Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, παρακλήσεις και εξομολόγηση.

Κείμενο του αγαπητού π.Παύλου Παπαδόπουλου.

Αναδημοσίευση & αλίευση 

απ'το εξαίρετο blog της Ι.Μ.Βεροίας.

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, συμμετοχή στις παρακλήσεις της Παναγίας, εξομολόγηση. 

Δυστυχώς πολλοί στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την υποκρισία κάποιων χριστιανών οι οποίοι από την μία νηστεύουν και από την άλλη κατακρίνουν, από την μία πηγαίνουν στις παρακλήσεις ψέλνοντας δυνατά και από την άλλη αδικούν τους συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να τα ισοπεδώνουν όλα. Δηλαδή φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η νηστεία εάν υπάρχει η συγχώρεση, δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός εάν υπάρχει καλοσύνη, δεν χρειάζεται ουσιαστικά ο τρόπος της Εκκλησίας εάν υφίσταται μία ανθρωπιστική ευαισθησία. Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Και δυστυχώς και κάποιοι ρασοφόροι υποστηρίζουν τις παραπάνω πλάνες.

Εάν δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας προτείνει η Εκκλησία είναι δικαίωμά μας, όμως μην το παίζουμε από την μία της Εκκλησίας και από την άλλη θεωρούμε την νηστεία ή την καθημερινή συμμετοχή μας στις παρακλήσεις της Παναγίας (και γενικότερα τον εκκλησιασμό) ή την συχνή εξομολόγηση ακραίες καταστάσεις. Διότι τελικά οι μεγάλοι ψεύτες είμαστε εμείς, που θέλουμε να αμνηστεύσουμε την έλλειψη του ασκητικού μας φρονήματος αναθεματίζοντας όλους τους άλλους που νηστεύουν και εκκλησιάζονται και εξομολογούνται υποστηρίζοντας ότι τα κάνουν -δήθεν- επιφανειακά.

Μακάρι να νηστεύουμε και από τροφές και από τα πάθη μας πεινώντας για τον Χριστό. Δεν είναι ορθό προσπαθώντας δήθεν να καταγγείλουμε την υποκρισία κάποιων χριστιανών που τηρούν τον νόμο χωρίς να περνούν στην ουσία της πνευματικής ζωής που είναι η συγχώρεση, η ταπείνωση και η αγάπη, να πέφτουμε στην παγίδα να υποστηρίζουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε στην ουσία χωρίς τον νόμο. Δηλαδή να νομίζουμε ότι χωρίς νηστεία μπορούμε να καθαρθούμε από τα πάθη. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι με γεμάτο στομάχι μπορούμε να ελέγξουμε το στόμα από την αργολογία, την πολυλογία και την κατάκριση. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός αλλά αρκούν οι καλές πράξεις. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται εξομολόγηση και μετάνοια θεωρώντας ότι ο ανθρωπισμός μας θα μας σώσει.

Ο Χριστός γνωρίζεται και βιώνεται με τον τρόπο της Εκκλησίας Του. Και ο τρόπος αυτός δεν αλλάζει επειδή πέρασαν τα χρόνια, ή επειδή είναι καλοκαίρι. 

Με αγάπη λοιπόν θα σου πω: μην μου λες ότι προσπαθείς να ζεις όπως θέλει ο Χριστός και μου εύχεσαι «Καλή Παναγιά» και από την άλλη μου ποστάρεις το χθεσινό σου βραδινό που ήταν σουβλάκια με τζατζίκι...γιατί αυτό δείχνει ότι είσαι μπερδεμένος και μπερδεμένη. 

Γι’αυτό κιόλας αναφέρεσαι σ’αυτούς που νηστεύουν και εκκλησιάζονται και εξομολογούνται απαξιωτικά και ουσιαστικά τους κατακρίνεις. Τους κατακρίνεις και τους αποκαλείς υποκριτές γιατί ουσιαστικά δεν έχεις τα κότσια να τους φτάσεις. Κι αν έχεις έστω και λίγο δίκαιο, ότι δηλαδή νηστεύουν αλλά συγχρόνως φθονούν και κατακρίνουν, εσύ δείξει το παράδειγμα και νήστευε και συγχρόνως μην φθονείς και συγχώρα και σιώπα και αγάπα...

Εάν δεν μπορείς να εγκρατευτείς από το κρέας, το τυρί, το αυγό κτλ. μην πλανάσε δεν μπορείς να τιθασεύσεις ούτε την σάρκα σου, ούτε το στόμα σου, ούτε τους λογισμούς σου!

Δηλαδή εάν δεις κάποιον που νηστεύει αλλά κατατρώγει τον αδελφό του δεν είναι λύση (για σένα) να τρως σουβλάκια, την στιγμή που η Εκκλησία σε καλεί να εγκρατευτείς και από τροφές και από κάθε πάθος. Αυτό δείχνει ότι προσπαθείς να βρεις προφάσεις για να πέσεις και να δικαιολογήσεις την αμαρτία σου. Αυτό δείχνει ότι πεινάς και ποθείς μόνο για ύλη έχοντας θεοποιήσει τον λάρυγγα και την γαστέρα σου και γενικότερα έχεις αναπαυτεί στο βόλεμά σου.

