Συλλέγω πια στιγμές

Βλέπω συνεχώς γύρω μου
άγχος, πόνο, απόγνωση.
Γκρίζα συναισθήματα, παράξενα.
Κόσμοι αταίριαστοι.

Τη μια στιγμή
πιάνω τον εαυτό μου
να σκέφτεται σκίτσα ελπίδας,
χαρούμενες φιγούρες,
ευτυχισμένες στιγμές.

Μα την αμέσως επόμενη,
κουνώ το κεφάλι μου.
Φθαρτότητα, κακία.
Εγωισμός.

Κι όμως.
Κάθε πρωί το φως
έρχεται στο παράθυρό μου.
Σα να μου ψιθυρίζει:
Η χαρά είναι παντού.
Είναι και για σένα.

Συλλέγω πια στιγμές.
Μικρές στιγμές χαράς.
Έτσι, σιωπηλά κι αθέατα
γεμίζω τον μέσα μου κόσμο.

(ποίημα από το 2019, αδημοσίευτο)