"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρους, Τετάρτη 10 / 27 Ιουλίου 2024

Κάθε φορά ξεψυχισμένος θυμάμαι να φτάνω εδώ. Όχι από τον κόπο των χιλιομέτρων μα απ' την ψυχόλεθρο ζωή του κόσμου, απ' το μάταιο κυνήγι των "θέλω" του "εγώ".

Έτσι σέρνω γι' άλλη μια φορά τα βήματά μου ως το περιβόλι Της.. Μ' όσο κουράγιο μ' απόμεινε, χάρισμα θαρρώ κι αυτό δικό Της..

Φαίνεται η τύρβη του κόσμου δεν έσβησε ολότελα από μέσα μου τη θύμηση της ζωηρρύτου πηγής που αναβλύζει εδώ κι αρδεύει μυστικά τις άνυδρες, κατακαμένες ψυχές..

Το μοναστήρι, μελίσσι σωστό.
Οι πατέρες ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πανήγυρη των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων.

Ζαλισμένος απ' τη φενάκη των λογισμών παρακολουθώ τους μοναχούς που ευπρεπίζουν τον ναό. Ένας καθαρίζει υπομονετικά τα ξυλόγλυπτα του χειροπελεκητού τέμπλου...

Ένας άλλος, σκυφτός, με μια σιδερένια λάμα, κάπου τρία δάχτυλα πλάτος, τρίβει το μαρμάρινο δάπεδο του Καθολικού να πάρει τις σταλαματιές απ' το αγνό μελισσοκέρι.

Η επιφάνεια του ναού μοιάζει απέραντη στο πλάτος του εργαλείου.

Κι όμως δεν δείχνει να λιγοψυχά.. Το σώμα του λιπόσαρκο, αδυνατισμένο μα όχι αδύναμο. Το βλέμμα του σπινθηροβόλο μα συνάμα καθάριο κι ιλαρό, αντανακλά την ελευθερία του πνεύματος του έσω ανθρώπου..

Αυτός δαπανά τις δυνάμεις του για  την πρώτη θεϊκή εντολή, εγώ  αναλώνω τις δικές μου για τις επιταγές του ψυχοφθόρου κι αλγοτόκου "εγώ".

Εκείνος θυσιάζει τη ζωή του υπέρ του "ενός ου έστι χρεία". Εγώ ξοδιάζω τη δικιά μου για όλα τ' άλλα. Κι αν με ρωτήσει κανείς... Σχεδόν δεν ξέρω να δώσω όνομα σ'  αυτά.

Βλέπω μπροστά μου, μάλλον βιώνω τόσο εμφατικά την εκπλήρωση της Ευαγγελικής ρήσης:

"Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου θα τη σώσει."

Τι λόγος κι αυτός... Θεέ μου...

Ακούω τον μονότονο ήχο του μαχαιριού πάνω στο μάρμαρο...
Άραγε... Αν έκανα λίγο κι εγώ; Ίσως να έπαιρνα χάρισμα λίγη απ' τη χαρά του...

Πόσο ανάποδα πήρα τη ζωή...
Και το χειρότερο, η καρδιά μου πια σαν πέτρα σκληρή...

Ξανακοιτάζω επίμονα το βλέμμα του μοναχού. Μ' όλη τη ζάλη μου είμαι βέβαιος για τούτο: πως ο κόπος ο δικός του δεν είναι μάταιος...

Κάτι σαλεύει μέσα μου...

Πλησιάζω δειλά και ρωτάω:

"Πάτερ, να κάνω λίγο κι εγώ;..."

ΔΓΣ