Όσο πιο δυνατά μπορεί να φωνάξει η ψυχή μου

Όταν υπάρχει πολύς πόνος γύρω σου, μένεις άφωνος. Κοιτάζεις,προσπαθείς να "μπεις" στα γεγονότα, μα δεν αντέχεις. Δεν αντέχεται τόσος πολύς πόνος... Δεν είσαι Θεός. Δεν μπορείς με κάποιο τρόπο να τα επαναφέρεις όλα στη προηγούμενη χαρούμενη κατάσταση...

Στην πιο ανθρώπινη στιγμή του πόνου βρίσκεται η αλήθεια. Βρίσκεται ένα καθαρό, πηγαίο αίσθημα αυθεντικότητας που σε κάνει να έρχεσαι πιο κοντά με τους άλλους. Να συμπάσχεις, να ελπίζεις. Να ελπίζεις...

Να ελπίζεις, παρόλο που δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Κάποια ενέργεια. Κάτι δραστικό... Τότε, τι να κάνεις, φίλε μου, φίλη μου; Πώς μπορείς να μείνεις όρθιος και να μη λυγίσεις; Πες μου. Πες μου τι είναι αυτό που σε κάνει να μένεις όρθιο...

Δε ξέρω πώς να αντιδράσω... Νιώθω τόσο αδύναμος. Γη και σποδός... Νιώθω πολύ μικρός. Χώμα... Σε μια τόσο αληθινή στιγμή, νιώθω την πραγματικότητα του άπειρου πόνου που υπάρχει γύρω μου να με συνθλίβει. Το μόνο που μου μένει είναι να δώσω όλο μου τον λυγμό της καρδιάς στο Θεό. Να Του πω να βοηθήσει Αυτός. Να δείξω την αγάπη μου και να μεταποιήσω το δάκρυ μου, τη θλίψη μου σε προσευχή... Να προσευχηθώ... Να πω όσο πιο δυνατά μπορεί να φωνάξει η ψυχή μου: "Έλα Θεέ μου. Έλα και δώσε λίγη χαρά. Δώσε κουράγιο και ελπίδα"...