου! Κι εμφανίζεται στις πιο απρόσμενες στιγμές. Εκεί που δεν υπήρχε -θεωρητικά- περίπτωση να εμφανιστεί. Τότε, ευκολότερα Τον εμπιστευόμουν.

Θεέ μου, βοήθησέ με να σε εμπιστεύομαι. Πάντα. Δίχως αντάλλαγμα. Δίχως φόβο. Θέλω να είναι η σχέση μου μαζί Σου αγνή. Μα είμαι βρώμικος. Θέλω το φως Σου, μα πολλές φορές τα έργα μου είναι στις σκιές.

Έλα στη ζωή μου, Θεέ μου και κάνε τα όλα Φως, Χαρά κι Αγάπη!