Εκκλησία. Η αλλιώς: αγαπώ

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι η εκκλησία είναι ένας χώρος που πας και ένας παπάς σου επιβάλλει φλυαρίες, δοξασίες, απαρχαιωμένα κηρύγματα, κλπ. 

Η εκκλησία η αληθινή όμως δεν είναι χώρος δικτατορικός ούτε η εξουσία της μπότας.

Στην εκκλησία, μιλάει το παράδειγμα. Ο αγώνας. Η μετάνοια. Η σιωπή. Και τόσες άλλες αρετές. Μα πάνω απ΄όλα μιλάει η αγάπη. 

Και εκκλησία σημαίνει αγάπη. Σημαίνει θυσία.

«Τους κάλεσε ο Ιησούς τότε και τους λέει: ‘Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ’εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας. Και όποιος από εσάς θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους’».

Αυτή είναι η αληθινή εκκλησία. Κατά Μάρκον κεφ.10, στ.42-45.

2024. Νέα χρονιά, νέος στόχος: ν’αγαπήσω τον Χριστό

 Καλή χρονιά κι ευλογημένη, αδερφή/έ.

Η νέα χρονιά πώς σε βρήκε/βρίσκει; Πώς νιώθεις; Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου; Πήρες νέες αποφάσεις; Συνεχίζεις τον αγώνα σου; 

Αυτά κι άλλα πολλά ερωτήματα με απασχολούν αυτές τις μέρες που εισήλθαμε στο 2024. Και είχα αρκετό χρόνο για να τα σκεφτώ διότι η αλλαγή του χρόνου με βρήκε άρρωστο και καθηλωμένο στο σπίτι. 

Μια από τις αποφάσεις της νέας χρονιάς είναι να θυμάμαι να μελετώ τον λόγο του Θεού καθημερινά. Ένα χωρίου (=απόσπασμα) από το Ευαγγέλιο και μερικές παραγράφους/σελίδες από κάποιο πνευματικό βιβλίο. Είναι επιβεβλημένο στοιχείο να ανανεώνουμε καθημερινά τη δύναμή μας και την πίστη μας την αδύναμη μέσα από τη ζωογόνο και αναγεννητική δύναμη και Χάρη των λόγων των θεΐκών. Δίχως αγώνα, δίχως μετάνοια, δίχως επαφή με τον Λόγο Του, μαραζώνει η ψυχή και έρχονται χίλια δύο κακά: άγχη, κατάθλιψη, μελαγχολία, ψυχοσωματικά, στεναχώριες, απολυτότητες, εγωισμοί, βάσανα.

Καθώς, λοιπόν, σκεφτόμουν τα παραπάνω, συνάντησα τις ακόλουθες αράδες στο βιβλίο του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου (απ’το βιβλίο ‘Βίος και Λόγοι’ των εκδόσεων Ι.Μ.Χρυσοπηγής) :

«Όταν μπει ο Χριστός στην καρδιά, τα πάθη εξαφανίζονται. Δεν μπορείς ούτε να βρίσεις ούτε να μισήσεις ούτε να εκδικηθείς ούτε, ούτε, ούτε… Πού να βρεθούν τα μίση, οι αντιπάθειες, οι κατακρίσεις, οι εγωισμοί, τα άγχη, οι καταθλίψεις; Κυριαρχεί ο Χριστός. Και η λαχτάρα του ανεσπέρου φωτός. (…)

Όταν όμως δεν ζεις με τον Χριστός, ζεις μες στην μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στεναχώρια. Δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό. Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκεινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δύο-τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστός, μ’ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει. Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στην λατρεία του Χριστού. Ολα θεραπεύονται. Ολα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει. 

Πολύ θα παρηγορηθεί η ψυχούλα μας, όταν λαχταρήσουμε τον Κύριο.»

Αυτά τα λόγια του αγαπημένου Αγίου Πορφυρίου ας γίνουν σύνθημα για τη χρονιά που μας ήρθε.

Γεννήθηκε ο Χριστός στην καρδιά μου; Στην ύπαρξή μου;

Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που με απασχολεί αυτές τις ημέρες, αδερφή/έ. 

