Μα και ο κόσμος μέσα μας το ίδιο. Μια ατέλειωτη σύνθεση κάθε λογής σκέψεων, χρωμάτων, αρετών, παθών, στιγμών χαράς και στιγμών πόνου. Ευτυχίας και δυστυχίας. Ειρήνης και πολέμων.
Αυτά σκέφτομαι τώρα πίνοντας τον καφέ μου. Όχι, όχι αυτόν της φωτογραφίας. Ωραία θα ήταν να είχα τέτοιο υπόβαθρο κάτω από την κούπα μου.
Και σκέφτομαι πως μέσα στην γαλήνη και στην τρικυμία που νιώθει η ψυχούλα μας, είναι άλλοτε ευκολότερο κι άλλοτε δυσκολότερο να αντιληφθούμε τη λεπτή πνοή αύρας της παρουσίας του Θεού μας. Αλλά η ουσία είναι να μην σταματήσουμε ποτέ να Τον ζητούμε. Ξέρει πόσο αδύναμοι είμαστε. Όμως, γι'αυτό μας έδωσε το δώρο της προσευχής! Και τα θεία του Μυστήρια: την εξομολόγηση, την θεία Κοινωνία! Για να ξαποσταίνει, να γλυκαίνεται, να χαίρεται η ψυχή μας και να συνεχίζουμε.
Μ'αυτά και μ'αυτά, πάλι ξέφυγα χρονικά. Πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά.
Καλημέρα, φίλη/ε.
Καλημέρα αδερφέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή δύναμη.
Εύχου
Έχεις πιει ποτέ εκείνον τον καφέ που λένε πως πάει τα φαρμάκια κάτω? Κάθε μέρα σχεδόν τέτοιον πίνουν οι περισσότεροι' ευτυχώ ςπου τον δικό σου δεν τον συνοδεύει η "καλή" παρέα της κατάκρισης! Είναι κι αυτό μια αναβάθμιση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ είναι μια καλή παρηγοριά στον καφέ της "πικρίας".........
Καλέ μου φίλε, το μόνο που μας μένει, η μόνη μου ελπίδα το έγραφα πριν λίγο στο μπλοκόσπιτο μου είναι ο Θεός και η ανθρώπινη αλλαγή για κάτι καλύτερο πια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστός Ανέστη!
ΑπάντησηΔιαγραφή