Μια φορά κάποιος μοναχός πήγε στην πόλη να πουλήσει το εργόχειρό του. Εκεί είδε έναν φτωχό που ήταν γυμνός και, επειδή τον σπλαχνίστηκε, του χάρισε το επανωφόρι του. Ο φτωχός όμως πήγε και το πούλησε. Όταν το έμαθε αυτό ο Γέροντας, λυπήθηκε και μετάνιωσε που του έδωσε το ένδυμα.
Εκείνη τη νύχτα παρουσιάστηκε στον Γέροντα -σε όνειρο- ο Χριστός, φορώντας το επανωφόρι. Του λέει:
«Μη λυπάσαι. Nα! Φορώ αυτό που μου έχεις δώσει».
ΥΓ: Πόσο επίκαιρη... Ας κάνουμε όσο μπορούμε κι εμείς εφαρμογή της αγάπης... Απλά, αυθόρμητα, καρδιακά. Ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε...
Ξέρετε τι σκέφτομαι διαβάζοντας αυτό το κείμενο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο απερίσκεπτα απ'τη ζέστη του σπιτιού μας ζητούμε χιόνια και βροχές,για να μας φτιάξουν το ωραίο σκηνικό που έχουμε στο μυαλό μας,ενώ την ίδια ώρα κάποιοι συνάνθρωποί μας ζουν στο δρόμο.
Θυμάμαι μια φορά(φθινόπωρο πρέπει να ήταν και μόλις άρχιζε σιγά-σιγά να κρυώνει ο καιρός) το βράδυ είχα κρυώσει και την άλλη μέρα πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο(φυσούσε κιόλας)βλέπω έναν άνθρωπο να κοιμάται έξω,μ'ένα σεντόνι μόνο.Από τότε είπα πως δε θα ξαναδιαμαρτυρηθώ για το κρύο του σπιτού μου..Να έχετε μια όμορφη,δημιουργική κι ευλογημένη μέρα!
υ.γ. φυσικά και ξαναδιαμαρτυρήθηκα για το κρύο...
Έτσι είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο θυμόμαστε την εντολή της αγάπης τόσο αναθερμαίνεται η διάθεσή μας και τόσο πιο πολύ βγαίνουμε απ'τον εγωιστή εαυτό μας.
Καλή συνέχεια.