Και υπάρχουν πολλές φορές μέσα στην ημέρα που τη χαρά, την ζεστασιά της γέννησής Του, την ηρεμία την διακόπτουν άγχη, δυσκολίες, κλπ. Φυσικά και θα τα έχουμε όλα αυτά: άνθρωποι είμαστε και 'ακόμη κι αν μια μέρα ήταν η ζωή μας σ'αυτή τη γη, σίγουρα θα αμαρτάναμε'. 

Αλλά, όταν έρχεται το βράδυ, πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να κοιτάξουμε λίγο στη ψυχή μας, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Τον αναζήτησα σήμερα; Συμπεριφέρθηκα όπως θα ήθελε Εκείνος; Μήπως πλήγωσα κάποιον συνάνθρωπό μου; Μήπως επέτρεψα στα βέλη του πονηρού και στους λογισμούς του να προσγειωθούν μέσα μου; 

Και, φυσικά, να θυμάμαι πως ο αγώνας ο πνευματικός δεν σταματά ποτέ. Πέφτω, ξανασηκώνομαι, ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι. Δίχως όμως το πετραχήλι του πνευματικού, δίχως την ειλικρινή εξαγόρευση των αμαρτιών μου, δίχως την αληθινή, καρδιακή μετοχή μου στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ηρεμία ψυχής και ευλογία στη ζωή μου δεν θα έχω. 

Όπως το έλεγε κι ένας φίλος μου, νυν μοναχός στο Άγιον Όρος: 'Πρέπει καθημερινά να αγωνιζόμαστε, να μετανοούμε, να προσευχόμαστε, να μην επαναπαυόμαστε, να βγαίνουμε από το comfort zone μας'.

Ο Χριστός γεννιέται καθημερινά στις ψυχές εκείνων που Τον αναζητούν. Στους αγωνιστές. Στους -εν τέλει- λίγους [δες στην εικόνα της Γέννησης: δεν υπάρχει κοσμοσυρροή) αλλά εκλεκτούς (όπως λέει και στο Ευαγγέλιο)]. Σε εκείνους που ΟΝΤΩΣ θέλουν να Τον βρουν. 

Είσαι εσύ, Σεβάχ, γνήσιος αναζητητής Του; Είσαι;

Να αγωνίζεσαι, Σεβάχ. Να αγωνίζεσαι κάθε στιγμή.

Ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο

 Ευλογημένα Χριστούγεννα, αδερφή/έ.

Να έχεις αγάπη.

Να έχεις πίστη.

Να εύχεσαι και να προσεύχεσαι. Διότι πολύς κόσμος πονά, θρηνεί, οδυνάται.

Αλλά ο Χριστός γεννήθηκε (γεννιέται) για όλους μας.

Ας έχουμε λοιπόν την ελπίδα μας στραμμένη σε Εκείνον.

Τι ‘’δεν’’ είναι Χριστούγεννα…

του φίλου Ελευθεριάδη Γ. Ελευθερίου

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή μιας ακαθόριστης αγάπης.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή μιας απροσδιόριστης χαράς.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι η γιορτή, ούτε της οικογένειας, ούτε των στιγμών με τους φίλους και τους αγαπημένους.

Τα Χριστούγεννα, δεν είναι ούτε τα γλέντια, ούτε οι χαρές, ούτε τα φαγοπότια, ούτε οι μουσικές.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι ούτε τα δέντρα, ούτε τα στολίδια, ούτε τα φώτα, ούτε οι εκδρομές…

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι τα Χριστούγεννα.

Η αρχή της νίκης του θανάτου…

Αυτό είναι τα Χριστούγεννα. Η αρχή της νίκης του θανάτου.

Και ο ερχομός Εκείνου.

‘‘Του Ανυψώσαντος το κέρας ημών…’’.

Ανοίγει νέες προοπτικές

                                                                                                   απ'τον καλό φίλο Κ.Κ.

"Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.

Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.

 

Με τη νηστεία που μας διατηρεί σε κατάσταση πείνας, ασκούμαστε να λαμβάνουμε την τροφή και τη ζωή ευχαριστιακά. Να τη λαμβάνουμε ως δώρο από τα χέρια του Θεού.

 

Η νηστεία -ως πείνα και δίψα- ανοίγει άλλες προοπτικές, άγνωστες παντελώς στον κορεσμένο άνθρωπο. Το ψωμί, τα φρούτα, το νερό γίνονται ξαφνικά τόσο όμορφα…εμπνέουν τόσο σεβασμό που θέλεις να τα φιλήσεις…

 

Τα απλά ακτινοβολούν μια αγνή ομορφιά που τα κάνει πιο ποθητά από τα πολυποίκιλα και επιτηδευμένα…

 

Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και τη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. 

 

Η πείνα και η δίψα της νηστείας είναι στο βάθος της πείνα και δίψα για τον Θεό. "

 

+π. Αλέξανδρος Σμέμαν

 

Μια εβδομάδα πριν τη γέννησή Του

 Σε μια εβδομάδα θα 'ρθει να γεννηθεί. 

Στη Βηθλεέμ και στην καρδιά μου.

Και στην καρδιά σου. 

Μα πρέπει να συγυρίσουμε τα δωμάτια της ψυχής μας.

Να εξομολογηθούμε. Να προετοιμαστούμε.

Να πετάξουμε τα ανούσια μέσα μας,

για να'χει χώρο να εισέλθει Εκείνος.

 

Χριστέ μου, Χριστούλη μου,

 

βοήθησέ με να είμαι έτοιμος.

Όταν θα'ρθει η Παρθένος Μαρία να σε γεννήσει.

 

Βοήθησέ με να είμαι έτοιμος,

κι όταν η δική μου ώρα για τα αιώνια ηχήσει. 

Αυτά είναι αληθινά Χριστούγεννα

 

πηγή

-Πήγαινε παιδάκι μου σ’ έναν παπά να εξομολογηθείς. Ν’ αναπνεύσει η ψυχή σου. Να κοινωνήσεις τον Χριστό, να ζήσεις αληθινά Χριστούγεννα.

-Τι να του πω; Ντρέπομαι.

-Τι να του πεις; Δεν ξέρω… Ν’ ανοίξεις την καρδιά σου. Να εγώ ξέρεις τι του λέω; Για τον εγωισμό και τη φιλαυτία μου. Την τεμπελιά και σκληροκαρδία μου. Για τους θυμούς και τσακωμούς με τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Του λέω για τις φορές εκείνες που βαριέμαι να πάω εκκλησία. Τις άλλες που βλέπω κάποιον ζητιάνο και τον αποστρέφομαι.

Πως δυσκολεύομαι να συγχωρήσω όσους μου κάνουν κακό και που πολλές φορές παρασύρομαι, σχολιάζω και κατακρίνω άλλους ανθρώπους. Πως αντί να είμαι ευγνώμων για όσα καλά μου δίνει ο Θεός γκρινιάζω και μουρμουράω.

Πως αντί να έχω το νου και την καρδιά μου στο Θεό γαντζώνομαι στα πράγματα του κόσμου. Στα λεφτά, τα ρούχα, το ποδόσφαιρο, το κινητό, το αυτοκίνητο. Την κοινωνική θέση και την κοσμική γνώση.

Του λέω πως πολλές φορές τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο, πως μιλώ λέγοντάς πράγματα ανούσια ή που πληγώνουν τους άλλους. Πως δεν έχω υπομονή και θέλω όλα να γίνουν όπως τα προγραμματίζω. Πως κάποιους τους αγαπώ και άλλους πάλι δεν θέλω ούτε και να τους μιλώ. Πως μέσα μου νιώθω πως υπερέχω των αδελφών μου και τους θεωρώ κατώτερους.

Αυτά λέω φίλε κι άλλα πολλά που δεν λέγονται. Δύσκολη η εξομολόγηση. Μα τόσο λυτρωτική.

-Κι ο πάτερ δεν θυμώνει, δεν σου κάνει παρατήρηση, δεν σε αποδοκιμάζει;

-Όχι, ο πάτερ είναι μια ανοιχτή αγκαλιά. Αγάπη και προσευχή. Οδηγός στο δρόμο τ’ ουρανού, συμφιλιωτής εμού και του Θεού. Και μετά η ψυχή πετά. Καθαρή κι ανάλαφρη συναντά τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του.

Αγαλλίαση και χαρά. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, Χριστός γεννάται!

Αυτά είναι Χριστούγεννα φίλε.

Άντε μην αργείς…Τρέξε κι εσύ για μια λεύκανση ψυχής.

© Αλέξης Αλεξάνδρου 18/12/17

Να αγαπάς

 Να αγαπάς. 

Αυτό που είσαι. Γιατί ο Θεός σε έφτιαξε με αγάπη και από αγάπη.

Αυτούς που έχεις. Διότι ίσως αύριο να μην είναι κοντά σου.

Τον Θεό. Γιατί είναι ο Πατέρας μας και είναι η Αγάπη.

Τους γύρω σου. Γιατί είναι οι πλησίον σου.

Να αγαπάς δίχως όριο, δίχως μέτρο, δίχως προκαταλήψεις, δίχως εγωισμό ή πονηριά.

Να αγαπάς αγνά, άδολα, αληθινά.

Να αγαπάς, αδερφή/έ, για να αγαπάς. 

Αυτό είναι το μέτρο, ο χάρτης, η πυξίδα. Ο Παράδεισος. Και βιώνεται από τώρα.

Συμπεριφορά παιδιών και κατάσταση γονέων

 απ'το site του Ι.Ν.Αγ.Φωτεινής Υμηττού (εδώ)

του αγ.Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη

Τα φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων. Όταν τα παιδιά πληγώνονται απ’ την κακή μεταξύ των γονέων τους συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις και διάθεση να προχωρήσουν στην πρόοδο. Κακοχτίζονται και το οικοδόμημα της ψυχής τους κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να γκρεμισθεί.

Είχαν έλθει δύο κοπελίτσες και η μία είχε κάτι πολύ άσχημα βιώματα και με ρωτούσαν που οφείλονται. Και τους είπα:

-Είναι απ’ το σπίτι, απ’ τους γονείς σας. Κι όπως την «έβλεπα» τη μία, λέω:

-Εσύ απ’ την μητέρα σου τα έχεις κληρονομήσει αυτά.

-Κι όμως, λέει, οι γονείς μας είναι τόσο τέλειοι άνθρωποι. Είναι χριστιανοί, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν, που μπορεί να πει κανείς, ζήσαμε μέσα στη θρησκεία. Εκτός… αν φταίει η θρησκεία, απαντάει εκείνη. Τους λέω:

-Τίποτα δεν πιστεύω απ’ αυτά που μου λέτε. Εγώ ένα μόνο βλέπω, οι γονείς σας δεν την ζουν τη χαρά του Χριστού. Πάνω σ’ αυτό η άλλη είπε:

-Άκουσε, Μαρία. Καλά λέει ο παππούλης. Έχει δίκιο. Οι γονείς μας πάνε στον πνευματικό, στην Εξομολόγηση, στη Θεία Μετάληψη, ναι. Αλλά είχαμε ποτέ ειρήνη στο σπίτι; Ο πατέρας συνεχώς γκρίνιαζε με τη μητέρα μας. Διαρκώς πότε ο ένας δεν έτρωγε, πότε ο άλλος δεν ήθελε να πάνε κάπου μαζί. Έχει δίκιο, λοιπόν, ο παππούλης.

Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής. Όχι ν’ αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προσφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής. Το παιδί αισθάνεται στο βάθος της ψυχής του το πνευματικό χάδι, που μυστικά στέλνει η μητέρα του, και έλκεται προς αυτήν. Νιώθει ασφάλεια, σιγουριά, όταν η μητέρα με τη συνεχή, την επίμονη και θερμή προσευχή της αγκαλιάζει το παιδί της μυστικά και το ελευθερώνει απ’ ό,τι το σφίγγει.

Οι μητέρες ξέρουν να αγχώνονται, να συμβουλεύουν, να λένε πολλά, αλλά δεν έμαθαν να προσεύχονται. Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό. Όχι πολλά λόγια στα παιδιά. Τα λόγια χτυπάνε στ’ αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά. Προσευχή χρειάζεται, με πίστη δίχως άγχος, αλλά και καλό παράδειγμα.

Όλα απ’ την προσευχή, τη σιωπή και την αγάπη γίνονται. Καταλάβατε τα αποτελέσματα της προσευχής;

Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Όσο θ’ αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη, που είναι συχνά παθολογική, τόσο θα μπερδεύονται, τόσο η συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική. Όταν όμως η αγάπη σας θα είναι μεταξύ σας και προς τα παιδιά χριστιανική και αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Η αγιότητα των γονέων σώζει τα παιδιά. Για να γίνει αυτό πρέπει να επιδράσει η θεία χάρις στις ψυχές των γονέων. Κανείς δεν αγιάζεται μόνος του. Η ίδια η θεία χάρις μετά θα φωτίσει, θα θερμάνει και θα ζωογονήσει τις ψυχές των παιδιών. Να προσεύχεσαι και, όταν πρέπει, να μιλάς στα παιδιά με αγάπη. Πιο πολύ να κάνεις προσευχή και λίγα λόγια να τους λες.

Πολλή προσευχή και λίγα λόγια σε όλους. Να μη γινόμαστε ενοχλητικοί, αλλά να προσευχόμαστε μυστικά και μετά να μιλάμε κι ο Θεός θα μας βεβαιώνει μέσα μας αν η ομιλία μας είναι δεκτή στους άλλους. Αν δεν είναι πάλι, δεν θα μιλάμε. Θα προσευχόμαστε μυστικά μόνο. Διότι και με το να μιλάμε, γινόμαστε ενοχλητικοί και κάνουμε τους άλλους ν’ αντιδρούν και καμιά φορά ν’ αγανακτούν. Γι’ αυτό πιο καλά είναι να τα λέει κανείς μυστικά στην καρδιά των άλλων παρά στ’ αυτί τους, μέσω της μυστικής προσευχής.

Να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Άμα διαρκώς τους δίδεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή κι όταν θα μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως. Να προτιμάς, λοιπόν, την προσευχή. Να τους μιλάς με την προσευχή. Να τα λες στον Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούνε τ’ αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάς για τα παιδιά σου στον Θεό. Να λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σ’ Εσένα τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω· γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα». Κι ο Θεός θα τους μιλάει.

του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη

 Του αγίου Ιακώβου του Τσαλίκη η γιορτή είναι σήμερα!

Του σύγχρονού μας αγίου. Που ανέπαυσε τόσες πονεμένες ψυχές. Που η αγιασμένη του ύπαρξη θεράπευε κάθε λογής κακό. Τώρα, απ'τον ουρανό μας βοηθά συνεχώς. Αρκεί να έχουμε την ύπαρξή μας καθαρή (μετάνοια-εξομολόγηση-Θ.Κοινωνία-αγώνας πνευματικός καθημερινός).

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών!

Το βίντεο απ'τη ζωή του. Με βοήθησε πολύ. Πάρα πολύ. 

Εύχομαι να βοηθήσει έστω κι έναν από εσάς!

Κάθε βράδυ

 Κάθε βράδυ είναι προάγγελος μιας μέρας νέας που έρχεται...

Κάθε βράδυ είναι ο επίλογος μιας μέρας που ολοκληρώνεται...

Κάθε βράδυ να θυμάσαι, καλή/έ μου αδελφή/έ, πως ο καλός Θεός επέτρεψε να φτάσουμε ως τη δύση του ηλίου. Ας Τον ευχαριστούμε. Άσχετα αν ήταν εύκολη ή δύσκολη, χαρούμενη ή λυπητερή η μέρα που πέρασε. 

Αυτός ξέρει καλύτερα τι είναι το ωφελιμότερο για εμάς. 

Ας Τον ευχαριστούμε, λοιπόν, ας τον δοξολογούμε κι ας τον παρακαλούμε. 

