Πάντα δίπλα μας

Καράβι είν' ο χρόνος που προχωράει, περνάει από λιμάνι σε λιμάνι, κυλάει από θάλασσα σε θάλασσα. Μια σε γαλήνια νερά και δέκα σε φουρτουνιασμένα. 

Καράβι κι η ζωή μας. Διαβαίνουμε μονοπάτια όμορφα και μονοπάτια δύσβατα. Κλαίει η καρδιά μας, μετά χαμογελά. Κι ο ήλιος πάντα θα συνεχίσει να βγαίνει κάθε πρωινό.

Σκέφτομαι πως ταξιδεύουμε καθημερινά -ακόμη κι αν παραμένουμε στον ίδιο τόπο. Και είναι λογικό να πληγωνόμαστε, να πληγώνουμε. Είμαστε άνθρωποι. Μα πάντα υπάρχει εκείνο το λιμάνι που θα δένουμε για να επισκευάσουμε τις πληγές μας -το πετραχήλι. Πάντα θα υπάρχει εκείνο το Ποτήρι, το οποίο θα μας κερνάει ζωή αιώνια -η θεία Κοινωνία. 

Κι όταν πάλι θα ξαναβγαίνουμε καταμεσίς του πελάγους, επισκευασμένοι σαν καινούριοι, θα υπάρχουν συμπορευτές εκείνοι οι άνθρωποι που έζησαν πριν από μας. Που έδειξαν το δρόμο. Που η ανηφοριά τους είναι για μας φάρος. Ο άη Νικόλας. Η αγία Βαρβάρα. Η αγία Άννα. 

Ήταν σαν κι εμάς κι εκείνοι. Μα τώρα είναι αόρατα δίπλα μας. Τους γιορτάζουμε κάθε χρόνο μία φορά, μα είναι για πάντα μαζί μας. Με χέρια υψωμένα και καρδιές γεμάτες φως. Στο τώρα μας. Ένας σιωπηλός κόσμος γεμάτος εκκωφαντικά διακριτική αγάπη.

Οι άγιοι είναι φίλοι μας καρδιακοί. Κι εύχονται από τα φωτεινά σοκάκια τ'ουρανού για μας. Που παλεύουμε κάθε μέρα. Ουρανός και γη, θάλασσες ενωμένες σε μια ασύλληπτη μοναδικότητα, γεμάτη θεϊκές εκπλήξεις.