Πριν λίγες μέρες έφτασε στο mail της αόρατης γωνιάς το ακόλουθο κείμενο. Σας το παραθέτουμε αυτούσιο...
Τι είναι η ζωή; Πώς κάποιος αφελής άνθρωπος, όπως εγώ, μπορεί έστω και στο ελάχιστο να συλλάβει κάτι τέτοιο; Τι είναι ο θάνατος; Πώς, πότε και γιατί να είναι ένα μέρος, ένα τέλος (ή καλύτερα η συνέχεια) της ζωής; Πώς θα είναι όταν θα πεθάνω; Φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ... Όχι τόσο τον ίδιο τον θάνατο, την ιδέα του ότι και εγώ κάποτε θα φύγω, όσο το πού θα βρεθώ... Οι αμαρτίες μου, τύψεις φοβερές, με κάνουν να παγώνω. Να σοκάρομαι. Όταν τις έκανα, δεν με ενδιέφερε, δεν σκεπτόμουν... Τώρα, όμως... Σαν αγκάθια τρυπούν την ψυχή μου... Όταν φύγω θα είναι σαν βαρίδια που δεν θα αφήνουν τον άγγελό μου να με βοηθήσει... Σαν βόθρο που μυρίζει αποκρουστικά, βρωμίζουν την ψυχή μου και το σώμα μου...Θεέ μου, σε πλήγωσα για άλλη μια φορά. Άλλη μια φορά κάρφωσα καρφιά στα χέρια Σου και στα πόδια Σου. Ποιός είμαι εγώ; Τι κάνω; Πώς τολμάω να σε πληγώνω; Και τώρα γιατί θρηνώ; Θρηνώ, επειδή σε πλήγωσα; Ή επειδή πληγώθηκε ο εγωισμός μου;
Πώς θα Σου ζητήσω τώρα συγχώρεση; Πώς θα μπορέσω να στραφώ σε Σένα, να Σου πω το ''ήμαρτον''; Διστάζω Κύριε... Ντρέπομαι και θρηνώ...
Γι'αυτό, σκύβω το κεφάλι μου και συντριμμένος κλαίγοντας Σου ψιθυρίζω: Αμάρτησα Κύριε. Συγχώρεσέ με. Ελέησέ με τον τρισάθλιο. Έλα ξανά κοντά μου. Μη μ'αφήνεις Κύριε. Σου ζητώ συγγνώμη...
(Ειλικρινά ευχαριστούμε πολύ τον ανώνυμο φίλο/φίλη για το υπέροχο κείμενο...)
Συγκλονιστικό το κείμενο , Συγκλονιστική και η κάθε ψυχή όταν βρίσκεται σε συναίσθηση, όταν αναζητά το Θεό. Μπράβο σε αυτόν που το ανέβασε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήθα σου απαντήσω με λόγια του π.Ανδρέα Κονάνου:
ΑπάντησηΔιαγραφή...Να γονατίσεις μπροστά στον Χριστό και να πεις:
¨Κύριέ μου, εγώ κρύβομαι από τους ανθρώπους αλλά θέλω εσυ να με δεις όπως είμαι! Αυτός που είμαι! Να μ' αγαπάς όπως είμαι, να μη με μαλώσεις γιατί δεν αντέχω να με μαλώνεις, γιατί απογοητεύομαι εύκολα αν με τσακίζεις..¨ και θα πει ο Χριστός:
¨Πού είσαι παιδί μου? Σε περίμενα! Όχι, εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω! Ούτε φλόγα που τρεμοσβήνει θα τη σβήσω,όχι!¨
όταν δει ο Χριστός ότι το κεράκι της ψυχής σου είναι σα να το φυσάνε οι άνεμοι, θα βάλλει το χέρι Του μπροστά και τη φλόγα αυτή θα τη μεγαλώσει! Δεν θα σε τρομάξει! Δεν θα σε μαλώσει!Αλλά να γονατίσεις! Να ταπεινωθείς!
Το τελευταίο σχόλιο (από το κείμενο του π.Ανδρέα) είναι πολύ συγκινητικό... Νομίζω -αν συμφωνεί και ο ανώνυμος φίλος που το έστειλε- ότι πρέπει να αναρτηθεί ως ξεχωριστό κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο του Πατέρα Κονάνου πρέπει να δημοσιευτεί ως ανεξάρτητο κείμενο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω και πολλά περί αμαρτημάτων… προσπαθώ όμως όσο μπορώ να τηρώ αυτά που είπε ο Ι.Χ αν και όπως πολύ καλά ξέρουμε όλοι ότι ελάχιστοι (και τα μέλη της εκκλησίας) μπορούν να ακολουθήσουν πιστά το λόγο Του (π.χ ο έχων 2 χιτώνες να προσφέρει τον ένα κ.α)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείτε την παρακάτω ιστορία
Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων , για να γίνη Μοναχός.
Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που τήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα.
Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.
Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία και αμέσως μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πιά στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.
Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνη ! Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:
Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ' ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:
«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα , γι' αυτόν ετοιμάσου να πας στην κόλαση»
Τότε εγώ του λέω:
«Για κοίταξε, ανάμεσα σ' αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως»
Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει :
«Όχι , δεν υπάρχει»
«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος . «Μη κρίνετε και ου μη κριθήτε»
Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου.
Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο . Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε , ίνα μη κριθήτε» και είπα : «Ταλαίπωρε , τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσης», και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο»
Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.
Πολύ διδακτική ιστορία..
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα την ανεβάσουμε ως ξεχωριστή ανάρτηση να ωφεληθούμε όλοι.