Όχι μόνο για εμάς αλλά για όλο τον κόσμο...

Και ιδίως για όλους εκείνους/ες που πονούν πολύ...

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με τον αμαρτωλό...

Καλό βράδυ, αδέρφια μου αγαπημένα.

Όσο γνωρίζεις πιο καλά, τόσο αγαπάς πιο πολύ. Και όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ γνωρίζεις.

 • "Την αγάπη προς το Θεό τη συνιστούν η απουσία των παθών και η αφθονία των αρετών. Το μίσος προς τα πονηρά, από το οποίο προκύπτει η απουσία των παθών, αντεισάγει τον πόθο και την απόκτηση των αγαθών. Εκείνος που είναι εραστής και κάτοχος των αγαθών, πώς να μην αγαπά ξεχωριστά τον αυτάγαθο Κύριο, τον μόνο χορηγό και φύλακα κάθε αγαθού, μέσα στον Οποίο μένει με έξοχο τρόπο ο ίδιος και τον Οποίο έχει μέσα του με την αγάπη, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου: «Όποιος μένει στην αγάπη, μένει μέσα στο Θεό και ο Θεός μέσα σ' αυτόν» (Α΄ Ιω. 4, 16). Μπορεί κανείς να δει ότι όχι μόνον η αγάπη προς το Θεό γεννιέται από τις αρετές, αλλά και ότι οι αρετές γεννιούνται από την αγάπη. Γι' αυτό και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο, άλλοτε λέει: «Όποιος κρατάει τις εντολές μου και τις τηρεί, αυτός είναι που με αγαπά»(Ιω. 14, 21), και άλλοτε: «Όποιος με αγαπά, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). Αλλά ούτε τα έργα των αρετών είναι αξιέπαινα και ωφέλιμα σ' εκείνους που τα εκτελούν χωρίς αγάπη, ούτε πάλι κι η αγάπη χωρίς τα έργα. Το πρώτο το φανερώνει με πολλά ο Παύλος, γράφοντας προς τους Κορινθίους: «Αν κάνω αυτά και αυτά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν ωφελούμαι καθόλου» (Α΄ Κορ. 13, 3)· το δεύτερο πάλι, ο εξαιρετικά αγαπημένος από το Χριστό μαθητής, λέγοντας: «Να μην αγαπάμε με λόγια, μήτε με τη γλώσσα, αλλά έμπρακτα κι αληθινά» (Α΄ Ιω. 3, 18)."

• "Υπάρχει λοιπόν κάτι, που αναφέρεται συσκιασμένα απ' τους Ευαγγελιστές, το οποίο θα αποκαλύψω στην αγάπη σας. Το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως του Κυρίου πρώτη απ' όλους τους ανθρώπους, όπως ήταν σωστό και δίκαιο, το δέχτηκε απ' Αυτόν η Θεοτόκος. Αυτή είδε πριν απ' όλους τον Αναστάντα και απόλαυσε την Θεία ομιλία Του. Όχι μόνο Τον είδε με τα μάτια της και Τον άκουσε με τα αυτιά της, αλλά και πρώτη και μόνη της αγγιξε τα Άχραντα πόδια Του, έστω και αν οι Ευαγγελιστές δεν τα λένε φανερά όλα αυτά. Η αιτία είναι, ότι δεν θέλουν να παρουσιάσουν σαν μάρτυρα της Αναστάσεως την μητέρα, για να μην δώσουν αφορμή υποψίας στους απίστους."

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

 πηγή: εδώ

Άγιε Νεκτάριε

 Άγιε Νεκτάριε,

εσύ που είσαι τόσο κοντά μας

εσύ που μας έδειξες έμπρακτα

τι είναι αγάπη

τι είναι υπομονή

τι είναι προσευχή

τι είναι σιωπή

τι είναι εγκαρτέρηση

και άλλες πολλές αρετές,

ενίσχυσε, φώτιζε και προστάτευσέ μας 

από κάθε λογής κακό.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Αφήνω, αδέρφια, και μια ομιλία του μακαριστού π.Ανανία Κουστένη για τον άγιο Νεκτάριο.