Χτες βράδυ είδα ένα υπέροχο όνειρο.
Ήταν πολύ πρωί. Ο ήλιος ανέτειλε εκείνη την ώρα κι εγώ κουβαλούσα στα χέρια το καγιάκ μου (με το κουπί του) και στον ώμο είχα μια τσάντα επίσης βαριά. Δεν είχα ιδέα τι είχε η τσάντα. Μετά από λίγα λεπτά έφτασα στην θάλασσα και ξεκίνησα να κωπηλατώ.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο η θάλασσα έγινε λίμνη (όνειρο είναι, τα πάντα γίνονται!) κι εγώ συνέχισα να κωπηλατώ ακόμα πιο χαρούμενος. Έφτασα στην απέναντι όχθη της λίμνης όπου βρισκόταν μια μεγάλη καλύβα με προβλήτα. Έδεσα το καγιάκ μου, φόρεσα τα παπούτσια μου, άφησα το κουπί και προχώρησα προς την καλύβα. Ένα μεγάλο ξύλινο γραφείο εμφανίστηκε έξαφνα μπροστά μου. Ανοιχτό καφέ χρώμα με μια ταιριαστή ξύλινη καρέκλα να το συνοδεύει.
Ο καιρός ήταν απλά τέλειος. Ο αέρας ήταν πολύ ήπιος και δροσιστικός. Ο ήλιος άρχιζε να φωτίζει τη φύση γύρω και οι ακτίνες του απλώνονταν απαλά πάνω στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης. Δύο κύκνοι βόλταραν αργά-αργά πάνω στα γαλάζια νερά. Τι όμορφο θέαμα. Αισθανόμουν σα βασιλιάς.
Άνοιξα την τσάντα μου. Μέσα είχε μια παλιά γραφομηχανή και έναν πάκο από λευκές σελίδες. Δεν το πολυσκέφτηκα. Έβαλα την πρώτη σελίδα στη γραφομηχανή και τα χέρια μου πληκτρολογούσαν από μόνα τους. Ρυθμικά, σχεδόν μουσικά.
...
Ώσπου άρχισε μια μελωδία να δυναμώνει. Να δυναμώνει. Πολύ γνωστή μελωδία. Ήταν το κινητό μου. Είχα ξυπνήσει.
Άσχετο γενικά σαν θέμα, αταίριαστο ίσως με τις συνηθισμένες αναρτήσεις. Αλλά λέω: "Δε βαριέσαι. Όμορφο όνειρο ήταν. Ας το μοιραστώ με την παρέα :)"
Καλημέρες αδέρφια!