Πέφτεις λοιπόν στην παγίδα να φτάνεις στο άλλο άκρο και να βγάζεις τον εαυτό σου εκτός Εκκλησίας δικαιώνοντας τις επιλογές σου που εναντιώνονται με τους κανόνες και την παράδοση της Εκκλησίας, και αυτό είναι ολέθριο λάθος για την ύπαρξή σου.

Εάν δεν μπορείς να νηστέψεις, φάε. Δεν σε κατηγορώ. Μην δικαιολογείς όμως την πτώση σου, λέγοντας ότι «εγώ τουλάχιστον δεν είμαι υποκριτής», διότι με αυτόν τον τρόπο και δεν νηστεύεις και κατακρίνεις. Δηλαδή δύο στα δύο!!

...τουλάχιστον αυτοί που κατακρίνεις κάνουν μια προσπάθεια και νηστεύουν για χάρη του Χριστού κι ας λές ότι το κάνουνε επιφανειακά... Κάντο κι εσύ, έστω κι έτσι. Καλύτερα το λίγο παρά το καθόλου…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πού κρύβεται η ευτυχία

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία.
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Ο. Ελύτης

(Ευχαριστίες στον π.Η.Κ. που το αλίευσε από αυτή την ιστοσελίδα).

Σκέψη ταπεινή...

Αδέρφια μου αγαπημένα, 

προσπαθήστε να μένετε κοντά στον Χριστό μας. Όχι θεωρητικά, μα έμπρακτα. Κάντε αγώνα καθημερινό, μετάνοια αληθινή, εξομολόγηση ένθερμη, Θ.Κοινωνία με φόβο, πίστη και αγάπη! 

Σκέφτομαι πως είναι -στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε- πολύ εύκολο να ξεφύγει κανείς. Ειδικά, όταν τίθονται θέματα & ζητήματα πίστεως και ερμηνείας της Οροδοξίας, ας μένουμε σταθεροί σ'αυτά που μας διδάσκουν το Ευαγγέλιο και οι Άγιοί μας! Αυτοί ας είναι το τιμόνι στην πορεία του καραβιού μας! Όταν υπάρχουν έμπρακτες, έγγραφες (πέραν κάθε αμφιβολίας) προτροπές και ρήσεις των Αγίων μας, ποιοι είμαστε εμείς για να τις παρακάμψουμε; 

Προσοχή, αδέρφια. Στώμεν καλώς! Ας παραμείνουμε σταθεροί στην πίστη μας! 

 

 

Εμείς να Του ζητάμε!

 Ναι, να ζητάμε απ'τον Θεό μας ό,τι νιώθουμε πως έχουμε ανάγκη!

Ας Του ζητάμε, ας Του μιλάμε! Πάντα με θέρμη ψυχής.

Μα, ας θυμόμαστε και τα λόγια του αγίου μας Παϊσίου.

Διάβαστε το ακόλουθο περιστατικό: 

'- Γέροντα, αν ζητήσω κάτι από τον Θεό με όλη μου την καρδιά, θα μου το δώση;

– Αν σε συμφέρη, θα σού το δώση· αν δεν σε συμφέρη, πώς να σού το δώση; Είδες τί έπαθαν οι Εβραίοι που επέμεναν να τους δώση ο Θεός βασιλιά, ενώ τους προ‐ειδοποίησε ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμοι γι’ αυτό;

Έγινε βασιλιάς ο υπερήφανος Σαούλ, που τους έβαζε βαρείς φόρους και τους βασάνιζε.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι αυτό που ζητάμε από τον Θεό είναι καλό, ενώ

δεν είναι. Ο Θεός όμως, ο Οποίος είναι φύσει αγαθός, γνωρίζει τί χρειάζεται για τον καθέναν. Γι’ αυτό να λέμε: «Θεέ μου, ο λογισμός μου λέει ότι αυτό θα με βοηθήση. Αλλά Εσύ γνωρίζεις καλύτερα τί συμφέρει στην ψυχή μου. Οπότε, όταν με την καρδιά μας πούμε: «γενηθήτω το θέλημά σου», θα γίνη το θέλημα του Θεού, που τελικά θα είναι για το συμφέρον της ψυχής μας. '

 

Αυτά διαβάζω, αγαπημένα μου αδέρφια, και σκέφτομαι: Μα τι ΥΠΕΡΟΧΟ Θεό έχουμε! Εμείς ας προσευχόμαστε όπως νιώθουμε κι Εκείνος, ο στοργικός μας Πατέρας, θα κάνει το ΚΑΛΥΤΕΡΟ για μας!!

Τι άλλο να ζητήσει κανείς :)  ; 

 

Θαύματα

 Να ελπίζεις στην αγάπη του Θεού.

Να ζητάς το άμετρο έλεός Του.

Να θυμάσαι το πόσο πόνεσε στον Σταυρό Του.

Για μας πόνεσε, αδερφέ μου.

 

Γονάτιζε.

Ταπεινώσου.

Προσεύχου.

Μετανόησε. 

Χαίρε. 

 

Η αγάπη Του πάντα εδώ είναι.

