για τους χαρταϊτούς μου

   "Πάνε αυτά. Πάνε. Τώρα κάθουμαι εδώ με τις χρωματιστές μου κόλλες, τους σπάγκους, τα ψαλίδια, την αλευρόκολλα, φτιάχνω τους χαρταϊτούς μου που δεν πρόκειται να πετάξουν, μα μου κρατάνε συντροφιά, μου θυμίζουν, με παίρνουν σε άλλα ταξίδια, στα παλιά, στ'αυριανά, έξω απ'το χρόνο, κάπου ήσυχα, μαλακά, τρυφερά, έτσι να μπορείς να σκαλίσεις τα δόντια σου μ'ένα ξυλάκι, να τρίψεις τα δάχτυλα των ποδιών σου, να πεις τη λέξη "φως" χωρίς να φοβάσαι ότι λες ψέματα.

  Γι'αυτό νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τους χαρταϊτούς μου που μου επιτρέπουν ν'αψηφάω την ηλικία μου, να'μαι συνομήλικός τους, να'χω μιαν άγκυρα κεντημένη στο μανίκι μου και να μπορώ να φτερνίζομαι ή να χασμουριέμαι όποια ώρα, χωρίς να δίνω λόγο σε κανέναν".

Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου αποσπάσματα. Του Γιάννη Ρίτσου. "Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς".