Αυτές τις μέρες που έχει ξεσπάσει ακόμα ένας φρικτός πόλεμος πεισματικά αρνιόμουν να ακούσω ειδήσεις, να διαβάσω ρεπορτάζ ανταποκρίσεων... Μέχρι που τυχαία έπεσα στην φωτογραφία που συνοδεύει αυτή μου την έμπονη ανάρτηση. Ήξερα πόσο πολύ θα πονέσω. Ναι, το ήξερα από πριν. Αλλά ότι θα είχε τέτοιο αντίκτυπο στην ψυχή μου δεν μπορούσα ούτε να το φανταστώ ούτε να το υπολογίσω.
Και σκέφτομαι όλα τα παιδάκια που έχουν χαθεί από καταβολής κόσμου από φονικά όπλα. Από ανθρώπινα χέρια. Σκέφτομαι τους γονείς τους που είτε έζησαν (και ισοπεδώθηκε το 'είναι' τους) είτε έχασαν κι αυτοί τις ζωές τους. Σκέφτομαι κι όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που χάθηκαν. Που πόνεσαν και πονούν. Που αναγκάστηκαν να φύγουν πρόσφυγες σε τόπους μακρινούς για να γλιτώσουν τη λαίλαπα της φωτιάς και του ατσαλιού.
Σκέφτομαι όλα αυτά και δε μπορώ παρά να κλάψω. Να κλάψω με δάκρυα έμπονης θλίψης.
Θεέ μου, όλα τα ήξερες όταν έγινες άνθρωπος για εμάς όλους. Όλα. Σταυρώθηκες για τις αμαρτίες μας.
Κάνε, Θεέ μου, να σταματήσει το κακό. Κάνε την αμαρτία να μειώνεται μέρα με τη μέρα. Κάνε το σκοτάδι φως. Κάνε τα δάκρυα ελπίδα και τη θλίψη χαρά.
Μόνη μας ελπίδα Εσύ έχεις μείνει πια...
Να. Κι εμείς ακόμη πιο πολύ θα αγωνιζόμαστε. Θα προσπαθούμε. Θα μετανοούμε.
Σε παρακαλούμε, Θεέ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου