Ο σταυρός που δεν έβγαλε, έγινε το στεφάνι του.

Αλιευμένο από το διαδίκτυο κείμενο του κ.Ζαχαρία Δημητριάδη

Ήταν μόλις 20 ετών. Νέος, όμορφος, με καρδιά καθαρή και βλέμμα στραμμένο ψηλά. Ο Φίλιππος Τσανής δεν ήταν μοναχός, δεν ήταν ιερέας, δεν ήταν άγιος σε εικόνα—ήταν άγιος μες στην καθημερινότητα, μες στον αγώνα να μείνει πιστός σ’ Εκείνον που πρώτος τον αγάπησε. Στη μακρινή Γερμανία, μακριά από την πατρίδα του, βρέθηκε σε τελετή βράβευσης της αδελφής του. Η οικογένεια χαρούμενη, συγκινημένη· και ο Φίλιππος, πάντα διακριτικός, μαρτυρούσε την πίστη του όχι με λόγια, αλλά με τη ζωή του. Πάντα φορούσε τον σταυρό του—εξωτερικά, φανερά, με περηφάνεια. Δεν τον έβγαλε ποτέ. Ήταν το σημάδι του Χριστού, το βάπτισμά του, το καύχημά του.
Μα κάποιοι δεν άντεχαν αυτό το φως. Ένας Σύριος και δύο Γερμανοί, νεαροί και εκείνοι, τον περικύκλωσαν. Του ζήτησαν να αφαιρέσει τον σταυρό. Ο Φίλιππος, με ήρεμη δύναμη, απάντησε:
«Αυτός είναι η ζωή μου. Ούτε τον αρνούμαι, ούτε τον βγάζω.»
Οι λέξεις του έγιναν πυρ στο σκοτάδι της ψυχής τους. Τον έριξαν κάτω. Άρχισαν να τον κλοτσούν στο κεφάλι, να τον χτυπούν. Εκείνος δεν φώναξε, δεν έβρισε, δεν αντέδρασε. Έκλεισε τα μάτια και προσευχόταν.
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με... Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου...»
Και ο Χριστός τον εθύμισε.
Το αίμα του αγίασε το ψυχρό πεζοδρόμιο της πόλης. Κανείς δεν ήξερε τότε πως γεννήθηκε άλλος ένας μάρτυρας. Μα η Παράδοση δεν σταματά. Ο Χριστός, που γεννήθηκε σε φάτνη, που έλαμψε στο Σταυρό, δεν σταματά να μαρτυρείται – ούτε στη Γερμανία, ούτε στο 2024, ούτε ποτέ. Ο Φίλιππος έγινε «άγνωστος μάρτυρας», αλλά γνωστός στον Ουρανό. Το ματωμένο του πουκάμισο έγινε σαν άμφιο, το μαύρο του παντελόνι σαν χιτώνας δικαιοσύνης. Ο σταυρός που δεν έβγαλε, έγινε το στεφάνι του.