Για σένα και για μένα.

Τους πεφορτισμένους.

 

Τα θαύματα γίνονται.  

 

Μια αληθινή προσευχή

Πόσο μπορεί να αναζωογονήσει μια αληθινή προσευχή την ψυχή μου!

Χριστέ μου, όσο μπορώ, θέλω να σου μιλάω! Και ξέρω ότι δεν μιλώ στον αδειανό αέρα. Ξέρω ότι δεν μιλώ απλά σε κάτι ανώτερο ή σε μια αόριστη ιδέα, αλλά σε Σένα! Τον αληθινό Θεό! Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας! 

Νιώθω πως, όταν σου μιλώ, ξαναγεμίζει φως η αδειασμένη μου απ'την κούραση ύπαρξη! Σαν τα παιδάκια που το πρόσωπό τους φωτίζεται από χαρά όταν αντικρύζουν τους γονείς τους!

Νιώθω πως οι χτύποι της καρδιάς μου ενώνονται μαζί Σου στο άπειρο σύμπαν. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε στιγμή. Ένας καρδιακός κόμπος του κομποσκοινιού μου έχει τη δυνατότητα (με τη δική Σου, Χριστέ μου, δύναμη) να με προστατεύσει. Να με γαληνέψει. Να με χαροποιήσει. Να μου σφουγγίσει τα δάκρυα. Να με κάνει να γεμίσω αγαλλίαση, ανάπαυση.

Χριστέ μου, μάθε με να προσεύχομαι αληθινά. Βοήθα με να μένω μαζί Σου για πάντα. Να σηκώνω τα χέρια μου ψηλά προς Εσένα. Πουλιά να γίνονται οι ευχές κι οι προσευχές μου, με τη Χάρη Σου.

 

Ο σταυρός που δεν έβγαλε, έγινε το στεφάνι του.

Αλιευμένο από το διαδίκτυο κείμενο του κ.Ζαχαρία Δημητριάδη

Ήταν μόλις 20 ετών. Νέος, όμορφος, με καρδιά καθαρή και βλέμμα στραμμένο ψηλά. Ο Φίλιππος Τσανής δεν ήταν μοναχός, δεν ήταν ιερέας, δεν ήταν άγιος σε εικόνα—ήταν άγιος μες στην καθημερινότητα, μες στον αγώνα να μείνει πιστός σ’ Εκείνον που πρώτος τον αγάπησε. Στη μακρινή Γερμανία, μακριά από την πατρίδα του, βρέθηκε σε τελετή βράβευσης της αδελφής του. Η οικογένεια χαρούμενη, συγκινημένη· και ο Φίλιππος, πάντα διακριτικός, μαρτυρούσε την πίστη του όχι με λόγια, αλλά με τη ζωή του. Πάντα φορούσε τον σταυρό του—εξωτερικά, φανερά, με περηφάνεια. Δεν τον έβγαλε ποτέ. Ήταν το σημάδι του Χριστού, το βάπτισμά του, το καύχημά του.
Μα κάποιοι δεν άντεχαν αυτό το φως. Ένας Σύριος και δύο Γερμανοί, νεαροί και εκείνοι, τον περικύκλωσαν. Του ζήτησαν να αφαιρέσει τον σταυρό. Ο Φίλιππος, με ήρεμη δύναμη, απάντησε:
«Αυτός είναι η ζωή μου. Ούτε τον αρνούμαι, ούτε τον βγάζω.»
Οι λέξεις του έγιναν πυρ στο σκοτάδι της ψυχής τους. Τον έριξαν κάτω. Άρχισαν να τον κλοτσούν στο κεφάλι, να τον χτυπούν. Εκείνος δεν φώναξε, δεν έβρισε, δεν αντέδρασε. Έκλεισε τα μάτια και προσευχόταν.
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με... Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου...»
Και ο Χριστός τον εθύμισε.
Το αίμα του αγίασε το ψυχρό πεζοδρόμιο της πόλης. Κανείς δεν ήξερε τότε πως γεννήθηκε άλλος ένας μάρτυρας. Μα η Παράδοση δεν σταματά. Ο Χριστός, που γεννήθηκε σε φάτνη, που έλαμψε στο Σταυρό, δεν σταματά να μαρτυρείται – ούτε στη Γερμανία, ούτε στο 2024, ούτε ποτέ. Ο Φίλιππος έγινε «άγνωστος μάρτυρας», αλλά γνωστός στον Ουρανό. Το ματωμένο του πουκάμισο έγινε σαν άμφιο, το μαύρο του παντελόνι σαν χιτώνας δικαιοσύνης. Ο σταυρός που δεν έβγαλε, έγινε το στεφάνι του.

 

Μια προσέγγιση της σύγχρονης κρίσης του προσώπου

 του Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια δραματική και ταχεία μετάβαση από την υγειονομική δικτατορία —όπως εγκαθιδρύθηκε στη διάρκεια της πανδημίας— σε μια μορφή ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού, όπου το ανθρώπινο πρόσωπο απειλείται με πλήρη αποπροσωποποίηση.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι απλώς πολιτικό ή κοινωνικό. Πρόκειται, κατά βάση, για βαθύ θεολογικό πρόβλημα. Η πνευματική ζωή, η ελευθερία του προσώπου και η δυνατότητα του ανθρώπου να ζει σε κοινωνία με τον Θεό απειλούνται από τη νέα αυτή συνθήκη, η οποία, παρά τις τεχνολογικές της προφάσεις, δεν είναι παρά μια νέα μορφή ανελευθερίας.

Κατά την περίοδο της πανδημίας, επιβλήθηκε ένα αυστηρό καθεστώς ελέγχου, που στηρίχθηκε στην ψευδαίσθηση ότι το κράτος μπορεί να εγγυηθεί την υγεία και τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω περιορισμών, απαγορεύσεων και μαζικού εγκλεισμού.

Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, απαγορεύθηκε η λειτουργία των ναών, η προσέλευση των πιστών στα Μυστήρια, η κανονική ζωή της Εκκλησίας. Το πρόσωπο, εντός και εκτός Εκκλησίας, αντιμετωπίστηκε ως φορέας κινδύνου, και η κοινωνία μετατράπηκε σε χώρο επιτήρησης, καχυποψίας και απομόνωσης.

Το βίωμα αυτό δεν ήταν προσωρινό. Ήταν πρόπλασμα μιας νέας κατάστασης: της ηλεκτρονικής δικτατορίας, όπου η ίδια λογική της καθολικής επιτήρησης εφαρμόζεται πλέον σε κάθε πτυχή της ζωής.

Το λεγόμενο «ψηφιακό κράτος» δεν έρχεται να εξυπηρετήσει τον πολίτη· έρχεται να τον ορίσει, να τον αναλύσει, να τον παρακολουθήσει και, τελικώς, να τον χειραγωγήσει. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αριθμό, σε δεδομένο, σε στατιστική. Χάνει το πρόσωπό του. Και αυτό είναι το τραγικότερο όλων.

Οι σύγχρονες απειλές κατά της ελευθερίας δεν περιορίζονται πλέον σε πολιτικά καθεστώτα βίας, αλλά διεισδύουν με πιο λεπταίσθητους και καθολικούς τρόπους στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης ύπαρξης με το πρόσωπο της άνεσης, της τεχνολογίας και της πληροφορίας, έτσι το ανθρώπινο πρόσωπο καθίσταται προβλέψιμο και ελέγξιμο μέσα από τη διαρκή συλλογή βιομετρικών και ψυχολογικών δεδομένων.

Η τεχνητή νοημοσύνη και οι αλγόριθμοι αναλαμβάνουν να γνωρίζουν τον άνθρωπο καλύτερα απ’ ό,τι γνωρίζει εκείνος τον εαυτό του. Πρόκειται για έναν "εκ των έσω έλεγχο", όπου η ελεύθερη βούληση ακυρώνεται όχι με καταναγκασμό, αλλά με προγραμματισμό και υποβολή.

Η Ορθόδοξη θεολογία όμως αντιλαμβάνεται το πρόσωπο όχι ως βιολογική ή κοινωνική μονάδα, αλλά ως ανεπανάληπτη ύπαρξη. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει: «Ὅ,τι ἐνῶται τῷ Θεῷ, τοῦτο ἔστιν πρόσωπον».

Δηλαδή, το πρόσωπο δεν είναι κάτι το φυσικό ή ψυχολογικό, αλλά φανερώνεται στην ελεύθερη σχέση με τον Θεό. Ο άνθρωπος γίνεται πρόσωπο όταν υπάρχει «ἐν κοινωνίᾳ», όταν υπερβαίνει τη φύση του μέσα από τη σχέση, την αγάπη και την ελευθερία.

Αυτήν την ελευθερία καλείται να υπερασπιστεί η Εκκλησία σήμερα. Διότι, όπως τονίζει ο Μέγας Αθανάσιος, «οὐκ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον ὡς δοῦλον, ἀλλ’ ἐλεύθερον»· και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής προσθέτει: «Ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου εἶναι ἡ ἐνέργεια τῆς θείας ἐντολῆς ἐν τῷ κόσμῳ».

Όταν, λοιπόν, ο άνθρωπος χάνει τη δυνατότητα να επιλέξει, να ομολογήσει, να ζήσει κατά συνείδησιν, τότε δεν απειλείται μόνον η πολιτική του ελευθερία, αλλά και η σωτηρία του.

Η θεολογική ελευθερία δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος συμμετέχει στο μυστήριο της θεώσεως.

Η απρόσωπη, μαζική, ψηφιακή διαχείριση των ανθρώπων είναι ξένη προς αυτή την αντίληψη. Διότι ο Θεός δεν σώζει «ομάδες» ή «σύνολα», αλλά πρόσωπα· δεν απευθύνεται σε αριθμούς, αλλά σε ονόματα.

Ο ίδιος ο Χριστός δηλώνει: «ἐγὼ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν» (Ἰωάν. 10,14). Η γνώση αυτή είναι σχέση, είναι αναγνώριση, είναι προσωπική αγάπη.

