Δεν είμαι τέλειος. Μάλλον είμαι το ακριβώς αντιθετο. Είμαι χώμα, είμαι σκουπίδι, είμαι γεμάτος πάθη, αμαρτίες. Τα λαθη μου χαρακτηρίζουν τις κινήσεις μου.
Δεν επιθυμω να φαινομαι ο τέλειος, ο αλανθαστος. Δε με νοιαζει. Βαρεθηκα τις μάσκες. Είμαι αυτός που είμαι. Μα δε σταματω εκεί. Ενιωσα τη ζεστασιά της αγάπης Του. Αισθάνθηκα βαθιά μέσα μου τι σημαίνει να λουζεσαι στο Φως.
Γι'αυτο κι έχω -σα θησαυρό- κάτι που γεννήθηκε μέσα μου στις πιο εμπονες, τις πιο δύσκολες και σκληρές στιγμές: την ελπίδα. Την ελπίδα πως Εκείνος ήρθε για μένα. Για μένα και για όλες τις μπερδεμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές.
Γι'αυτό, σου λέω με αγάπη πολλή: ό,τι κι αν σε βαραίνει, ο,τιδήποτε κι αν σε πληγώνει, δώσ'το σε Εκείνον. Κάν'το προσευχής δάκρυ. Κι Εκείνος θα αγκαλιάσει την τσαλακωμενη καρδιά σου. Χωρίς προΰποθεσεις. Βαλε την καρδια σου στα φτερα της μετανοιας. Κι αφέσου. Αφέσου στην ατέλειωτη, τρελή, υπερλογη αγκαλιά Του. Και θα δεις πως όλα θα γίνουν καινούρια.
Καλό ξημέρωμα.
