Μια μυστική στιγμή

Έξω μια γλυκιά ησυχία. Ο ήλιος να ετοιμάζεται για το κατηφορικό ταξίδι του σκορπίζοντας μοναδικά χρώματα. Κι οι τελευταίες αχτίδες του να χαϊδεύουν γεμάτες ζεστασιά την ανθισμένη γη. Αν μπορούσες κι εσύ ν' αφουγκραστείς, θα άκουγες τους κρυμμένους τραγουδιστές του δάσους να γεμίζουν όμορφες νότες την ησυχία του ευλογημένου τόπου.

Καταμεσής του δάσους, μια μικρή καλύβα. Τίποτα το ιδιαίτερο. Χτισμένη από χέρια αγιασμένα, μέρες χιλιάδες πριν έρθω κι εγώ προσκυνητής. Το ξύλινο ρούχο της είχε πάνω του εμφανή τα σημάδια του χρόνου. Πόσες ψυχές πέρασαν απ'το καλυβάκι αυτό... Πόσοι στεναγμοί της καρδιάς, αλάλητοι. Πόσες προσευχές απογειώθηκαν απ'το μικρό χωραφάκι του Παραδείσου.

Να'μαι κι εγώ. Μέσα στο καλυβάκι. Και μέσα σ'αυτό θρονιασμένη μια μικρή εκκλησούλα. Τόσο μικρή που δεν χωράει πάνω από πέντε ψυχές. Μα και τόσο ευρύχωρη... Με ανοιχτή την αγκαλιά. Σαν πρόσκληση τ'ουρανού. Εκεί στον εσπερινό... Ν'ακούς και να γεμίζει όλο σου το είναι απ'τα λόγια του γέροντα μοναχού που διαβάζει τους ψαλμούς. 

Όχι κάτι το ιδιαίτερο εξωτερικά. Μα μέσα σου, τα σωθικά σου με απληστία να ρουφάνε αυτό το ανεκλάλητο μυστήριο. Ν'ακούς έξω τα πουλιά να κελαηδούν και μέσα να ζεις την ακολουθία. Κλείνεις τα μάτια σου. Σκύβεις το κεφάλι. Μακρυά από τους θορύβους της μεγαλούπολης. Χωρίς τις σειρήνες της καθημερινότητας. Είσαι εσύ και ο Θεός. Εσύ και η καρδιά σου που γλυκαίνεται. Που -χωρίς να ξεχωρίζεις το γιατί- νιώθεις μέσα σου συναισθήματα πρωτόγνωρα. Τα ερωτήματα υποχωρούν. Οι ανάσες του κόσμου δε σ'αγγίζουν πια. Μια ευωδία γλυκιά. Μετάνοια... Δάκρυα... Η απαρχή μιας αρχής. Όλα είναι Θεός. Όλα είναι Αγάπη. Εδώ. Εδώ στο μικρό καλυβάκι, στην μέση του κατάφυτου λόφου. Εδώ στο περιβόλι της Παναγιάς...