Ένας άνδρας κάποτε βρήκε το κουκούλι μιας πεταλούδας. Μια μέρα εμφανίστηκε ένα μικρό άνοιγμα. Κάθισε και παρακολουθούσε την πεταλούδα για αρκετές ώρες, καθώς εκείνη προσπαθούσε να περάσει το σώμα της μέσα από το μικρό άνοιγμα. Ύστερα, η πεταλούδα σταμάτησε. Ήταν φανερό πως δεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο.
Έτσι ο άνδρας αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Πήρε ένα ψαλίδι και έκοψε τα κομμάτια από το κουκούλι. Η πεταλούδα βγήκε εύκολα, αλλά είχε πρησμένο σώμα και καχεκτικά φτερά. Ο άνδρας συνέχισε να την παρακολουθεί, περιμένοντας ότι όπου να 'ναι τα φτερά της θα μεγαλώσουν και θα απλωθούν αρκετά για να στηρίξουν το σώμα. Τίποτα δεν έγινε. Στην πραγματικότητα, η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της μπουσουλώντας εδώ κι εκεί δίχως ποτέ της να μπορέσει να πετάξει.
Εκείνο που δεν κατάλαβε ο άνδρας μέσα στην καλοσύνη και τη βιασύνη του ήταν αυτό:
Το κουκούλι που αντιστεκόταν και η προσπάθεια που χρειαζόταν από την πεταλούδα να περάσει μέσα από το άνοιγμα ήταν ο μόνος τρόπος να πιέσει το υγρό από το σώμα μέσα στα φτερά, ώστε αυτά να είναι έτοιμα για να πετάξουν όταν θα το κατάφερνε αυτό.
Μερικές φορές οι προσπάθειες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Περνώντας μέσα από τη ζωή δίχως εμπόδια να μας ταλαιπωρούν δεν θα ήμασταν τόσο δυνατοί όσο θα έπρεπε και δεν θα πετούσαμε ποτέ.
αλιεύτηκε και διασκευάστηκε από εδώ: http://dromeas-zois.blogspot.com/
Καλημέρα καλέ μας φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την σημερινή σου ανάρτηση θυμήθηκα κάποια μικρά περιστατικά από την κατασκηνωτική μας ζωή. Κάθε καλοκαίρι ο χώρος της κατασκήνωσης γέμιζε από μικρές παιδικές φωνούλες! Όταν σιωπούσαν αυτές οι μικρές φωνούλες το μεσημεράκι για να ξεκουραστούνε λίγο από τις δραστηριότητες του γεμάτου πρωινού μας, άρχιζαν να ηχούν κάποιες άλλες μικρές φωνούλες! Ήταν τα μικρά νεογέννητα σπουργιτάκια που προσπαθούσαν εναγωνίως να μάθουν μαζί με τους γονείς τους να πετούν! Κάποια από αυτά τα κατάφερναν μόνα τους, κάποια άλλα με λίγο σπρώξιμο από τους γονείς τους, άνοιγαν τα φτεράκια τους, και κάποια άλλα με την μικρή βοήθεια του αέρα έφταναν τελικά την ψηλή κορυφή του απέναντι βουνού! Υπήρχαν όμως και κάποια βιαστικά μικρά σπουργιτάκια που έπεφταν κάτω από τις φωλιές τους, γιατί τα φτεράκια τους ήταν ακόμα πολύ αδύναμα και δεν μπορούσα να κρατήσουν το βάρος του σώματός τους. Κάθε μέρα και ειδικά το απογευματάκι βρίσκαμε αρκετά βιαστικά μικρά που είχαν πέσει από τις φωλιές τους. Τα παιδιά όπως ήταν φυσικό στη θέα ενός μικρού ζώου, έκαναν σαν τρελά!!! Ήθελαν όλα να τα πάρουν στην αγκαλιά τους και να τα χαϊδέψουν, να τα ζουλίξουν και να παίξουν μαζί τους λες και ήτανε κουταβάκια! Το αποτέλεσμα; Τα μικρά πουλάκια από τον φόβο τους ανέβαζαν τους παλμούς τις καρδιάς τους τόσο πολύ που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αυτή έσκαζε και τα μικρούλια μας πέθαιναν από αιμορραγία… Για να αποφευχθεί αυτό κάθε χρόνο τις πρώτες μέρες γινόταν μια σχετική ανακοίνωση την ώρα του μεσημεριανού τραπεζιού, αλλά τα παιδιά είναι παιδιά και πως μπορείς να τους κάνεις να καταλάβουν ότι η υπερβολική αγάπη μπορεί καμιά να σκοτώσει;
Οι καλοί σου φίλοι Π+Φ!
Η Παναγιά μαζί μας!!!
Καλημέρα φίλοι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την ιστορία που μοιραστήκατε μαζί μου.
Εμένα πάλι μου ήρθε στο μυαλό το τραγουδάκι της Γαβριηλίας "για να μάθουμε να πετάμε πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε".
Καλή σας μέρα! :)
Πολύ όμορφη και ωφέλιμη ιστορία. πρέπει να τη ακούσουν όλες οι μαμάδες...
ΑπάντησηΔιαγραφή