Στον αντίποδα, ο ολοκληρωτισμός —είτε υγειονομικός είτε ψηφιακός— στοχεύει στη διάλυση αυτής της σχέσης. Όταν το άτομο αντιμετωπίζεται ως μηχανικό εξάρτημα ενός συστήματος, τότε η πνευματική του ζωή ατονεί, η συνείδησή του χειραγωγείται και η ελευθερία του ακυρώνεται.

Η προφητική φωνή των Πατέρων προειδοποιεί: «Ἡ ἀλήθεια οὐ συμβιβάζεται μετὰ τοῦ ψεύδους, οὐδὲ ἡ ἐλευθερία μετὰ τοῦ καταναγκασμοῦ» (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς).

Η κοινωνιολογία της εξουσίας και του ελέγχου, που έχει ιδιαίτερα αναπτυχθεί, δείχνει ότι κάθε κοινωνικό σύστημα διαμορφώνει μηχανισμούς εξουσίας που διεισδύουν στο σώμα και στη σκέψη του ανθρώπου.

Όμως, σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές, σήμερα ο έλεγχος δεν ασκείται κυρίως με φυσική βία, αλλά με αόρατα και τεχνολογικά μέσα, τα οποία καθιστούν τον πολίτη διαφανή απέναντι στο κράτος, αλλά και αόρατο ως πρόσωπο. Η «διαχείριση του πληθυσμού» γίνεται κεντρικός στόχος, και όχι η υπηρεσία του ανθρώπου.

Ο έλεγχος σήμερα έχει περάσει σε ένα επίπεδο ενσωματωμένο στο ίδιο το άτομο. Ο άνθρωπος μαθαίνει να ελέγχει τον εαυτό του σύμφωνα με τις επιταγές του συστήματος, χωρίς εξωτερικό καταναγκασμό.

Ο Χριστιανισμός όμως καλεί τον άνθρωπο όχι σε αυτολογοκρισία, αλλά σε μετάνοια· όχι σε συμμόρφωση, αλλά σε μεταμόρφωση· όχι σε μηχανική υπακοή, αλλά σε θεληματική κοινωνία με το θέλημα του Θεού.

Η Εκκλησία οφείλει να διαφυλάξει την ελευθερία των μελών της. Δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί την καθολική επιβολή ενός ψηφιακού φακελώματος, που ενοποιεί όλα τα προσωπικά δεδομένα υπό ένα ενιαίο αριθμητικό σχήμα.

Δεν είναι δυνατόν να δεχθεί να γνωρίζει η κρατική εξουσία ταυτόχρονα τον τραπεζικό λογαριασμό, την ιατρική κατάσταση, τη φορολογία και τη θρησκευτική ταυτότητα του κάθε πολίτη —και να μπορεί να ρυθμίζει τη ζωή του αναλόγως. Αυτό δεν είναι απλώς τεχνολογική πρόοδος. Είναι κατάργηση της προσωπικής αυτονομίας, της ελεύθερης βούλησης και της πνευματικής ταυτότητας.

Η δημοκρατία, ως σύστημα διακυβέρνησης που στηρίζεται στην ελευθερία και την ισότητα των προσώπων, έχει ήδη αρχίσει να παραχωρεί τη θέση της σε μορφές ήπιου ή σκληρού ολοκληρωτισμού, αφού απουσιάζει πλέον ο ουσιαστικός έλεγχος και η λογοδοσία των κρατούντων.

Οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία· οι νόμοι επιβάλλονται χωρίς σεβασμό στη συνείδηση των πολιτών· και η Εκκλησία αντιμετωπίζεται όχι ως σώμα Χριστού αλλά ως οργανισμός υποταγμένος στο κρατικό πρωτόκολλο.

Η Εκκλησία δεν μπορεί να σιωπά ενώπιον της μετατροπής του ανθρώπου σε αριθμό. Δεν έχει το δικαίωμα να συμβιβαστεί με ένα σύστημα που, επικαλούμενο την πρόοδο, καταλύει την ελευθερία, καταγράφει το πρόσωπο, και αποδομεί την πνευματική του υπόσταση.

Ούτε και μπορεί να υποταχθεί σε τεχνοκρατικές λογικές που εξοβελίζουν τον Θεό από τον δημόσιο βίο. Η Γραφή προειδοποιεί: «ἔσονται καιροὶ χαλεποί» (Β’ Τιμ. 3,1). Ο καιρός αυτός δεν είναι μέλλων· είναι παρών. Και απαιτεί από την Εκκλησία να σταθεί όχι ως παρατηρητής της ιστορίας, αλλά ως φρουρός της αληθείας και της ελευθερίας.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει πως η Εκκλησία είναι «το κοινόν ἰατρεῖον» των ψυχών, αλλά και των κοινωνιών. Η κοινωνία σήμερα νοσεί· και η νόσος της είναι υπαρξιακή και πνευματική.

Οδηγείται σε μια μορφή παγκόσμιου μηδενισμού, όπου η τεχνολογία υποκαθιστά την ηθική, και η πληροφορία υποκαθιστά τη σοφία και την πίστη.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Εκκλησία καλείται να υπενθυμίσει ότι δεν υπάρχει αληθινή κοινωνία χωρίς Θεό· και ότι κάθε επιβολή που στερεί τον άνθρωπο από την προσωπική του σχέση με τον Δημιουργό είναι πνευματικά ολέθρια.

Η κοινωνιολογία του ελέγχου υπογραμμίζει τη λειτουργία της «κανονικοποίησης»· δηλαδή της επιβολής κανόνων συμπεριφοράς που καθιστούν τον άνθρωπο αναλώσιμο και προβλέψιμο.

Η Εκκλησία όμως προτείνει έναν άλλο τρόπο ζωής: την ελευθερία του Πνεύματος, την ασκητική αντίσταση στην ισοπέδωση, την αγιότητα ως υπέρβαση κάθε εξωτερικής συμμόρφωσης. Η αντίθεση είναι ριζική· δεν πρόκειται για ζήτημα διοικητικής επιλογής, αλλά για πνευματικό αγώνα.

Ως Επίσκοπος της Εκκλησίας, θεωρώ, ότι έχω την ευθύνη όχι μόνο να παρακολουθώ, αλλά και να λαμβάνω θέση.

Δεν μπορούμε να δεχθούμε την μετατροπή του προσώπου σε αριθμό, την καθολική ψηφιακή του καταγραφή, και την υποταγή του στις επιταγές ενός απάνθρωπου συγκεντρωτικού συστήματος που δεν γνωρίζει τον Θεό και καταδυναστεύει τον άνθρωπο. Η Αγία Γραφή μας προειδοποιεί: «ἔσονται καιροὶ χαλεποί» (Β’ Τιμ. 3,1). Δεν είναι δυνατόν να σιωπήσουμε ενώπιον της αρχής των ωδίνων.

Η Εκκλησία καλείται να σταθεί ως Κιβωτός ελευθερίας, ως τόπος αντίστασης στην ισοπέδωση του προσώπου και κατ’ επέκτασιν της κοινωνίας.

Να κηρύξει εκ νέου την αξία του ανθρώπου ως εικόνας του Θεού, να προστατεύσει την ιερότητα της ελευθερίας του, και να θυμίσει σε όλους ότι η σωτηρία δεν περνά μέσα από τους αλγόριθμους και την μηχανική μάθηση, αλλά μέσα από την εν Χριστώ κοινωνία.

Είναι πλέον καιρός εγρηγόρσεως. Είναι καιρός ομολογίας.

Αρκεί να είσαι δεκτικός

 Δείτε αυτό το υπέροχο μικρό βίντεο που μιλάει ο πολύ αγαπητός π.Φιλήμωνας για το πώς γνώρισε αληθινά τον Θεό δια του αγίου μας Παϊσίου.
Προς ωφέλεια όλων μας.

Ο Θεός μας, αδέρφια, είναι εδώ!! Αρκεί να είμαστε δεκτικοί στου Θεού το σχέδιο και να θελήσουμε ταπεινά να Τον γνωρίσουμε.

 

Σημεία των καιρών 666

Του κ.Λυκούργου Μαρκούδη, διευθυντή του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας

Ανάγνωση του ιδιόχειρου κειμένου του Αγίου Παϊσίου "Τα Σημεία Των Καιρών". Γραμμένο από τον Άγιό μας στην Καλύβη της Παναγούδας, στο Άγιο Όρος, το Σάββατο της Α' εβδομάδας των Νηστειών του 1987. Χωρίς επιπλέον σχολιασμό. Επίκαιρο όσο ποτέ. Αποκαλυπτικό όσο η Χάρις του Θεού επέτρεψε. Στην εποχή του προσωπικού αριθμού... Αγωνιστικό φρόνημα, προσοχή και προσευχή!

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος μᾶς ἔχει προειδοποιήσει μέ τὸ χειρόγραφο φυλλάδιό του «Σημεῖα τῶν Καιρῶν».

«Πίσω λοιπόν καὶ ἀπὸ τὸ τέλειο σύστημα “κάρτας ἐξυπηρετήσεως” ἀσφαλείας κομπιοῦτερ, κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιά τοῦ Ἀντιχρίστου»

«Μετά λοιπόν ἀπὸ τὴν κάρτα, καὶ τὴν ταυτὸτητα, “τὸ φακέλλωμα” γιὰ νὰ προχωρήσουν πονηρά στὸ σφράγισμα»

«Τί θά μᾶς πεῖ ὁ Χριστὸς; “ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπο τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τά δἐ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύναστε γνῶναι;” Ματθ. κεφ. β’, 5 !»

Και σχόλιο του ιδίου του κ.Μαρκούδη:

Το πιο εύκολο είναι να κρίνουμε τον άλλο. Αναφέρομαι σε εμένα, μην παρεξηγηθώ. Ζούμε με αγωνία, συχνά με πόνο, πίκρα και παράπονο, όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα δεν ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις. Ακριβώς εδώ λοιπόν χρειάζεται η μετάνοια. Ας παρακαλέσουμε τον Θεό να μας χαρίσει μετάνοια. Και σε εμάς που κρίνουμε και στα πρόσωπα που κρίνουμε. Το κείμενο του Αγίου, που δυστυχώς πολλοί σημερινοί εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς κρίνουν και αμφισβητούν, είναι ξεκάθαρο. Για εμάς είναι ένας οδοδείκτης. Για άλλους μπορεί να μην είναι τίποτα. Όλοι (κι εμείς και οι άλλοι) είμαστε μέσα στην Εκκλησία και μας ανέχεται ΟΛΟΥΣ ο Κύριος και Θεός μας. Ζούμε στην εποχή της σύγχυσης, κυρίως της πνευματικής. Λυπηρό φυσικά. Αλλά διατηρούμε αμείωτη την πίστη στον Τριαδικό Θεό μας. Κρατάμε την ελπίδα μας στο πρόσωπο της κοινής Μητέρας, της μεγάλης Μεσίτριας, της Πλατυτέρας των Ουρανών, της Υπεραγίας Θεοτόκου. Και εκζητούμε την βοήθεια δια πρεσβειών των Αγίων της Εκκλησίας μας, των ολοζώντανων φορέων της Χάριτος και συνεχιστών της αγιοπατερικής Ορθοδόξου Παραδόσεως. Αντιγράφω ακριβώς αυτό που από το 1987 έγραψε στο κείμενό του ο Άγιος Παΐσιος: "Το παράξενο όμως, και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι εκτός που δείνουν δικές των ερμηνείες, φοβάνται και αυτοί το κοσμικό φόβο του φακελλώματος, ενώ έπρεπε να ανησυχούν πνευματικά, και να βοηθήσουν τους Χριστιανούς με την καλή ανησυχία, και να τους τονώνουν στην πίστη, να νιώθουν θεϊκή παρηγοριά.

Απορώ! Δεν τους προβληματίζουν όλα αυτά τα γεγονότα; γιατί δεν βάζουν έστω ένα ερωτηματικό για της ερμηνείες του μυαλού τους; Κι αν επιβοηθούν τον αντίχριστο για το σφράγισμα, πως παρασύρουν και άλλες ψυχές στην απώλεια; Αυτό εννοεί· “…το αποπλανάν, ει δυνατόν και τους εκλεκτούς”. Μάρκ. ιγ’ ”.

Θα πλανεθούν, αυτοί που τα ερμηνεύουν με το μυαλό"

Σχόλιο δικό μας:

Το ότι ο άγιός μας, ο άγιος Παΐσιος, ο τόσο ταπεινός και γεμάτος Χάρη Θεού, επέλεξε να ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ τις τόσο σοφές, διορατικές σκέψεις τους για ΑΥΤΟ το συγκεκριμένο θέμα, πρέπει να λέει πολλά. Διότι πολλοί δυστυχώς καπηλεύονται για ιδίους λόγους και συμφέροντα το όνομα του αγίου και του προσδίδουν πράγματα που δεν είχε πει ή επιλεκτικά απομονώνουν φράσεις του (οδηγούμενοι σε τελείως άλλες θέσεις, κλπ). Άρα, το γεγονός ότι αποδεδειγμένα, ρητά, σαφέστατα και αδιαμφισβήτητα έχουμε ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ τις σοφές του, ένθεες σκέψεις πρέπει να μας προβληματίζει θετικά! Πρωτίστως, να μας οδηγεί σε μετάνοια ώστε να αποφεύγουμε να πέφτουμε στις παγίδες που ο παγκάκιστος πονηρός τις αφήνει απλόχερα παντού.  

Έλα, Χριστέ μου

Παντού ακούς πόνο, λύπη, θλίψεις, στεναχώριες.

Δάκρυα πολλά.

Ε, και κάπου-κάπου, ακούς και μερικά νέα χαράς.

Χριστέ μου,

Εσύ που είσαι η μόνη μας αλήθεια

Εσύ που νίκησες τον θάνατο

Εσύ που είπες ότι κάνεις τα πάντα καινούρια.

 

Έλα, με το Αναστάσιμό Σου Φως,

να γλυκάνεις τα δάκρυά μας.

 

Έλα, με την υπέρλαμπρη μορφή Σου,

να φωτίσεις τα σκοτάδια που μας παγώνουν.

 

Έλα, με παρηγοριά που Είσαι,

να μας αγκαλιάσεις.

 

Να νιώσουμε τη στοργή Σου.

Να πάρουμε κουράγιο απ'την παρουσία Σου.

Να δυναμώσει η νωχελική μας πίστη.

Να χαμογελάσει ο κόσμος μας.

 

 

Τι είναι ο Χριστός μας!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ!!

ΤΙ ΩΡΑΙΑ! ΤΙ ΧΑΡΑ! ΤΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!

Ο Χριστός μας είναι ο Θεός μας! Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας μας Τριάδας! Είναι πρόσωπο που μάλιστα πέρασε από τη γη μας για να μας αναγεννήσει. Ήρθε για μας, πέθανε σαν κακούργος αν και αναμάρτητος και αναστήθηκε για να ανακαινήσει τη φθαρείσα μας ύπαρξη. 

Ο Χριστός μας δεν είναι αόριστη εννοιολογική έννοια. Δεν είναι κάτι απροσδιόριστο! Ποτέ δεν ήταν! Ήταν, είναι και θα είναι ο Ζωοδότης Θεός μας! Πρόσωπο είναι! Και όσοι/ες Τον πιστεύουν αληθινά, Τον αισθάνονται κοντά τους. Και κάποιοι/ες τον είδαν κιόλας! 

Η πίστη μας στον Χριστό είναι κενή αν δεν ακολουθούμε τις εντολές Του διότι, πολύ απλά, Αυτός είναι το αμπέλι κι εμείς τα κλήματα. Αν αποκοπούμε από Εκείνον, θα ξεραθούμε. 

Σαν ορθόδοξοι Χριστιανοί, μπορούμε καθημερινά να μελετούμε τη ζωή Του, τα λόγια Του, τις εντολές Του. Για να έχουμε χαρά κι ελπίδα βιωματική στη ζωή μας! Τι ωραία είναι αυτά! Κι αν τα ζούμε καθημερινά, τότε τι να φοβηθούμε;

Στην εικόνα που ακολουθεί, ο Χριστός μας όπως ακριβώς τον είδε ο άγιος Παΐσιός μας!

Χριστός Ανέστη, αδέρφια μου!

 

Η μεταπλαστική και μεταμορφωτική σοφία του Θεού

 του π.Χαράλαμπου (π.Λίβυου) Παπαδόπουλου

Εκείνο που με συγκλονίζει όλο και περισσότερο καθώς μετρώ χρόνια ζωής στην πλάτη μου, είναι η σοφία του Θεού να μεταπλάθει και μεταμορφώνει το κακό. Το κακό όπως γνωρίζουμε από την Αγ. Γραφή δεν είναι έργο του Θεού. Ωστόσο βλέπουμε ότι ο Θεός όταν το συναντά χωρίς φαινομενικά να το καταργεί το μεταβάλει.

Κοιτάξτε τι γίνεται την Μ. Εβδομάδα. Ο κόσμος όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο δεν άντεξε το φως και την αποκαλυπτική παρουσία του Χριστού. Και όταν κάποιος μας λέει την αλήθεια, στο κόσμο αυτό δεν έχει μακροημέρευση «η τον τρελαίνουμε ή στο σκοτώνουμε».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός είναι καθρέπτης. Τα μάτια του, η μορφή του, η όλη παρουσία Του είναι συγκλονισμός, βαθύς καθρεπτισμός που δεν χωράνε μασκαρέματα και υπεκφυγές. Εκεί συναντάς τον εαυτό τόσο βαθιά και αληθινά που ή αγιάζεις ή τα τινάζεις.

Ο κόσμος λοιπόν ετοιμάζει με όλες τις μεθοδεύσεις του την εξόντωση του Ιησού. Θα τα καταφέρει. Συκοφαντίες, ψευδομάρτυρες, δικαστήρια, ατίμωση, βασανιστήρια, σταυρός και θάνατος. Και εκεί που όλα εισέρχονται σε ακόμη μια φαινομενική νίκη του κακού, ο Θεός απαντά μετα από τρεις ημέρες με την Ανάσταση. Δηλαδή με την οριστική νίκη του κακού, την ακύρωση του Θανάτου ως μηδενισμού της ύπαρξης.

Έχει σημασία να δούμε, ότι ο Θεός δεν εμπόδισε την Σταύρωση, δεν ακύρωσε τον θάνατο του Ιησού. Δηλαδή άφησε το κακό να πιστεύει ότι έχει κερδίσει. Και τότε το πλήττει απόλυτα. Μεταβάλει οριστικά τον θάνατο σε Πάσχα, πέρασμα δηλαδή σε μια νέα πραγματικότητα ζωής.

Αυτή η τελευταία κουβέντα του Θεού, η λυτρωτική έκπληξη μετά την σιωπή του πόνου, δεν δόθηκε μονάχα στην ιστορία του Χριστού, αλλά φανερώνεται καθημερινά στην ζωή του καθένα από εμάς.

Όταν εμείς κουρασμένοι και απελπισμένοι από τις δοκιμασίες και τον πόνο φτάνουμε στο σημείο της απόλυτης σιωπής και παραίτησης. Όταν λέμε δεν αντέχω άλλο, δεν με βαστάω, δεν έχω ανάσες να προσευχηθώ, να μιλήσω, να ζήσω, τότε ο Θεός ετοιμάζει την δική του απάντηση.

Ο Θεός, εχει ένα μοναδικό τρόπο να μεταβάλει το τέλος σε αρχή. Τον πόνο σε σοφία, ωριμότητα, και αγιότητα. Το θάνατο σε Πάσχα. Καμία δοκιμασία, κανένασ πόνος όσο σκληρός και αν φαίνεται ή βιώνεται, δεν μένει δίχως την απάντηση του Θεού. Αρκεί να καταλάβουμε ότι ο Θεός έχει ένα δικό του χρόνο και τρόπο να απαντάει. Δεν είναι πάντα βολικός ή αρεστός σε εμάς, πολλές φορές φαίνεται σκληρός, αλλά σίγουρα είναι απόλυτα λυτρωτικός. Γιατί όταν ο Θεός μιλάει κάθε αδιέξοδο γεμίζει φως και κάθε μορφή θανάτου Ανάσταση.