Προχθές Σάββατο απόγευμα, είχα πάει να προσκυνήσω σε μια εκκλησία.
Ακριβώς μπροστά μου, ένας πατέρας με τον γιο του (περίπου 2-3 χρόνων το παιδάκι). Στα χεράκια του κρατούσε ένα μικρό παιχνιδάκι (ένα μικρό Πινόκιο -προφανώς από το γνωστό παραμυθάκι).
Αφού, άναψαν τα κεράκια τους, προχώρησαν προς την κεντρική μεγάλη εικόνα του ναού. Όταν τον σήκωσε ο πατέρας του να προσκυνήσει την εικόνα, ο μικρούλης, αφού πρώτα την φίλησε, στη συνέχεια έβαλε και τον Πινόκιο να προσκυνήσει. Κι αυτό το επανέλαβε ο μικρούλης με όλες τις εικόνες που προσκύνησε.
Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση το μικρό αυτό περιστατικό!
'Αφετε τα παιδία έρχεσθε προς με' είχε πει ο Χριστός μας. Ας αφήνουμε τα παιδάκια να μας δείχνουν τον δρόμο προς την αληθινή αγάπη. Αυτά -με τα αθώα ματάκια και τις καθαρές καρδούλες τους- ξέρουν.
Αυτό και άλλα πολλά σκεφτόμουν στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου.
Μακάρι να μετέχουμε όσο πιο αληθινά και βιωματικά μπορούμε κι εμείς οι μεγάλοι (που νομίζουμε ότι τα 'ξέρουμε' όλα) στα μυστήρια της εκκλησίας μας. Ούτως ώστε να μας έχει στην αγκαλιά Του, ο Θεός Πατέρας μας.
Γένοιτο.
Καλημέρα αδερφέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχου
Γλυκά ...χωρίς συνταγές!
ΑπάντησηΔιαγραφή