Προσφέρει έργο η εκκλησία;

Πολλές φορές το ακούς... Τι κάνει η εκκλησία; σου λένε... Κλέβουν οι παπάδες λεφτά, φορούν τα χρυσά άμφια, εκμεταλλεύονται τις περιουσίες της κάθε ευκολόπιστης γιαγιάς... Και δε φτάνει μόνο αυτό! Διδάσκουν -λέει- πράγματα που ούτε και αυτοί τα πιστεύουν! 

Λοιπόν; Εσύ τι γνώμη έχεις φίλε; Πολύ θα χαιρόμουν αν μου έστελνες τη γνώμη σου... Να σου πω εγώ τη δική μου άποψη; Και, αν δε σου αρέσει, απλά ξέχασέ την! Σβήσ'την απ'το μυαλό σου και σου ζητώ συγγνώμη για το χρόνο που σπατάλησες εξαιτίας μου...

Πιστεύω πως η εκκλησία είναι ένας νοητός χώρος(άρα όχι μόνον οι ναοί) που τον επιβλέπει ο Χριστός. Ένα ιατρείο είναι η εκκλησία. Που μπαίνουμε μέσα όπως είμαστε (με τα λάθη μας, με τα πάθη μας, με τις κακίες μας) και αναζητούμε αυτό που πουθενά αλλού δε μπορούμε να βρούμε: την ειρήνη της καρδιάς μας, της ψυχοσύνθεσής μας. Εκεί σωζόμαστε. Εκεί αγιαζόμαστε.

Μου είπες ότι οι παπάδες κλέβουν. Μου είπες ότι οι παπάδες φταίνε που διώχνουν τον κόσμο απ'την εκκλησία. Μάλιστα, είχες κοκκινήσει, γιατί σε έπνιγε το δίκιο σου. Δε σου είπα κάτι τότε, γιατί απλά δε θα δεχόσουν ν' ακούσεις κάτι εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να έχουμε διάκριση... Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες.

Αλλά ξέρεις κάτι; Θυμάμαι αυτό που έλεγε ο γέροντας Παΐσιος για τη μύγα και τη μέλισσα.  Ότι η μέλισσα πηγαίνει μόνο στα λουλούδια, ενώ η μύγα κυνηγάει καθετί το βρώμικο και στέκεται μόνο στις ακαθαρσίες... Έτσι είμαστε και μεις οι άνθρωποι. Το ίδιο ακριβώς. 

Μου είπες ότι δεν κάνει έργο η εκκλησία...

Γιατί έτσι άκουσες. Γιατί έτσι το είπαν οι ειδήσεις. Μα τι να σου πω... Δεν ξέρω. Ίσως πρέπει να ανοίξεις λίγο τα μάτια σου. Όχι όλα μασημένη τροφή. Μάθε λίγο να κρίνεις και συ. Μάθε να βλέπεις πέρα απ'αυτό που φαίνεται. Μάθε ν'αγαπάς και θα δεις πράγματα που ποτέ σου ξανά δεν είδες. Θα δεις πρόσωπα ανθρώπων που πέρασαν προβλήματα πολύ δύσκολα (ίσως και συ κάποτε βρέθηκες σε δυσκολίες -οπότε ίσως πάρεις μια ιδέα) και έκατσαν να φάνε ένα πιάτο φαΐ στο συσσίτιο της εκκλησίας...

Αυτό, όμως, που ποτέ σου δεν είδες είναι το δάκρυ του παιδιού που τόσα χρόνια ταλαιπωρήθηκε απ'τα ναρκωτικά και τώρα στο πετραχήλι του παπά του κλέφτη (ναι!ναι! αυτού που λες ότι σου κλέβει τα λεφτά!) ξαναβρήκε το Θεό. Δεν είδες τη κοπέλα που είχε κάνει έκτρωση και την έζωναν οι τύψεις. Δεν είδες και την άλλη κοπέλα που τελικά κράτησε το παιδί και που τώρα όλοι την απαξιούν. Όλοι αυτοί βρήκαν κάπου να ακουμπήσουν. Ξέρεις γιατί; Γιατί είχαν ανοιχτή καρδιά. Σαν την πόρνη του ευαγγελίου, σαν το ληστή στο σταυρό, σαν τον Ζακχαίο...

Όλοι αυτοί είχαν κάτι που τώρα δεν το έχουν πια. Ήταν πρώην δυστυχισμένοι άνθρωποι. Όμως, μπήκαν στο ιατρείο που λέγεται εκκλησία και έγιναν ολοκαίνουριοι. Ο πρώην άσωτος, ο πρώην αμαρτωλός, η πρώην πόρνη, ο πρώην φονιάς... Οι πρώην! Τώρα απολαμβάνουν τον Παράδεισο! Αυτό μπορεί να σου δώσει η εκκλησία. Έλα καλέ μου φίλε, καλή μου φίλη, έλα να δεις. Μονάχα να δεις.

Πάμε και στο νοσοκομείο να δεις λίγο τους ανθρώπους που αργοπεθαίνουν... Που ξέρουν ότι σε λίγο καιρό τελειώνουν. Σβήνει το καντηλάκι της ζωής τους. Πάμε και δύο ορόφους πιο κάτω, εκεί που είναι το παιδοογκολογικό... Να δεις τα μικρά προσωπάκια των άρρωστων παιδιών. Τα αγγελούδια αυτά.. 'Ελα να τα δεις όταν περνάει ο παπάς και τα κοινωνεί. Να δεις πώς λάμπουν τα πρόσωπά τους. Να δεις πόση ανάπαυση παίρνουν και οι γονείς τους, οι τόσο καταπονημένοι ψυχικά. 

Με πόνο καρδιάς στο λέω φίλε... Και θέλω να σε ρωτήσω κάτι ακόμα. Αν έβλεπες έναν άνθρωπο του Θεού (δε σου μιλάω μόνο για παπάδες -η εκκλησία είμαστε όλοι μας και όχι μόνο οι ρασοφόροι), θα πήγαινες κοντά του; Θα τον ακολουθούσες; Θα συζητούσες μαζί του; Ή θα τον καταδίκαζες κι αυτόν;

Δε ξέρω... Αλλά πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε εγωιστές. Να κοιτάξουμε τον εαυτό μας λίγο. Την ψυχή μας την καλυμμένη με τις βρωμιές της αμαρτίας. Να πάμε λίγο πιο κοντά. Πιο κοντά στο Χριστό. Μην φοβάσαι! Δε θα σε αποπάρει! Δεν θα σου πει κακό λόγο ο Χριστός! Και ξέρεις το γιατί; Γιατί δεν "μπορεί"! Είναι σταυρωμένος. Τον βλέπεις; Βλέπεις το αίμα που ακόμα τρέχει στα σταυρωμένο άγιο θεϊκό σώμα του; Η αγάπη του είναι πάνω απ'όλα... Πάνω απ'όλα...

Μη νομίσεις ότι εγώ που τα γράφω είμαι καλός. Γεμάτος πάθη είμαι. Γεμάτος αμαρτίες που δε φαντάζεσαι. Αλλά μένω στην εκκλησία, γιατί εδώ νιώθω την αγάπη. Χωρίς όρια αγάπη! Ξέρεις τι υπέροχο συναίσθημα είναι αυτό; Ξέρεις τι υπέροχο συναίσθημα είναι το να βγαίνεις απ'την εξομολόγηση και να να νιώθεις την ψυχή σου να πετάει από χαρά; Να πετάει!!! Σαν να είχες μια βαριά πέτρα μέσα στην καρδιά σου και μετά να εξαφανίζεται! 

Πάμε μαζί στην εκκλησία αν θες. Γιατί, στην εκκλησία, όλοι εκεί είμαστε μαζί. Όλοι μαζί φίλε/η μου. Δεν θα νιώσεις ποτέ σου μοναξιά. Θα πάρει την ψυχούλα σου ο Χριστός και με τη δική σου καλή διάθεση θα την χαϊδέψει, θα την μαλακώσει. Και, με την εξομολόγηση σ'έναν καλό ιερέα, θα πάρει την καρδούλα σου ο Χριστός και θα την καθαρίσει. Θα βγάλει ό,τι αγκάθια σε πονούν, ό,τι σε βασανίζει και θα σε κάνει πανέμορφο/η! Δες τους αγίους μας πόσο λάμπουν! Δες τους με τα φωτοστέφανά τους! Δες τους πώς μυροβλύζουν! Δες τους πόσο ακόμα ζουν και μας βοηθούν με τα θαύματά τους. Δες πώς γίνεται ο άνθρωπος, όταν ανοίξει την πόρτα της ψυχής του στο Θεό. 

Αυτό, φίλε μου καλέ, είναι το έργο που προσφέρει η εκκλησία. Αυτό είναι. Αλλά δε φαίνεται, γιατί δε πρέπει. Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Κρυφά γίνεται αυτό το έργο. Αλλά αν ψάξεις, θα το δεις. Θα το γνωρίσεις. Και, αν θέλεις, μπορείς και να το ζήσεις.