- Ε, μοναχέ! Τι έπαθες και κλαις; Δεν βλέπεις τι όμορφη είναι η φύση, ο ουρανός, τα δέντρα, τα πουλιά;
Ο Κύριος όλους τους αγαπά. Αλλά, όταν και συ Τον αγαπάς, Τον αφήνεις και σου δίνεται. Όταν κάθε πρωί ο Κύριος όλους με το χέρι Του τους ευλογεί, τα δικά Του παιδιά τα ευλογεί και με τα δύο χέρια!
...Ο Θεός από καθετί μας φέρνει κοντά του. Όσο πιο πολύ ο άνθρωπος είναι πονεμένος, όσο πιο πολύ είναι καταθλιπτικός τόσο πιο πολύ δεκτικός είναι. Είδατε τι παλαβά πράγματα γίνονται; Να'σαι ο πιο καταθλιπτικός και, αν στραφείς προς τον Θεό, να είσαι ο πιο ευαίσθητος. Και ο πιο δεκτικός. Γιατί τι είναι κατάθλιψη; Είναι μια δύναμη που μας έδωσε ο Θεός και που την στρέφουμε σε λάθος δρόμο. Και ένας άνθρωπος που έχει κατάθλιψη έχει πολύ δύναμη μέσα του. Και αν την στρέψει στον Θεό, θα λάβει μεγάλη χάρη...
Αν μια ζωή Τον φωνάζεις με την ευχή (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με), είναι δυνατόν Εκείνος να μην σε ελεήσει; Εδώ ελεεί ανθρώπους που δεν Τον φωνάζουν!
Χριστούγεννα: η γιορτή των μεγάλων αντιθέσεων. Από κείνη την νύχτα, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο εποχές. Την προ και την μετά Χριστόν. Εκείνη τη νυχτα σήμανε συναγερμός σε όλη τη γη. Σε κάθε άκρη τ'ουρανού. Ακόμα και στον Άδη! Διότι άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για το σπάσιμο των δεσμών του θανάτου.
Κράτα στην καρδιά σου τον Θεό.Να θυμάσαι πως είσαι παιδί Του.Παιδί αγαπημένο, μονάκριβο. Και ότι σε αυτή τη γη είμαστε όλοι περαστικοί. Γι'αυτό, μη βγάζεις ρίζες προς τα κάτω, προς τη γη, στα γήινα, στα υλικά. Αλλά διαρκώς να κοιτάς προς τα πάνω, προς Αυτόν, προς το θέλημά Του.Την αγάπη του.
...Αλλά πρόσεξε και κάτι ακόμα:
Είχα ακούσει κάπου ότι "είναι τόλμημα να ανοίγεσαι και να μοιράζεσαι πράγματα με τους άλλους. Ν'ανοίγεις την καρδιά σου". Δεν είναι ωραίο το να απομονώνεσαι.
..."Όταν ενωθείς με τον Θεό, πάνε όλα τ'άλλα! Τα ξεχνάεις και σώζεσαι". Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Όλη η ταλαιπωρία στις σχέσεις μας τι είναι; Είναι άλλοθι του κενού. Όταν έχεις τον Θεό, τα ξεχνάς όλα και σώζεσαι. Τα ξεχνάς. Δεν υπάρχει τίποτα.
Όταν ο Άγιος Αθανάσιος άρχιζε να χτίζει το Μοναστήρι της Λαύρας, ύστερα απο λίγους μήνες τα απαραίτητα αγαθά, τα χρήματα, τρόφιμα και λοιπά υλικά, άρχισαν να λιγοστεύουν, δεν είχε χρήματα να πληρώσει τους τεχνίτες, τους εργάτες, δεν είχε τι να τους μαγειρέψει, τότε απελπισμένος εγκατέλειψε το έργο και έφευγε για τις Καρυές, την πρωτεύουσα, για να ιδεί τι μπορεί να κάνει. Μετά απο δύο ώρες πορεία, φανερώθηκε στο δρόμο του, μια μεγαλοπρεπή γυναίκα, η οποία με αυστηρό ύφος τον ρώτησε: - "Αββά Αθανάσιε, που πηγαίνεις; Γιατί άφησες το έργο που άρχισες; Γύρισε πίσω να συνεχίσεις το ιερό και θεάρεστο έργο σου" Ο Αθανάσιος έμεινε εκστατικός απο την εμφάνιση της ολοφώτεινης αυτής μορφής που είχε η ξενική αυτή γυναίκα, την κύτταξε με σεβασμό και δέος και με τη σειρά του τη ρώτησε: -"Ποιά είσαι συ, Κυρία μου, που με γνωρίζεις; Πώς ξέρεις το ονομά μου και με διατάζεις να γυρίσω πίσω; Και με τι και πώς θα συνεχίσω το έργο της Μονής, που σώθηκαν όλα τα απαραίτητα προς τούτο υλικά;" Τότε η φαινομένη εκείνη γυναίκα του είπε, πως είναι η μητέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και πως πρέπει να γυρίσει πίσω για να τελειώσει το έργο που άρχισε. Θα βρει δε όλες τις αποθήκες γεμάτες, τα ταμεία με χρήματα και ότι άλλο χρειαστεί για να τελειώσει η οικοδομή του Μοναστηριού. Ο Άγιος Αθανάσιος, για να βεβαιωθεί πως όλα αυτά που του είπε είναι αληθινά, ζήτησε σημείο. Τότε η Κυρία Θεοτόκος, είπε στον Άγιο Αθανάσιο, να κτυπήσει με το ραβδί του στην πέτρα που ήταν μπροστά τους, την οποίαν όταν κτύπησε, βγήκε άφθονο νερό, πολύ γευστικό και θεραπευτικό πολλών ασθενειών. Το νερό αυτό μέχρι σήμερα λέγεται "αγίασμα του Αγίου Αθανασίου" και ο κόσμος που περνάει πίνει και αισθάνεται γεύσι ξενική. Ο δε Άγιος Αθανάσιος, πείστηκε στα λόγια της Θεομήτορος, γύρισε πίσω και βρήκε, όπως του είπε η Παναγία, όλες τις αποθήκες και τα ταμεία γεμάτα από όλα τα απαραίτητα και μέχρι που τελείωσε ολόκληρο το έργο δεν έλειψε τίποτε, κατά την αψευδή υπόσχεσι της Παναγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.
...Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και στην πνευματική ζωή. Μπορεί δηλαδή να ζητήσουμε κάτι που υπερβαίνει τις πνευματικές μας δυνατότητες, τις αντοχές της ψυχής μας, κάτι που ξεπερνά τα μέτρα μας. Και ο Θεός βέβαια δεν το δίνει. Αναβάλλει για αργότερα,επειδή δεν είμαστε έτοιμοι.
... Ήρθε πράγματι ο μάγος Αθανάσιος και κρατούσε στα χέρια του δύο πήλινα αγγεία στα οποία υπήρχε δηλητήριο. Μάλιστα, στο πρώτο υπήρχε το δηλητήριο που αν το έπινε κανείς τρελαινόταν, ενώ στο δεύτερο τέτοιο που όποιος το έπινε, πέθαινε... Πράγματι οδήγησαν τον άγιο στον Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιο. Ο βασιλιάς διέταξε να του δώσουν να πιει το πρώτο δηλητήριο. Και ο άγιος, χωρίς δισταγμό, ήπιε το δηλητήριο του πρώτου δοχείου, αφού προηγουμένως προσευχήθηκε. Δεν έπαθε τίποτα απολύτως. Μόλις είδαν ότι δεν έγινε τίποτα,έδωσαν στον άγιο το δεύτερο δηλητήριο, το θανάσιμο. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθει το παραμικρό. Τότε, όλοι έμειναν έκπληκτοι, μόλις είδαν το θαύμα αυτό. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια, αφού γονάτισε μπροστά στον μάρτυρα, ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Βλέποντας τη μεταστροφή του μάγου ο Διοκλητιανός έγινε έξω φρενών και διέταξε να τον θανατώσουν αμέσως... Έτσι, ο πρώην μάγος έγινε μάρτυρας και πολίτης του Παραδείσου...
(Απόσπασμα απ΄το βίο και τα μαρτύρια του Αγίου Γεωργίου.)
Ήταν ένα παιδί Β' Λυκείου και είχε αγαπήσει μια κοπέλα στο φροντιστήριο. Και μου λέει: -Πάτερ, αυτή η κοπέλα είναι πάρα πολύ καλή.
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, μια παρέα επισκεπτών κουβέντιαζε με τον γέροντα στα Καλίσσια. Η ώρα κύλησε γρήγορα και άρχισε να σκοτεινιάζει. Εκείνη την στιγμή, ένα ς από την παρέα θυμήθηκε ότι έπρεπε να βρίσκεται στην Αθήνα ορισμένη ώρα. Σηκώθηκε και έφυγε βιαστικός. Όταν έφτασε στο μικρό δάσος και μπήκε στο μονοπάτι, όπου τα δέντρα σχεδόν σμίγουν τις κορφές τους, κάνοντας έτσι το σκοτάδι αδιαπέραστο, κατάλαβε ότι του έλειπε φακός. Δεν είχε χρόνο για να επιστρέψει να πάρει και αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του στα τυφλά. Στο μονστήρι, ενώ η συζήτηση κυλούσε ήρεμα, ξαφνικά ο γέρεοντας σηκώθηκε και βγήκε προς το δάσος, λέγοντας: "Ε, ευλογημένε, μην φοβάσαι, έρχομαι!" Όταν έφτασε με τον φακό του στο σκοτεινό μονοπάτι, βρήκε τον επισκέπτη του να έχει μπλέξει σε κάτι βάτους αδιάβατους και να τρέμει από φόβο. Ο γέροντας τότε τον πήρε από το χέρι και ήρεμα τον έβγαλε στο ξάγναντο. Από κει συνέχισε άνετα την πορεία του. Το πνευματικό "ραντάρ" του γέροντα έπιασε την αγωνία του επισκέπτη που έχασε το δρόμο του στο σκοτεινό δάσος. Αλήθεια, πόσες φορές πολλοί από μας χάσαμε τον δρόμο μας, μέσα στο σκοτεινό δάσος των προβλημάτων μας και ο γέροντας, πιάνοντας μυστικά την αγωνία μας, έσπευδε με την προσευχή του να μας βγάλει απ'τα αδιέξοδά μας;
Μέσα στο μαύρο της εποχής μας, το λευκό του Χριστού κάνει πολύ πιο έντονη την αντίθεση και γι'αυτό ζεις πολύ πιο υπέροχα. 
Ο άγιος Σπυρίδων, επίσκοπος Τριμυθούντας, έζησε τον 4ο αιώνα στην Κύπρο. Το επάγγελμά του ήταν βοσκός. Έγγαμος και πατέρας μίας κόρης, της Ειρήνης. Ξεχώριζε για την πίστη του στο Θεό, την αγάπη του για τον άνθρωπο, την απλότητα, την ταπείνωση, την φιλοξενία και τις αγαθοεργίες του. Όταν πέθανε η γυναίκα του, ο Σπυρίδων αφιέρωσε πλέον τη ζωή του ολοκληρωτικά στο Θεό. Χωρίς να το επιδιώξει απέκτησε μεγάλη φήμη και, όταν εκοιμήθη ο επίσκοπος της πόλης της Τριμυθούντας, ομόφωνα οι πιστοί εξέλεξαν τον Σπυρίδωνα ως διάδοχο.Επειδή αγαπούσε πάρα πολύ τους συνανθρώπους του, μια φορά πήγε να ελευθερώσει έναν άντρα που είχε καταδικασθεί σε θάνατο. Καθώς προχωρούσε, βρέθηκε μπροστά σε ένα ποτάμι που τα ορμητικά νερά του τού έκοβαν το δρόμο. Ο άγιος προσευχήθηκε και το νερό σταμάτησε και ο άγιος διέσχισε το ποτάμι χωρίς να βρέξει τα πόδια του. Ο Χριστός ενεργούσε μέσα του δια του Αγίου Πνεύματος και του έδωσε εξουσία και επάνω στον θάνατο. Μετά από παράκληση μιας γυναίκας βαρβαρικής καταγωγής, ο Άγιος ανέστησε το νεκρό βρέφος της που η ίδια είχε εναποθέσει στα πόδια της. Κι όταν εκείνη, από τη συγκίνηση, απέμεινε νεκρή, ο Άγιος ανέστησε και την ίδια.
Όταν πέθανε η κόρη του Ειρήνη, πριν προλάβει να φανερώσει σε κάποια γυναίκα πού είχε κρύψει τον θησαυρό που της είχε εμπιστευθεί, ο Άγιος έσκυψε πάνω στον τάφο και ρώτησε την νεκρή κόρη του πού ήταν ο θησαυρός. Κι εκείνη, αφού του απάντησε, επέστρεψε στη σιωπή του θανάτου. Η αρετή του φώτιζε τους ανθρώπους και τους έκανε να μετανοούν για τις αμαρτίες τους. Μία αμαρτωλή γυναίκα έπεσε στα πόδια του ανθρώπου του Θεού και τα έλουσε με τα δάκρυά της, όπως η πόρνη του Ευαγγελίου. Ο Άγιος την συμπόνεσε , την σήκωσε και της είπε τον λόγο του Κυρίου «ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι», βοηθώντας την να ξεκινήσει μία νέα ζωή.
Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325, ο Άγιος ανέλυσε ένα κεραμίδι στα στοιχεία του, τη φωτιά, το νερό και το χώμα, δείχνοντας ότι τα τρία στοιχεία είναι ταυτόχρονα ένα ενιαίο σώμα. Έτσι απέδειξε την Τριαδικότητα του Θεού, ότι είναι δηλαδή «Ἕνας Θεὸς ἐν τρισὶ Προσώποις», καταισχύνοντας τον Άρειο. Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου, ο γιος του Κωνστάντιος, ήταν φίλα προσκείμενος στον Αρειανισμό. Ενώ βρισκόταν στην Αντιόχεια αρρώστησε σοβαρά, χωρίς ελπίδα να γιατρευθεί. Μετά από όραμα του αυτοκράτορα, ο Άγιος εκλήθη στο ανάκτορο μαζί με τον μαθητή του Άγιο Τριφύλλιο. Μόλις έφθασε στο προσκέφαλο του βασιλιά, τον θεράπευσε από την σωματική ασθένεια, εφιστώντας του την προσοχή για την ψυχική του υγεία, η οποία κινδύνευε από την λοιμική των αιρέσεων. Ο αυτοκράτορας τον γέμισε δώρα και χρυσό, που ο Άγιος μοίρασε στο λαό του στην Κύπρο.
Ο Άγιος ζούσε με την προσδοκία της μελλούσης ζωής. Τελούσε συνεχώς τη Θεία Λειτουργία σα να βρισκόταν ήδη ενώπιον του θρόνου του Θεού, μαζί με τους χορούς των Αγγέλων και των Αγίων. Μία ημέρα, την ώρα που λειτουργούσε, χωρίς να υπάρχουν πιστοί, είπε το «Ειρήνη πάσι», και ο υποτακτικός του άκουσε την φωνή του χορού των Αγγέλων να απαντά «Και τω πνεύματί σου».
Η προσευχή του ήταν συνεχής. Κάποτε, μάλιστα, το καντήλι στο ναό πήγαινε να σβήσει από έλλειψη ελαίου. Και τότε ο Άγιος ζήτησε από το Θεό να ευλογήσει και η καντήλα ξεχείλισε. Το λάδι που συγκεντρώθηκε φώτισε το ναό για πολλές μέρες. Ο Άγιος παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο στις 12 Δεκεμβρίου 348, σε ηλικία 78 ετών. Αυτή την ημέρα η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του. Το σκήνωμά του παρέμεινε άφθαρτο, πλην της δεξιάς χειρός του. Μέχρι τον 7ο αιώνα παρέμεινε στην Κύπρο. Κατόπιν, μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Το σκήνωμά του βρίσκεται στην Κέρκυρα, όπου και γίνονται λιτανείες 4 φορές το χρόνο. Ας έχουμε την ευχή του...
Προχθές είχα πάει μια βόλτα. Ήταν ήσυχα... Ωστόσο, είχε ομίχλη και γι'αυτό δεν έβλεπα μακρυά. Κάθε 200 μέτρα που προσωρούσα, άρχιζα να διακρίνω εκείνα που πριν 200 μέτρα ήταν θαμπά, ίσως και σχεδόν αόρατα...
