ίνα ώσι έν
Και σκέφτομαι πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις ψυχές μας. Και το πώς νιώθουμε. Πονάμε, γελάμε, αισθανόμαστε τόσα πολλά και τόσα διαφορετικά συναισθήματα. Και μπορούμε να μετάσχουμε κατά έναν τρόπο στα συναισθήματα του άλλου, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μπούμε ακριβώς στη θέση του. Στα παπούτσια του -όπως λέει κι η παροιμία.
Νιώθω πως η προσευχή βοηθάει πολύ σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι το αθέατο νήμα που συνδέει τις ψυχές των ανθρώπων. Κάτι σαν μια λεωφόρο επικοινωνίας. Και ανάλογα με την δικιά μας εσωτερική κατάσταση, μπορούμε να νιώσουμε, να καταλάβουμε, να βοηθήσουμε τον άλλον άνθρωπο. Τον συνάνθρωπο.
Μετέχοντας στη χαρά ή τη λύπη του διπλανού μας, ανοίγουμε ασυναίσθητα και λίγο τη δικιά μας φυλακή. Τη φυλακή που οι ίδιοι χτίζουμε με τα σκοτάδια μας. Η αγάπη Του, που τέλος δεν έχει, μπορεί να 'ρχεται στα νήματά μας και να τα φωτίζει. Προσφέροντας στο Χριστό τα σκοτάδια μας, Εκείνος μας χαρίζει φως. Και το φως ενώνει: τη γη με τους ανθρώπους, τους ανθρώπους μεταξύ τους, τον κόσμο τον εδώ με τον κόσμο τον ουράνιο. Η ενότητα ίσως έχει μέσα της τα νήματα όλου του σύμπαντος.
Σήμερα πήγαμε στο κτήμα μας και το νερό που βάζαμε στα γατάκια και το σκύλο μας πάγωνε μέσα σε λίγη ώρα αν το πιστεύεις έγλυφαν την επιφάνεια του.Ο πόνος και η λύπη , η στέρηση και η πληγωμένη υπερηφάνεια των διπλανών μας δεν μας πονάει απλά..μας πληγώνει φίλε μου..και είναι παντού φανερά ή κρυφά ..σε ανοιχτές η κλειστές πόρτες..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΦΙΛΕ! ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφή