Πόσες είναι οι φορές που πραγματικά ένιωσες απελπισμένος και έλεγες «μέχρι εδώ… δεν πάει άλλο»; Πόσες φορές ένιωσες την απουσία του Θεού; Πόσες φορές ξεστόμισες με πίκρα «γιατί Θεέ μου, γιατί σε μένα;» Πόσες φορές δείλιασες εμπρός στο φόβο της κοροϊδίας; Πόσες φορές δυσανασχέτησες για την τυχόν ανέχειά σου ή υπέκυψες στον άκρατο υλισμό σου; Πόσες φορές παρασύρθηκες στο βούρκο της «εφήμερης» αμαρτίας; Πόσες; Πόσες; Ειλικρινά κάθισες ποτέ να τις μετρήσεις; Όχι; Τότε τι σόι μετάνοια επιδιώκεις, ποια αγιοσύνη επιζητείς, ποιο παράδεισο ποθείς; Όταν καθίσεις και τις μετρήσεις, αναλογίσου πως κάθε φορά που εσύ απελπιζόσουν με τα μαθήματά σου, κάποιος άλλος προσευχόταν στο Θεό για το δικό του άνθρωπο που μόλις πέθανε. Κάθε φορά που είχες μια δυσκολία και «αισθανόσουν» την απουσία του Θεού, κάποιος άλλος, κλεισμένος σ’ ένα μοναστήρι, μιλούσε στο Θεό για σένα. Κάθε φορά που δείλιαζες μπρος απ’ τον φόβο της κοροϊδίας, κάποιος σύγχρονος άγιος Ευγένιος Ροντιόνωφ αποκεφαλιζόταν με το σταυρό στο στήθος. Κάθε φορά που δυσανασχετούσες για την ανέχειά σου, κάποιο αφρικανάκι ξεψυχούσε διψασμένο βάζοντας το σταυρό του. Κάθε φορά που σε παρέσερνε η αμαρτία, κάποιος δίπλα σου έκλαιε γοερά… Δύσκολη η αριθμητική αλλά ακόμη πιο δύσκολη η ανικανότητα μας να αισθανόμαστε την Αγάπη του Θεού και τη δύναμη που δίνει η πίστη κι αγάπη μας προς Αυτόν!
(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου