Τι είναι η έκτρωση (2λεπτο βίντεο)

 

Της αγίας Κυριακής σήμερα.

κείμενο του καλού φίλου Κυριάκου Κ.

- Πες, Κυριακούλα, πως ο βασιλιάς είναι άγιος"

- Ένας είναι ο άγιος

- Πες Κυριακούλα - τι παράξενο όνομα- πως ο βασιλιάς μας ο Διοκλητιανός είναι ο Κύριος. ένας ακόμη θεός. Πες το κι ας μη το πιστεύεις. Ρίξε και δυο σπυριά λιβάνι στο κράνος για να τιμήσεις ως Κύριο το βασιλέα μας"

- Ένας είναι ο Κύριος. Ο Ιησούς Χριστός

- Μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Μη δηλώνεις χριστιανή. Τρομοκράτες είναι οι χριστιανοί που γκρεμίζουν το κύρος του βασιλιά. " Ειπέ τω βασιλεί " άγιε” ειπέ τω βασιλεί " Κύριε"

- Είς άγιος, είς Κύριος, Ιησούς Χριστός

- Σύνελθε, Κυριακούλα. Σε θέλει ο γιος του δικαστή . Θυσίασε στους θεούς μας. Παντρέψου τον . Ζήσε χαρούμενη τα 21 σου χρόνια

- Είς άγιος είς Κύριος. Ιησούς Χριστός. Κι εγώ νύφη του

- Και ποια νομίζεις πως είσαι, Κυριακή; Μια ασήμαντη γυναίκα είσαι και θα σε σκοτώσω. Μια γλωσσού που νομίζεις πως θα στήσεις τη γυνακεία χειραφέτηση και θα αλλάξεις τον κόσμο. Από πότε τα κορίτσια μπορούν να πιστεύουν το θεό που θέλουν ή να παντρευτούν όποιον θέλουν; Από ποτε τα κορίτσια θέλουν;"

 

Της Αγίας Κυριακής σήμερα. Ίσως κάπως έτσι να συμβούλευε ο δικαστής τη νεαρή χριστιανή Κυριακή- μια ασήμαντη που τολμάει...- πριν την παραδώσει σε ευρηματικά βασανιστήρια και στο θάνατο. Κι αυτή απαντούσε με τα λόγια των αγίων μαρτύρων εις άγιος... που επαναλαμβάνουνε κι εμεις σε κάθε λειτουργία. Η αγία Κυριακή πεθαίνει ως χριστιανή υπερασπιζόμενη την ελευθερία της συνείδησης με το να μη θεοποιήσει το φορέα της εξουσίας αλλά και ως γυναίκα που διεκδικεί το δικαίωμά της να θέλει.

Κι οι μικρές 15 χρονες 20 χρονες 25 χρονες αγίες μάρτυρες ξυπνούν πρώιμα τη γυναικεία χειραφέτηση .

" Δεν είμαι του πατρός μου δεν είμαι του αντρός μου, είμαι ο εαυτός μου" λέγανε οι φεμινίστριες. Ίσως οι άγιες μάρτυρες οι Κυριακές, οι Παρασκευές, οι Μαρίνες οι Χριστίνρς να λεγαν το ίδιο σλόγκαν κάπως παραποιημένο "δεν είμαι του πατρός μου ούτε του ανδρός μου. Είμαι του Χριστού μου"

 

 

Πώς είναι μια καρδιά γεμάτη Χριστό

 

Πνευματική ζωή και πνευματικός άνθρωπος

 Διάβαζα στο εξαιρετικό βιβλίο "Περί Θεού λόγος αισθήσεως" του γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, σελ. 192-193 (εκδ.Ίνδικτος) :

" (...)Βέβαια, μερικές φορές μέσα μας μπερδεύουμε τα πράγματα και νομίζουμε ότι πνευματική ζωή είναι να είσαι καλός άνθρωπος, να μην κλέβεις, να μην σκοτώνεις, να μην πηγαίνεις σε τόπους κακούς και με κακούς φίλους, να πηγαίνεις την Κυριακή στην εκκλησία (...), να μελετάς χριστιανικά βιβλία.

Όχι, αυτό δεν είναι πνευματική ζωή. (...) Ο πνευματικός άνθρωπος (...) είναι ο αθλητής εκείνος που με μάτι λαμπερό και με στήθη φουσκωμένα έχει βάλει πλώρη και τρέχει για να ανέβει στον ουρανό. Δεν είναι ο καλός ο άνθρωπος. Ο πνευματικός άνθρωπος ξέρει ότι του χρειάζονται φτερά γερά. Και τα φτερά αυτά είναι τα φτερά του αγίου Πνεύματος.

Πρέπει λοιπόν ο πνευματικός άνθρωπος μέσα στη ζωή του να κάνει το παν για να ελκύσει, να κερδίσει το Πνεύμα του Θεού, διότι το Πνεύμα το Άγιο, ο ίδιος ο Θεός έχει τα χαρίσματα της πνευματικής ζωής(...). Και η 'διανομή', το μοίρασμα των 'βασιλικών χαρισμάτων' του αγίου Πνεύματος γίνεται μέσα στην εκκλησία με τα μυστήρια.

Με προσευχή, ταπείνωση και αγάπη.

Αδερφή μου, αδερφέ μου,

καθημερινά έρχομαι σε επικοινωνία με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες πολλές. Προβλήματα σοβαρά. Μα ο καθένας το αντιμετωπίζει με τρόπο πολύ διαφορετικό. Άλλος με υπομονή, άλλος με θρήνο, άλλος ρίχνοντας τον εαυτό του στις άλλες δουλειές, άλλος με εκδικητικότητα.

Υπάρχουν, μεταξύ αυτών, και κάποιοι που, ό,τι τους τυχαίνει, το αντιμετωπίζουν με τρόπο...τρελό! Πώς;

Με προσευχή, με ταπείνωση. Με αγάπη. Κάνοντας πράξη το 'Πάτερ ημών'.

Ε, λοιπόν, αδερφή/έ μου, αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα τόσο γλυκό πρόσωπο. Μια παρουσία μοναδική!

Πόσο θέλω να μοιάζω σε τέτοιους ανθρώπους. 

Ένα γλυκό περιστατικό

 Προχθές Σάββατο απόγευμα, είχα πάει να προσκυνήσω σε μια εκκλησία. 

Ακριβώς μπροστά μου, ένας πατέρας με τον γιο του (περίπου 2-3 χρόνων το παιδάκι). Στα χεράκια του κρατούσε ένα μικρό παιχνιδάκι (ένα μικρό Πινόκιο -προφανώς από το γνωστό παραμυθάκι). 

Αφού, άναψαν τα κεράκια τους, προχώρησαν προς την κεντρική μεγάλη εικόνα του ναού. Όταν τον σήκωσε ο πατέρας του να προσκυνήσει την εικόνα, ο μικρούλης, αφού πρώτα την φίλησε, στη συνέχεια έβαλε και τον Πινόκιο να προσκυνήσει. Κι αυτό το επανέλαβε ο μικρούλης με όλες τις εικόνες που προσκύνησε.

Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση το μικρό αυτό περιστατικό! 

'Αφετε τα παιδία έρχεσθε προς με' είχε πει ο Χριστός μας. Ας αφήνουμε τα παιδάκια να μας δείχνουν τον δρόμο προς την αληθινή αγάπη. Αυτά -με τα αθώα ματάκια και τις καθαρές καρδούλες τους- ξέρουν. 

Αυτό και άλλα πολλά σκεφτόμουν στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου.

Μακάρι να μετέχουμε όσο πιο αληθινά και βιωματικά μπορούμε κι εμείς οι μεγάλοι (που νομίζουμε ότι τα 'ξέρουμε' όλα) στα μυστήρια της εκκλησίας μας. Ούτως ώστε να μας έχει στην αγκαλιά Του, ο Θεός Πατέρας μας.

Γένοιτο.

Εκκλησία δεν σημαίνει να 'κλειστείς'. Σημαίνει να αναχθείς!

                                                                                                             του π.Παύλου Παπαδόπουλου

Δυστυχώς μας μάθανε ότι στην Εκκλησία υπάρχει στενότης. Και όμως δεν έχουν δίκαιο.

Μέσα στην Εκκλησία υπάρχει μια απίστευτη ευρυχωρία για όλους που θέλουν να μπουν και να γίνουν καινοί, που ποθούν πλέον να κινούνται μέσα στο χωροχρόνο «εν έτερα μορφή». Υπάρχει χώρος για όλους που θέλουν να εμέσουν το δηλητήριο του εγώ τους και να γίνουν συντροφιά για όλους.

Και έτσι, σαν μια μεγάλη παρέα προχωρούμε. Βαδίζουμε από την εμπάθεια στην αρετή. Δεν πρέπει όμως να μείνουμε εκεί. Δεν θέλουμε να μας βρει ο θάνατος «ενάρετους». Θέλουμε κάτι άλλο. Πιο βαθύ. Πιο μεγάλο…

Και το μείζων είναι το έλασσον. Το μέγιστο είναι να οδηγηθούμε στην ταπείνωση. Σ’αυτήν την μάνα της Χάριτος που κάνει τον άνθρωπο να υπερνικά τον θάνατο ενώ ακόμα κινείται με σάρκα και οστά.

Και τότε καταλαβαίνει ότι όλα είναι τιποτένια· άοσμα, άχρωμα, άγευστα μπροστά στην θεία τέχνη που ατένισε.

Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που ίσως νομίζουμε. Διότι κάποιοι προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε. Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους. Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.

Το να μπεις μέσα στην Εκκλησία δεν σημαίνει να κλειστείς κάπου αλλά να αναχθείς. Που; Στο ύψος του σταυρού που ψηλώνει την ψυχή, που δαμάζει το νου, που καθαρίζει την σάρκα, που γκρεμίζει αυταπάτες…

Αυτό είναι η Εκκλησία: Μια αδελφοσύνη όλων. Μιας πραγματικότητας που υπάρχει αιώνια, που συγχωρεί αδιακρίτως και προσκαλεί με διάκριση «όστις θέλει…».

Εκκλησία δεν είναι βία, είναι μια σιγή μέσα στους αιώνες, είναι μια γαλήνια επανάσταση που φτάνει στην θυσία, στην αδοξία, στην άκρα ταπείνωση.

Εκκλησία είναι ο Χριστός...τίποτα λιγότερο, τίποτα φθηνότερο, τίποτα πιο ανθρώπινο από τον Θεάνθρωπο.

Μόνο όσοι γεύτηκαν αυτό το κάλλος, όχι νοησιαρχικά αλλά βιωματικά, μπορούν να βεβαιώσουν την αυτήν την αλήθεια. Διότι πολλοί ήταν αυτοί που ήρθαν αλλά έφυγαν αμέτοχοι του κάλλους· γιατί παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε μίση και εμπάθειες, σε λογικές αναλύσεις και κατακρίσεις.

Στην Εκκλησία έρχεσαι όπως είσαι, όχι όμως για να μείνεις όπως είσαι. Αλλιώς δεν έχει νόημα να έρθεις. Όπως δεν έχει νόημα να πας σε ένα νοσοκομείο εάν θέλεις να παραμείνεις ασθενής.

Να έρθεις, αλλά έχοντας γκρεμίσει το αυτοείδωλό σου, έτοιμος να αφεθείς στην χαρά της μετάνοιας και της συγχώρεσης, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αλαζονεία, χωρίς εγωισμό.

Έλα με απλότητα και πίστη, με ταπείνωση και ελπίδα και η Χάρις θα σε διδάξει για τα παρακάτω. Και τότε η καρδιά σου θα γεμίσει φως, το πρόσωπό σου χαρά και η ζωή σου ολάκερη την εύλαλη σιωπή της ειρήνης.

 

🌝Αν έχεις τη χάρη του Αγ. Πνεύματος, και πάνω στα σκουπίδια είσαι βασιλιάς!

 

Μας αγαπάει όλους!

 Ο καλός μας Θεός μας αγαπάει όλους. Να το θυμάσαι αυτό πάντα! Ειδικά όταν νιώθεις απογοητευμένος ή σε αδιέξοδο! Μας αγαπάει ειλικρινά, ατελείωτα, δίχως όριο! Ακόμα κι όταν επιλέγουμε να είμαστε μακρυά Του. 

Μας αγαπάει όλους είτε είμαστε καλοί είτε είμαστε κακοί. Δεν αγαπάει ‘μόνο τους καλους ανθρώπους’… Βρέχει επι δικαιους και αδίκους. 

Γι’αυτό, να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου ώστε να μένεις κοντά Του. Να μένεις στο καράβι Του. Να μένεις πιστός στις εντολές Του.

Και να Τον κοινωνάς, αδερφή/έ μου.

Δεν ‘κολλαει’ η Θ.Κοινωνία! Είναι ο ίδιος ο Θεός! 

Να τον κοινωνάς για να είσαι ένθεος! Για να είσαι γεμάτος φως! 

Όταν είσαι κοντά του έμπρακτα, με ταπείνωση, με ζέση ψυχής και σώματος, όλα γίνονται όμορφα! Φωτεινά! Όλα μεταστοιχειώνονται!

Καλό βράδυ, αδερφή/έ.

 

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με!

 

Για να φύγει το άγχος

 

Μια μικρή συμβουλή για την προσευχή

 


Να προσεύχεσθε στον Θεό
με λαχτάρα κι αγάπη,

μέσα σε ηρεμία, με πραότητα,
μαλακά, χωρίς εκβιασμό.


άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Για τη μελέτη της Αγ.Γραφής και των Πνευμ.βιβλίων

 Όλοι οι Πατέρες της εκκλησίας μας και οι Άγιοί μας όλοι τονίζουν τη μεγάλη σημασία της καθημερινής μελέτης της Αγ.Γραφής και των πνευματικών βιβλίων. Διάβαζα σήμερα στο βιβλίο "Βίος και λόγοι του γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου":

"Μέσα από την Αγία Γραφή βγαίνουν όλα. Πρέπει να τη διαβάζετε συνεχώς, για να μάθετε τα μυστικά του αγώνα του πνευματικού".

Η εντρυφή με την Αγία Γραφή είναι πηγή Φωτός, είναι η πηγή της Αιώνιας Ζωής και της αληθινής Αγάπης. Δύο σελίδες πιο μετά ο άγιος γέροντας Πορφύριος λέει γεμάτος ένθεη αγάπη και χαρά:

"Χριστέ μου, είσαι η αγάπη μου!
Δεν σκέπτομαι τον θάνατο. Ό,τι θέλει ο Κύριος. Εγώ θέλω να σκέπτομαι τον Χριστό. Ανοίξτε και σεις τα χέρια σας και ριχθείτε στην αγκαλιά του Χριστού. Τότε ζει μέσα σας. Κι όλο νομίζετε ότι δεν Τον αγαπάτε πολύ και θέλετε πιο πολύ να Τον πλησιάσετε και να είστε ένα μαζί Του".

Άγιε Πορφύριε, βοήθησέ μας να αγαπήσουμε τον Χριστό και τον συνάνθρωπο!
Μεσίτευσε για όλους μας στον Θεό που τόσο αγάπησες και αναπαύεσαι κοντά Του!

Καλημέρα, αδερφή/έ.

 Ένα ατέλειωτο μωσαϊκό χρωμάτων η γη μας. Όλος ο κόσμος μας. 

 

Μα και ο κόσμος μέσα μας το ίδιο. Μια ατέλειωτη σύνθεση κάθε λογής σκέψεων, χρωμάτων, αρετών, παθών, στιγμών χαράς και στιγμών πόνου. Ευτυχίας και δυστυχίας. Ειρήνης και πολέμων.

Αυτά σκέφτομαι τώρα πίνοντας τον καφέ μου. Όχι, όχι αυτόν της φωτογραφίας. Ωραία θα ήταν να είχα τέτοιο υπόβαθρο κάτω από την κούπα μου.

 

Και σκέφτομαι πως μέσα στην γαλήνη και στην τρικυμία που νιώθει η ψυχούλα μας, είναι άλλοτε ευκολότερο κι άλλοτε δυσκολότερο να αντιληφθούμε τη λεπτή πνοή αύρας της παρουσίας του Θεού μας. Αλλά η ουσία είναι να μην σταματήσουμε ποτέ να Τον ζητούμε. Ξέρει πόσο αδύναμοι είμαστε. Όμως, γι'αυτό μας έδωσε το δώρο της προσευχής! Και τα θεία του Μυστήρια: την εξομολόγηση, την θεία Κοινωνία! Για να ξαποσταίνει, να γλυκαίνεται, να χαίρεται η ψυχή μας και να συνεχίζουμε.

Μ'αυτά και μ'αυτά, πάλι ξέφυγα χρονικά. Πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά.

Καλημέρα, φίλη/ε.