Όπως ανασαίνεις στο δάσος

Σίγουρα θα έχεις βρεθεί σε δάσος κατάφυτο με πεύκα και έλατα! Θα έχεις ακούσει τον άνεμο τον αρχοντικό να περνά μέσα από τα ψηλά δέντρα αφήνοντας μια απίστευτη, μαγευτική μελωδία. Σίγουρα θα έχεις κλείσει τα μάτια, θα έχεις σηκώσει ψηλά το βλέμμα σου και θα έχεις ρουφήξει αυτόν τον ζωογόνο αέρα. 

Θα έχεις νιώσει την καθαρότητά του να εισέρχεται στα πνευμόνια σου.

Κάπως έτσι είναι και η προσευχή για την ψυχή. Είναι ζωογόνος. Είναι ένδειξη υγείας. Είναι ανάγκη της ψυχής μας. Η προσευχή μας ανεβάζει ψηλά. Μας ενώνει με όλη τη φύση, με τους ανθρώπους, με τον Θεό.

Θυμάμαι που κάποιοι άγιοι έλεγαν ότι αξίζει να προσεύχεσαι τόσο συχνά όσο ανασαίνεις. Απίστευτα δύσκολο, ε;

Εμείς μπορούμε απλά να θυμόμαστε αυτή την ομορφιά του κατάφυτου δάσους. Κι έτσι να παίρνουμε και καμιά ανάσα ευχαριστώντας τον Θεό. Παρακαλώντας τον. Δοξολογώντας τον. Όλα τα έφτιαξε τέλεια! Και τα έφτιαξε για μας!