Η Παναγία Γλυκοφιλούσα είναι από τις εικόνες που διασώθηκαν από την εικονομαχία και μεταφέρθηκαν θαυματουργικά Περιβόλι της Παναγιάς. Ήταν κτήμα της Βικτωρίας, ευσεβούς συζύγου του εικονομάχου συγκλητικού Συμεών, η οποία, για να μην την παραδώσει, την έριξε στη θάλασσα. Η εικόνα, πλέοντος όρθια στα κύματα, έφθασε στον αρσανά της Μονής Φιλόθεου, όπου την παρέλαβαν με πολλή τιμή και χαρά ο ηγούμενος και οι πατέρες της Μονής, που είχαν ειδοποιηθεί με αποκάλυψη της Θεοτόκου. Στο σημείο της ακτής, όπου απέθεσαν την εικόνα, ανέβλυσε άγιασμα. Εκεί κάθε χρόνο την Δευτέρα της Διακαινησίμου γίνεται λιτανεία και αγιασμός. 
Περιστατικό απ'το Γεροντικό:
Πολλές φορές κλαιγόμαστε ότι έχουμε ελαττώματα, αλλά αν μας ρωτήσει κανείς πόση ώρα προσευχήθηκες γι'αυτό το ελάττωμα, δεν εχουμε πολλή ώρα. Πόσες φορές ζητήσαμε απ'τον Θεο κάτι και δεν μας το'δωσε; Για πολύ καιρό... Ο Άγιος Αμμωνάς οχτώ χρόνια παρακαλούσε τον Θεό να του πάρει τον θυμό... Οχτώ χρόνια!!! Και εμείς κάνουμε κάτι οχτώ μέρες και λέμε: "Ο Θεός δεν ακούει. Το κατάλαβα. Δεν με υπολογίζει". Αυτός εφτά χρόνια παρακαλούσε και δεν απογοητεύτηκε. Και τον όγδοο χρόνο, λέει, αισθάνθηκε να φεύγει από μέσα του ένα βάρος και, από τότε, ό,τι και να του έκανες, ήταν πράος και γαλήνιος σαν ένα μικρό παιδί.
Ιστορία απ'το γεροντικό.
Είχα διαβάσει κάπου ότι τίποτα από μόνο του δεν είναι τέλειο, αν δεν έχεις κάποιον να το μοιραστείς. Η παρέα είναι αυτή που μας κάνει να περνάμε καλά, η παρέα μάς δίνει χαρά, μας "απογειώνει".
- Για όλους τους ανθρώπους τ'αστέρια δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου, ήταν χρυσάφι. Όμως, όλα αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις τ'αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει ... 
Η Παναγία Γοργοϋπήκοος είναι από τις πιο γνωστές θαυματουργές εικόνες της Παναγίας μας. Βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους και είναι παραθαλάσσια.Όπως αναφέρεται, στο δεξί μέρος της τράπεζας της μονής (= ο χώρος που τρώνε οι μοναχοί), βρισκόταν μια παλαιά εικόνα της Παναγίας.Οι πατέρες της Μονής αναφέρουν ότι είχε αγιογραφηθεί από την εποχή του κτήτορος της Μονής Νεοφύτου, τον 11ο αιώνα. Το έτος 1646, που ήταν ένα έτος πολύ δύσκολο για την Ιερά Μονή, διότι δεν είχε τα απαραίτητα χρήματα για να πληρώσει τους καθορισμένους φόρους στους Τούρκους κατακτητές, ο τραπεζάρης της μονής, περνούσε μπροστά από αυτήν την εικόνα συνεχώς, ακόμα και τη νύχτα βαστάζοντας στα χέρια του αναμμένα δαδιά, τα οποία απ'τον καπνό μαύριζαν με τον καιρό την εικόνα। Μια βραδυά, εκείνο το έτος, λοιπόν, καθώς περνούσε και πάλι μπροστά από την εικόνα της Θεοτόκου, ακούει φωνή να βγαίνει από την εικόνα και να του λέει: "Μην περνάς από εκεί και μαυρίζεις τον τόπο με καπνό"। Ό μοναχός νομίζοντας ότι κάποιος άνθρωπος φώναξε, καταφρόνησε τη φωνή και δεν έδωσε σημασία। Μετά από λίγες ημέρες, κι ενώ εκείνος συνέχιζε να περνάει μπροστά από την εικόνα με αναμμένα τα δαδιά, ακούει και πάλι τη φωνή να του λέει: '"Ώ μοναχέ αμόναχε, έως πότε θα συνεχίσεις να καπνίζεις τη μορφή μου και να με μαυρίζεις, ατιμώντας με;" Και συγχρόνως με τη φωνή έχασε ο ταλαίπωρος το φως του κι έμεινε τυφλός."Ετσι καταλαβαίνοντας το σφάλμα του, ότι δηλαδή καταφρόνησε την πρώτη φωνή και δεν υπάκουσε, κατασκεύασε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και την παρακαλούσε συνεχώς να του συγχωρέσει αυτό το εξ' απροσεξίας αμάρτημα και να του χαρίσει το φως του, ώστε βλέποντας την Αγία Εικόνα της να την δοξάζει και να την ευχαριστεί πάντοτε.Και η Παναγία μας, εισάκουσε την προσευχή του και του είπε: "Ιδού, από σήμερα σου χαρίζω το φως και πρόσεξε στο εξής να μην περάσεις με αναμμένα δαδιά, γιατί εγώ είμαι η Κυρία της Μονής αυτής και γοργά υπακούω σ' εκείνους που με επικαλούνται και τους χαρίζω τα προς σωτηρία αιτήματά τους, διότι καλούμαι Γοργοϋπήκοος". 
Από τότε η αγία αυτή εικόνα ονομάζεται Γοργοϋπήκοος, γιατί πραγματικά με τα θαυμαστά έργα της συνεχώς αποδεικνύει ότι γρήγορα υπακούει σ' εκείνους που προστρέχουν σ' αυτήν με ευλάβεια και πίστη.Και πραγματικά η χάρη της ενεργεί πάμπολλα θαύματα όχι μόνο στο Άγιο Όρος, αλλά και έξω από αυτό, σε πόλεις και χωριά, σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και σε άλλα μέρη, όπου την ευλαβούνται και την επικαλούνται. Η Παναγία η Γοργοϋπήκοος είναι πολύ θαυματουργή, γιατρεύει διάφορες ασθένειες, χαρίζει παιδιά σε άτεκνα ζευγάρια, φανερώνει απολεσθέντα αντικείμενα, προστατεύει όσους κινδυνεύουν στη θάλασσα, λυτρώνει όσους αιχμαλωτίζονται, θεραπεύει από τον πονοκέφαλο και την κόπωση, ανορθεί τους παραλύτους, χαρίζει το φως στους τυφλούς, θεραπεύει από θανατηφόρες ασθένειες, διώκει τις ακρίδες από τα χωράφια και άλλα πολλά θαυμαστά που βρίσκονται γραμμένα στη μονή Δοχειαρίου, ως θαυματουργές επεμβάσεις της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου. 
"Κάποτε είχα συντάξει έναν κατάλογο κεκοιμημένων και ζώντων συγγενών και, όταν έφτασα στον γέροντα, τον παρακάλεσα να ευχηθεί υπέρ αναπαύσεως της ψυχής κεκοιμημένων. ’ρχισα να του διαβάζω ονόματα, κι εκείνος σταύρωνε και ευχόταν. Ξαφνικά, σταμάτησε την ευχή και με ρώτησε έντονα: "Κεκοιμημένοι είναι αυτοί που μου διαβάζεις τώρα;" Τι είχε συμβεί; Με τη φόρα που είχα πάρει, τέλειωσα το διάβασμα ονομάτων κεκεοιμημένων και πέρασα στα ονόματα των ζώντων, αλλά ξέχασα να του το πω. Όμως, ο γέροντας το "είδε" αμέσως με τα πνευματικά του μάτια και άρχισε να λέει ευχή για τους ζώντες."
Με αυτή την προσευχή φέρνεις τον Θεό στο "εδώ και τώρα" της ζωής σου... Μακάρι να την ζούμε, όταν την λέμε. "Ού λήψεις το όνομα Κυρίου επί ματαίω": το όνομα του Θεού είναι η ίδια η παρουσία του...