...Η θύελλα είχε ξεσπάσει με ορμή. Το χιόνι τον χτυπούσε καταιγιστικά από όλες τις πλευρές. Κι αυτός όρθιος μη μπορώντας να προχωρήσει. Επιχειρούσε να κάνει μερικά βήματα, αλλά μάταια. Ήταν πλέον παγιδευμένος και τίποτα δεν μπορούσε να τον σώσει. Ο δρόμος χαμένος, το κρύο φοβερό, το χιόνι ανέβαινε απειλητικά προς τα πάνω. Ανθρώπινη βοήθεια εκεί κοντά καμία. Ούτε ένα καλυβάκι να χωθεί μέσα. Και η ώρα προχωρούσε. Άρχιζε να βραδυάζει. Δεν υπήρχε πια σωτηρία για το γερο-Ισαάκ από πουθενά. Σιγά-σιγά το χιόνι θα τον σκέπαζε ολόκληρο. Το βράδυ εκείνο θα ήταν το τελευταίο της ζωής του.
Όταν πια έχασε κάθε άλλη ελπίδα, ύψωσε τα χέρια του και τα μάτια του, και με θερμή και αδίστακτη πίστη, κραύγασε: "Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, δι'ευχών του γέροντός μου, σώσε με σε αυτή την ώρα. Τίμιε Πρόδρομε, αξίωσέ με να φτάσω στο μοναστήρι υγιής". Και να! Πραγματοποιήθηκε το λόγιο του προφήτου Ησαϊα: "Έτι σου λαλούντος πάρειμι". Τη στιγμή εκείνη κάποια αόρατη δύναμη τον άρπαξε αστραπιαία και εν ριπή οφθαλμού τον μετέφερε έξω από τη μονή, στο προσκυνητάρι που συναντούσε στον δρόμο προς τον αρσανά!
...Τέτοια παρόμοια θαύματα, εναέριας αρπαγής και αστραπιαίας μετάβασης από τόπο σε τόπο, συναντούμε σε αρκετούς αγίους μας. Αποτελούν και αυτά μια εκδήλωση χαρισματούχου ζωής και ιδιαίτερης εύνοιας του Κυρίου...
(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του αρχιμανδρίτου Χερουβείμ "σύγχρονες αγιρείτικες μορφές -Ισαάκ Διονυσιάτης")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου