Πώς κυλάει η ζωή

Πώς κυλάει η ζωή. Κάποιες φορές τρέχει -τρέχεις και συ μαζί της. 

Μα άλλες φορές λες και παγώνει ο χρόνος -μετέωρος μένεις, ενεός.

Μετά από αρκετές μέρες έντονης επαγγελματικής εργασίας, απλά σταμάτησε προσωρινά για λίγο ο χρόνος για μένα. Κοιτάζω το ημερολόγιο. 14/12. Ω, Θεέ μου. Πώς πέρασε ο χρόνος.... Πότε μπήκε ο Δεκέμβρης, πότε φτάσαμε σχεδόν στη μέση του...

Θεέ μου, πόσα έγιναν ως τώρα και δεν τα ένιωσα (ή τουλάχιστον δεν τα άγγιξα). Τόσοι σπουδαίοι άγιοι γιόρτασαν (Νικόλαος, Σπυρίδων, Λουκία, κλπ). Ένας ακόμη πέρασε στη χορεία τους (ο γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα). Πόσοι πόλεμοι συνέχισαν να γίνονται. Πόσες απειλές (βλ. Ερντογάν). 

Θεέ μου, περισσότερο από ποτέ ζητώ να γεννηθείς για μένα σε λίγες μέρες. Να γεννηθείς για όλους μας. 

Φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως γεννηθείς και δεν σ'αντιληφθώ. Φοβάμαι μήπως μείνω και γω σαν τους καθωσπρέπει κατοίκους της Ναζαρέτ: εγκλωβισμένος στους τοίχους του εγωισμού και των παθών μου. 

Αστέρι μου λαμπερό, φώτισε τα σκοτάδια της ψυχής μου. Δεν αντέχεται η ζωή χωρίς τη γλύκα του Θεού μας. Μου είναι αδύνατον να ανασάνω δίχως Εσένα, Κύριε. 

Παρόλο που σε ξεχνώ, κάτι μέσα μου Σε αναζητά. Αυτή τη μικρή φλόγα μου, ζέστανέ την, Κύριε. Τόνωσέ μου την αγάπη, σβήσε μου τα πάθη, κατάφλεξε τις αμαρτίες μου. Δέξου την μετάνοιά μου. 

Είναι τόσο όμορφη η ζωή κοντά Σου, Χριστέ μου!