Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις απ'τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη είναι όντως η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνον όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο και αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα παραμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ'την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμα και η ψυχή δια της απωλείας της κερδίζεται.
απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης", εκδ. Ψυχογιός
photo by Silena
photo by Silena
Χριστός Ανέστη!Καλή συνέχεια στον αγώνα σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο δύσκολο να πάψουμε να είμαστε εξαρτημένοι από την αγάπη των άλλων!Πόσο πολύ δύσκολο!
αυτό το "ζοφώδες" πολύ μ άρεσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι.
χαρά να παίρνεις
μεγαλύτερη χαρά να δίνεις.
καλημέρες.
Πολύ ωραίο κείμενο! Εύχομαι ο Θεός να μας αξιώσει να το ζήσουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς έτσι Θαλασσινέ... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑληθώς ανέστη Άννα-Μαρία! Ευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι,Summertime Blues! Ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να το ζήσουμε, ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήδε θα ήταν τέλεια αν το προσπαθούσαμε;
Να'σαι πάντα καλά, Σταυρούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή