Η ζωή κοντά Σου

Πόσο γλυκιά είναι η ζωή κοντά Σου, Χριστέ μου. Όλο πέφτω κι εσύ όλο με συγχωράς. Όλο σφάλλω και συ με αγαπάς. Όλο σε αφήνω κι εσύ ποτέ δεν με χάνεις απ'το βλέμμα σου το πατρικό. Είσαι εκεί όταν θα πέσω, όταν θα κλάψω, όταν θα απογοητευτώ. Εσύ πάντα δίπλα μου. Βοήθησέ με να είμαι κι εγώ εν ελευθερία και αγάπη κοντά Σου.

Πατέρα μου, ουράνιε σ'ευχαριστώ για όλα όσα κάνεις για μένα παρόλο που εγώ ούτε καν τ'αντιλαμβάνομαι. Ας είναι δοξασμένο το όνομά Σου σε όλα τα μήκη του χρόνου.

Χθες το πρωί, από το Houston, USA

Θερμές ευχαριστίες στον καλό φίλο της αόρατης γωνιάς, τον Δ., για  τις ωραίες φωτογραφίες που μας έστειλε από το Houston των Ηνωμένων Πολιτειών! Είναι από το χθεσινό πρωινό.

Πολλές καλημέρες σε όλους τους φίλους της αόρατης γωνιάς :)

είναι Παράδεισος!

Όσοι όμως επιθυμούν τη δόξα, μοιάζουν με γυμνό που ψάχνει

να βρει κουρέλι ή οτιδήποτε άλλο για να σκεπάσει τη γύμνια του.

Έτσι και αυτός που είναι γυμνός από αρετές,

ζητά τη δόξα των ανθρώπων.

Ανοίγω τα μάτια μου σε μια νέα μέρα. Πόσες υποχρεώσεις αμέσως κατακλύζουν το μυαλό μου (αρχίζει να δουλεύει πυρετωδώς), την καρδιά μου (αρχίζει να χτυπά γρήγορα). Μα γιατί; Γιατί; Κάτι ξέχασα. Κάτι αληθινό. Ξέχασα Αυτόν. Ξέχασα τον Θεό μου. 

Πόσο πιο όμορφα ξεκινά η μέρα μου όταν η πρώτη μου ανάγκη, η πρώτη μου σκέψη είναι ο Πατέρας μου ο ουράνιος. Με το που σκεφτώ πως όλα έχουν αναφορά σ'Εκείνον, τότε ασυναίσθητα γεμίζει ελπίδα όλη μου η ύπαρξη. Ηρεμώ. Ξέρω ότι η αγκαλιά Του χωράει και μένα.

Προσπαθώ μέσα στη μέρα. Κάποτε όχι και τόσο πολύ. Κάποτε τα πάθη μου με αιχμαλωτίζουν. Μα ξαναρχίζω με τη βοήθειά Του. Ταπείνωση... Τι σπουδαία αρετή... Όσοι άνθρωποι απογυμνώθηκαν από τα κουρέλια των παθών, δοξάστηκαν στον ουρανό για πάντα. Έγιναν άγιοι. Κοσμική δόξα, πλούτη, ηδονές... Όλα είναι φθαρτά, ατελή, παιδιά του ερέβους.

Θεέ μου, ξέρω ότι με έπλασες κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσή Σου. Βοήθησέ με να προσπαθώ. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Η -από τώρα- ζωή μαζί Σου είναι Παράδεισος!

Η δύναμη της συγχωρητικότητας και της ταπεινοφροσύνης

Ένα από τα ήρεμα πρωινά στο γραφείο μου συνέχισα να μελετώ το βιβλίο "Έργα ασκητικά" του αββά Δωροθέου. Αυτού του σπουδαίου αγίου που τόσες γενιές μοναχών αλλά και καθημερινών ανθρώπων έχει βοηθήσει με τα ένθεα λόγια του. Έπεσα, λοιπόν, πάνω στο απόσπασμα που μιλάει για τη δύναμη της συγχωρητικότητας και της ταπεινοφροσύνης. Σας το παραθέτω με φωτογραφία [δυστυχώς δε μπόρεσα να την γείρω προς τα αριστερά, οπότε...αυτοσχεδιάστε :) ]

υγ: Το βιβλίο αξίζει να το αγοράσετε! Είναι των εκδόσεων Ετοιμασία.

Αγκάλιασε τον κόσμο γύρω σου

Άνοιξε τα χέρια σου και αγκάλιασε τον κόσμο γύρω σου. Δοκίμασέ το πρώτα σαν άσκηση στο μπαλκόνι σου, στην ταράτσα του σπιτιού σου, στη φύση, σε κάποιο βουνό ή στην ακροθαλασσιά. Όλα τα έφτιαξε τόσο όμορφα, τόσο σοφά, τόσο τέλεια ο καλός Θεός μας.

Σιγά-σιγά, καθώς περνάει ο καιρός και θα μεγαλώνεις, θ'αρχίσεις να συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ ωραίο να αυξάνεις τη χωρητικότητα της αγάπης μέσα σου. Μα είναι ταυτόχρονα και δύσκολο: τα πάθη, η αμαρτία, ο εγωισμός πάντα θα θέλουν να κατατρώγουν αυτή την αύξηση που θέλεις.

Μα ο Θεός μας κι η Αγάπη Του υπερέχουν έναντι της πονηρής ενέργειας του αιώνιου εχθρού μας. Με την εξομολόγηση, με τη συμμετοχή στην Θ.Κοινωνία επιτρέπουμε στο Θεό να επεμβαίνει στη φθαρτότητά μας και να μας πλαταίνει την καρδιά.

Έτσι, η αγκαλιά (που στην αρχή ανέφερα) σιγά-σιγά αρχίζει να γίνεται βιωματική καλή συνήθεια. Αγαπώ τον εαυτό μου, αγαπώ τον συνάνθρωπό μου, αγαπώ τον Θεό μου. Αντιλαμβάνομαι ότι όλα συνδέονται: η φύση με μένα, η φύση με τον Θεό, εγώ με τον Θεό. Όλα μπορούν να μεταστοιχειωθούν και να γίνουν αγνή, άδολη αγάπη αν επιτρέψουμε στον Θεό Πατέρα μας να γίνει μέρος της ύπαρξής μας.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με