Ολισθαίνουμε. Κοινώς, τσουλάμε, παρεκκλίνουμε από την πορεία μας. Αυτό είναι αποτέλεσμα της βαθιάς, χαοτικής, στυγνά αληθινής ελευθερίας μας. Μας προίκισε ο Θεός μας με την απόλυτη -δίχως όρους και κρυφά σημεία- ελευθερία.
Έτσι, πολλές φορές ξεφεύγουμε από το στόχο που μας έχει ετοιμάσει: την αιώνια ζωή. Τη ζωή μαζί Του.
Αλλά είναι και στοργικός Πατέρας μας. Όσο κι αν ολισθαίνουμε, Εκείνος πάντα θα περιμένει το δικό μας ελεύθερο 'καρδιακό συγγνώμη' για να μας αγκαλιάσει, να μας σφουγγίσει τα δάκρυα των ματιών και της καρδιάς. Θα'ναι εκεί για να επουλώσει τις πληγές της ολίσθησής μας.
Πού αλλού μπορεί κανείς να βρει τέτοιον πατέρα; Πού τέτοια αγάπη; Πού τέτοια πατρική τρυφερότητα; Πού τέτοια χαρά κι αγαλλίαση;
Στήριξέ μας, Πατέρα Θεέ μας. Βοήθησέ μας να επιδιώκουμε τη σχέση μαζί Σου και τη σχέση με τους γύρω μας συν+ανθρώπους. Όλοι μαζί χωράμε. Συν+χωράμε. Προχωράμε. Προς τη γη που ετοίμασες για όλους μας.
Τι όμορφα τα λες φίλε μου, δύσκολοι καιροί, οι άνθρωποι άλλαξαν δυστυχώς. Η μόνη μας ελπίδα η προσευχή σε Εκείνον που μας ακούει και η προσμονή να βρεθούμε στην αγκαλιά Του. Ίσως φταίει η ηλικία μου μα νομίζω πως όλα εδώ είναι πια κουραστικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή