Ο χειμώνας έρχεται

Ο χειμώνας έρχεται. Τουλάχιστον ημερολογιακά. Αφού ώρες-ώρες το νιώθω πολλές φορές καθώς περπατώ (κωδικός 6, σωστά;;) στο κέντρο ή στην άνω πόλη. Το αισθάνομαι κυρίως στα αυτιά μου που δεν πολυσυμπαθούν τις χαμηλές θερμοκρασίες σε αντίθεση με όλο το υπόλοιπο σώμα μου που χαίρεται όταν φεύγουν ανεπιστρεπτί οι ζεστές, θερμές μέρες του καλοκαιριού και του νεαρού φθινοπώρου.

Ο χειμώνας έρχεται. Και μας βρίσκει... Αλήθεια, πώς σε βρίσκει ο χειμώνας αυτός; Θα'θελα να μπορώ να μάθω το πώς αισθάνεσαι. Πώς νιώθεις αυτή την οριακά τρελή περίοδο που βιώνουμε. Εμένα, πάντως, με βρίσκει μια στις καλές μου και μια στις στενάχωρες στιγμές μου. 

Ο χειμώνας έρχεται και θέλω να στολίσω το σπίτι μου. Μα και την ψυχή μου. Και μου φαίνονται τόσο ποθητά και τόσο δύσκολα. Και τα δύο. Δεν ξέρω τον τρόπο φέτος. Μα τα επιθυμώ. Όπως επιθυμώ τόσο πολύ το να χιονίσει. Μα στην πόλη που με βρίσκει αυτός ο χειμώνας έχει να χιονίσει πολύ πολύ καιρό. 

Ο χειμώνας έρχεται, πλησιάζει και θέλω οι αποθήκες της καρδιάς μου να έχουν αρκετά καυσόξυλα. Θέλω να χτυπά χαρούμενη, ζεστή. Από αγάπη. Από προσευχή. Ναι, θέλω πολύ να αποζητά η καρδιά μου την προσευχή. Να ρέει στις φλέβες μου, να τη νιώθω να μου ζωογονεί την ύπαρξη. Μα κι αυτό είναι θέμα αγώνα.

Οκ, αγαπητέ χειμώνα. 

Έλα.

Το αποφάσισα.

Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι όσο μπορώ.