Χριστούγεννα και πάλι μόνος

Ήρθαν και φέτος… Πάλι όπως κάθε χρόνο… και πάλι… μόνος… μόνος κι έρημος! Χριστούγεννα και πάλι μόνος. Δώρα, κόσμος, φαγοπότια, μυρωδιές, τραγούδια, χοροί… Μόνος! Συναισθήματα, αγκαλιές, γέλια, χαρές, συγκινήσεις… Μόνος! Εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί… Εγώ, μόνος! Πόνος! Μια μικρή  μελαγχολία κάθε χρόνο με καταβάλλει. Ένα μικρό παράπονο. Το σύμπαν να χορεύει στους ρυθμούς των άστρων και εγώ να σεργιανίζω στα μονοπάτια της θύμησης μετρώντας χαρακιές, μετρώντας τα μοναχικά εγώ μου… Να κοιτάω τα άστρα και να κλαίω˙ να κλαίω που όλα αυτά που θέλησα, όλα αυτά που αγάπησα, όλα αυτά που έζησα δεν είναι πια εδώ να θαυμάσουν το ξενύχτι τους…

Να νιώσουν μαζί μου τη χαρά της γιορτής, να ακούσουν τις προσευχές των παιδιών την άγια εκείνη νύχτα, να δουν τις καμινάδες να ανασαίνουν πνοήν χαρμόσυνον! Ξεχάστηκα, ξεχάστηκα στο σεργιάνι… μόνος. Μόνο ένα άστρο με συντροφεύει… Παράξενο! Τι ανείπωτη ομορφιά! Αστέρι αλλιώτικο, όμορφο, φωτεινό… ολοζώντανο˙ σαν κάτι να θέλει να μου πει, σαν κάτι να θέλει να μου δείξει! Η λάμψη του σβήνει σιγά-σιγά τις χαρακιές στα στενοσόκακα της θύμησης και με οδηγεί νοερά σε μια μικρή, ταπεινή φάτνη στην «άκρη» του κόσμου, στη λήθη του κόσμου… Εκεί που ταπεινά γεννήθηκε Εκείνος, εκεί που μόνος, μακριά από χορούς και φαγοπότια, πέρασε τις πρώτες μέρες της ζωής Του, ο Βασιλιάς της οικουμένης… Ξεχάστηκα! Δεν ήμουν μόνος πια… Είχα Εκείνον συντροφιά… Μετά το άστρο με πήγε σε μια γωνιά της Αφρικής… χάιδεψα νοερά μικρά κεφαλάκια και σώματα ταλαιπωρημένα απ’το χρόνο και την πείνα… Έπειτα το άστρο μου με ταξίδεψε σε μια πεδιάδα στη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ… σε ένα αιματοβαμμένο χαράκωμα… Χριστούγεννα στο χαράκωμα… Κι εκεί ένας στρατιώτης να κρατάει την εικονίτσα Του και να προσεύχεται! Άφησα δύο-τρία δάκρυα στην εικόνα που κρατούσε και έφυγα… έφυγα για ένα απόμερο μοναστηράκι καταμεσής στο πέλαγος. Ένα γεροντάκι, μόνο, να λέει την ευχή με μόνη παρέα το θυμιατό του και να εύχεται για τον κόσμο και για κάθε ψυχή μονάχη… Ξεχάστηκα! Μόνος. Μόνος;  Τελικά συνειδητοποίησα πως μέσα στην μοναξιά μου είμαι τριγυρισμένος από ευχές χιλιάδες… Μέσα στη μοναξιά μου βρήκα συγκατοίκους, βρήκα αδέλφια, γονείς, συγγενείς, φίλους σε όλο τον κόσμο! Μέσα στη μοναξιά μου έζησα τι πάει να πει ο άλλος να πονά… Αυτό όμως με αξίωσε να νιώσω μια χαρά αλλιώτικη που λίγοι μπορούν να νιώσουν˙ τη χαρά να νιώθω, να αφουγκράζομαι τον πόνο του άλλου, να εκτιμώ την κάθε στιγμή της ζωής, να αρκούμαι με τα λίγα, να νιώθω την παρουσία του Θεού στα πιο σκοτεινά χαρακώματα της σκέψης μου, να νιώθω την ερημιά του κόσμου και τη χαρά της προσευχής! Φίλε, δεν είσαι μόνος… Είμαστε χιλιάδες… Ο κάθε ένας με τα δικά του προβλήματα… Το μόνο που σου ζητώ είναι να ανταποκριθείς στην  πρόσκλησή μου… Ανήμερα των Χριστουγέννων, σε περιμένω εκεί, κάτω απ’ τ’ άστρα, ξέρεις εσύ… Έλα να κάνουμε τη μοναξιά μας προσευχή! Σε περιμένω! Και μην ξεχάσεις: Βάλε τα καλά σου! Οι άγγελοι που σέρνουν το χορό θα λάμπουν… Έτσι πρέπει κι εμείς… 

Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε!