Σκέψεις πρωινές του χειμώνα

Καλημέρα, αδερφή/έ μου. 

Σχεδόν όλη η Ελλάδα είναι ντυμένη στα λευκά σήμερα! Κρύο πολύ! 

Θυμάμαι που, μικρό παιδάκι, πετούσα από τη χαρά μου όταν οι γονείς μου μας πήγαιναν στα χιόνια! Ένα αίσθημα, μια γλυκιά ευτυχία που συνεχίζεται και τώρα αμείωτη :)

Όμως, η μελωδία του χρόνου και της ζωής συνεχίζεται. Έτσι, λοιπόν, με ρυτίδες στο μέτωπο, μέσα στη ζεστασιά και στην ασφάλεια του σαλονιού μου, κρατώντας και μια ζεστή κούπα καφέ στα χέρια μου, σκεφτόμουν πως θα'ταν εξαιρετικό αν μπορούσαμε να κάνουμε προσευχούλα για όλη τη φύση που δεν έχει κάποιο ζεστό καταφύγιο αυτές τις στιγμές. Για τους άστεγους συνανθρώπους μας. Για τα ζωάκια τ'αδέσποτα. Αλλά και για τα δέντρα και τα φυτά! 

Η αγάπη μας και ο σεβασμός μας ας είναι αδιάκριτοι και καθολικοί. Ας σκεπάζουν όλη την Πλάση του καλού μας Θεού.

υγ: Έχε μαζί σου ένα-δύο παραπάνω μπουφάν στο αυτοκίνητο ή στη μηχανή σου. Κι αν δεις κάποιον συνάνθρωπό μας άστεγο, χάρισέ του το. Κέρασέ τον κι ένα ζεστό ρόφημα. 

υγ2: Ίσως ο Κύριος στην άλλη ζωή να μη μας ρωτήσει πόσες μετάνοιες κάναμε ή πόσες νηστείες κρατήσαμε, αλλά πόσους συνανθρώπους μας βοηθήσαμε βγαίνοντας από το δικό μας βόλεμα...