Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε.
Ξεχασμένοι ξεχαστήκαμε
σ' ένα θάμβος πυκνό
από νύχτα κι από ήλιο.

 

Αχ, πόσο αληθινοί αυτοί οι στίχοι του αγαπημένου ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Μ'ένα υπέροχο βάθος που του προσδίδει μια πολυμορφία, μια καλαισθησία και μια επιτακτική προσμονή κι έναυσμα για αγώνα. Παρμένο, σταχυολογημένο (ή και αποκομμένο) απ'την "Εαρινή συμφωνία XXVII" του ποιητή, μου δίνει δύναμη να μπορώ να βλέπω την κάθε μέρα ως ένα δώρο Θεού. Ως μια υπενθύμιση να μην "κοιμάμαι" μέσα στη βολή της καθημερινότητάς μου (όσο τρελοί κι αν 'φαίνονται' οι ρυθμοί της). Ως ένα μικρό κουτάκι που θ'ανοίγω για να διαβάζω μια γραμμή που θα μου δίνει κουράγιο όταν η λέξη 'αγώνας' θα βιώνεται μέσα μου λιγότερο φωτεινός ή υπαρκτός.

Αχ, πόσο πολύ χρειαζόμαστε όλοι να είμαστε 'ξύπνιοι'. Να μην αφηνόμαστε σ'όλα αυτά που μας παρουσιάζονται -πώς; από πού; από ποιον άραγε;- ως δεδομένα ή γεγονότα ή αναπότρεπτες αλήθειες. Να τολμάμε να προσευχόμαστε, να κυνηγάμε τις αχτίδες του φωτός ακόμη κι αν το σκοτάδι και το έρεβος υψώνονται ορμητικά από παντού. Πόσο πολύ χρειάζεται να έχουμε ξυπνητήρι αφύπνισης. Αφύπνισης προσωπικής, ουσιαστικής, πνευματικής και σωματικής. Θυμάμαι κι αυτό που έλεγε ο άγιος γέροντας Ανανίας Κουστένης (δες εδώ): "Ας πεταγόμαστε πάνω, αδερφοί! Άναψε το καντηλάκι σου κι αν είναι σβηστό".

Αδέρφια, ας ξυπνάμε. Ας ξυπνάμε. Η ανατολή μας περιμένει.