Τους ζηλεύω τους ασκητές

Τους ζηλεύω τους ασκητές.

Η Αγία Γραφή μιλάει για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Αυτός ζούσε στην έρημο. Αντί για ρούχο είχε ένδυμα καμήλου και τρεφόταν με ακρίδες και μέλι άγριο.

Δεν σπούδασε, δεν έγραψε βιβλία,δεν έκανε ιδρύματα.

Ήλεγξε τον Ηρώδη και αυτός του πήρε το κεφάλι. Ούτε στην έρημο δεν τον άντεχε.

Αυτός όμως αναγνώρισε τον Χριστό ως Θεό πριν να Τον δει να κάνει το οτιδήποτε.

Είδε και το Άγιο Πνεύμα.

Έγινε τόσο ανάλαφρο το σώμα του που βάραινε περισσότερο η ψυχή, που είχε περισσότερη σχέση με την αιωνιότητα παρά με τον χρόνο, με το πνεύμα παρά με την ύλη, με τον Θεό παρά με τον εαυτό του.

Αυτός έβλεπε με νοητό τηλεσκόπιο αυτά που εμείς δεν βλέπουμε

ούτε στον ύπνο μας. Θα έχεις ακούσει ότι τέτοιοι άνθρωποι τους πλησιάζεις και διαβάζουν την ψυχή σου ή γνωρίζουν το όνομα σου.

Και αυτό εκφράζεται πολύ απαλά και ευγενικά.

Εμείς είμαστε πιο επικίνδυνα ακραίοι.

Καλοταΐζουμε το σώμα μας και είναι εντελώς παράλυτη,κατάκοπη, τυφλή και κουφή η ψυχή μας.

Γεμάτη όχι μόνο από αναπηρίες αλλά και από ασθένειες.

Γι΄αυτό και αντί να προσευχόμαστε κάνουμε αυτή τη συζήτηση τώρα. Αντί να μιλάμε στον Θεό, κουβεντιάζουμε για τον Θεό.

Καλό και αναγκαίο είναι,αλλά είναι το ελάσσον. Το άλλο είναι το μείζον.

Απόσπασμα από το βιβλίο του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαου «Αν υπάρχει ζωή θέλω να ζήσω», εκδ.: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